بخش اول مصاحبه یحیی گل‌محمدی در نشست خبری بعد از باخت به آلومینیم در اراک فوق‌العاده است؛ درست شبیه یک مربی در کلاس جهانی. او با جملات منطقی حرف‌هایش را شروع کرده و صراحتاً به این نکته اشاره می‌کند که تیمش حتی شایستگی تساوی را هم نداشته و حریف، تمام و کمال لیاقت این برد را داشته چون تیم برتر میدان بوده است. از این جملات در فوتبال ایران و نشست‌های خبری مربیان و سرمربیان خیلی کم یا تقریباً هیچ‌وقت نشنیده بودیم و چقدر خوب است که یحیی با این حرف‌های منطقی کلاس بالای خودش و باشگاه پرسپولیس را به رخ می‌کشد.
یحیی با علم به اینکه در یک لیگ فرسایشی و یک دوره مسابقه طولانی و دائم -که برای پرسپولیس با توجه به وصل شدن دو فصل به هم تقریباً همین کلمه دائم واژه درستی است- گاهی از این بازی‌های بد و پر ایراد هم می‌بینیم، این باخت را هضم کرده؛ بازی‌هایی که نمی‌توان روی یک یا دو مسأله به‌عنوان دلیل یا دلایل ناکامی اشاره کرد و انگار همه چیز در تیم بد بوده و اوضاع به بدترین شکل ممکن پیش رفته است. این درست همان چیزی بود که در اراک برای پرسپولیس اتفاق افتاد؛ تقریباً همه بازیکنان روز بدی داشتند و در اجرا فوق‌العاده ضعیف ظاهر شدند ضمن اینکه برخلاف دو بازی قبلی تغییرات هم جواب نداد و صحبت‌های بین دو نیمه و تعویض‌ها به نتیجه نینجامید.
پرسپولیس در این بازی آنقدر بد بود که جای هیچ‌گونه دفاعی از خود بر جای نمی‌گذارد. اتفاقاً یحیی هم بدون آنکه بخواهد به زمین و زمان ایراد بگیرد و از داوری ضعیف، فضای ملتهب ورزشگاه و مسائل اینچنینی برای توجیه بازی ضعیف و شکست تیمش استفاده کند همان ابتدای نشست، حقیقت ماجرا را عیان کرد و از استحقاق میزبان برای پیروزی گفت و ضعف تیمش را پذیرفت.
این بخش اول حرف‌های یحیی عالی بود و می‌شد کلی تیتر متفاوت از دل آن بیرون آورد که برای فردای بعد از شکست می‌تواند تغییر رویکرد مربیان ایرانی و نوع نگرش آنها به شکست و نمایش‌های ضعیف تیم‌شان در مواجهه با رسانه و هوادار را عیان کند.
اما این فقط بخش اول ماجرا بود. یحیی در بخش دوم به تنظیمات کارخانه مربیان ایرانی برمی‌گردد و حرف‌های کلیشه‌ای می‌زند تا از دست‌های پشت پرده و عواملی که ردیف شده‌اند تا پرسپولیس قهرمان نشود، بگوید. حرف‌های یحیی البته که بیراه نیست و با کنار هم قرار دادن قطعات پازل و اتفاقات پشت پرده‌ای که حتماً خود اعضای تیم بیشتر از آنها خبر دارند و لمسش می‌کنند، می‌توان به نتایج مشخصی در این زمینه -اینکه سایر مدعیان هر کاری می‌کنند تا پرسپولیس قهرمان نشود- رسید اما حتی اگر این مسائل درست باشد، نمی‌تواند ضعف تیم در اراک را به شکل تمام و کمال توجیه کند و اصلاً شاید استناد به اینگونه معضلات و حواشی برای شخص گل‌محمدی و باشگاه پرسپولیس خوب نباشد.
پرسپولیس بد بوده و باخته، آن هم بعد از ۲۰ هفته یا ۲۸۰ روز. این یک اتفاق طبیعی و نرمال در یک لیگ ۳۰ هفته‌ای است و با وجود نگرانی‌هایی که به‌خاطر زمان حادث شدن این شکست رقم خورده (هفته سوم فصل) نمی‌توان این باخت را در حد فاجعه بالا برد و بازیکنان و کادر فنی را به صلابه کشید و بعد به یک نتیجه کلی رسید که این تیم امسال هیچی نمی‌شود!
نه، این درست نیست همانطور که حرف‌های یحیی و اتکا به دست‌های پشت پرده‌ای که هر روز بیشتر از قبل گلوی پرسپولیس را می‌فشارند و جلوی پیشروی‌هایش سنگ می‌اندازند، نمی‌تواند منطقی باشد و تمام ضعف‌های پرسپولیس در یک مسابقه ۹۰ دقیقه‌ای را توجیه کند. مطمئناً پرسپولیس در مسابقه بعدی با فرم و اجرای متفاوت بازیکنان در زمین یا تغییراتی که در ارنج و مدل بازی تیم ایجاد خواهد شد، تا این حد ضعیف و سردرگم نخواهد بود و فلش تحلیل‌ها و انتقادها از روی بازیکنان و کادر فنی سر کج می‌کند و مثل فصل قبل شاید اصلاً تا آخر فصل سراغ‌شان هم نیاید پس کاش همیشه یحیی شبیه همان مربی بخش اول نشست خبری باشد؛ مربی که با چشم‌های باز مسابقه تیمش را دیده و تحلیل درستی از باخت و نمایش ضعیف بازیکنانش دارد اما مطمئناً نمی‌تواند با جزئیات کامل دلایل فنی را باز و تشریح کند، بازیکنانش را مورد عتاب قرار دهد و صراحتاً به بازی کم‌نقص حریف و نمایش پر ایراد تیم خودش اشاره کرده و صادقانه حرف بزند.
این درست شبیه همان کاری است که مربیان کلاس یک فوتبال جهان انجام می‌دهند و در بیشتر مواقع با فرو خوردن خشم‌شان از رقم خوردن اتفاقات بازی علیه تیم خود (اشتباهات داوری، شرایط بد برگزاری مسابقه شامل زمین و آب و هوا و …) حتی اگر واقعاً اتفاق افتاده باشد اصلاً وارد این مسائل نمی‌شوند چه برسد به اینکه در هفته سوم یک لیگ ۳۰ هفته‌ای بعد از باخت، از تحرک دست‌های پنهان برای ناکامی تیمش حرف بزند.
البته که اشاره یحیی به این مسأله در این مصاحبه مؤکد و چندان پررنگ نبوده اما کاش او همان همان چند جمله را هم نمی‌گفت تا نشان دهد جدا از بحث فنی، در این حوزه هم می‌تواند مربی متفاوتی باشد و حساب خودش و تیمش را از برخی مربیان داخلی و تیم‌های تحت اختیارشان جدا کند.
