احسان محمدی در ایران ورزشی نوشت: کسانی که می‌گویند «ای آقا این هم یه بازیه مثل بقیه بازیا و سه امتیاز داره» دیدن و ندیدن این بازی برایشان فرق نمی‌کند. عاشق سیار هستند، امروز این بازی را می‌بینند، فردا می‌روند دنبال یک بازی دیگر‌ و شاید هم تلویزیون را تا شهرآورد دیگری خاموش می‌کنند اما استقلال- پرسپولیس مثل همه شهرآوردها نه عادی می‌شود و نه فقط سه امتیاز دارد. حتی وقتی بی‌رمق‌‌ و کسالت‌بار است.

از وقتی شبکه‌های اجتماعی همه‌گیر شدند ما هیچ مسابقه فوتبالی را کامل‌ نمی‌بینیم. یک چشم‌مان به تلویزیون است یکی‌ دیگر به گوشی، در توئیتر می‌چرخیم‌ و فحش‌ها را می‌خوانیم، در تلگرام‌ غوطه می‌خوریم و ویدئوهایی از لحظات حساس بازی را مرور‌ می‌کنیم و در اینستاگرام مشغول‌ لایک‌کردن ‌هستیم.

کمابیش اوضاع همه‌ همین ‌است. نهایتاً لابه‌لای بازی چای بخوریم اما قبلاً اینطور نبود انگار. از یک هفته مانده به بازی استرس داشتیم، مجله و روزنامه می‌خریدیم، نگران‌ مصدوم‌ها بودیم، در فکر‌ ترکیب ‌تیم و …

روز بازی از صبح پنجاه بار می‌رفتیم دستشویی! بیش از فکر به پیروزی کابوس‌ شکست داشتیم. اگر می‌‌باختیم فردا توی کوچه و‌ مدرسه چه جوابی داشتیم به هواداران رقیب بدهیم؟ استرس، استرس، ناخن جویدن، نذر و‌ نیاز …

گاهی دور هم جمع می‌شدیم، خانه پدربزرگی، خاله‌ای، دایی‌ای… این روشی‌ بود برای کم‌کردن ‌استرس. پفک و تخمه می‌خریدیم و بزرگتر‌هایی که فوتبال دوست‌ نداشتند می‌گفتند یکی برود نانوایی، برای شب نان نداریم! حالا کی برود؟! رشوه‌ می‌دادیم به کوچکتری‌ که برایش فرق نمی‌کرد کدام تیم ببرد و بالا‌ و پایین می‌پریدیم، تحلیل‌های کشککی ارائه ‌می‌کردیم، داور را مقصر می‌دانستیم و …

گذر زمان خیلی از شور و شرها را می‌خواباند، نگاه آدم را عوض‌ می‌کند، غم‌ها و شادی‌های بزرگتری برایت می‌آفریند، دیگر‌ شکست در یک مسابقه تا یک هفته آزارت نمی‌دهد، فردا‌ مصیبتی از راه می‌رسد که فوتبال پیش‌اش باید لنگ‌ بیندازد!

خیلی چیزها عوض شده، یکی هم مناسک پیش از شهرآورد است. دست‌کم برای تعداد زیادی از نسل ما که حاضر بودیم‌ موقع پریدن از دیوار مدرسه پایمان بشکند ولی استقلال- پرسپولیس را از‌ دست ندهیم.