سه وزنه‌برداری که به مسابقات ۲۰۲۱ تاشکند اعزام شدند، موفق به رکوردشنی شدند و الهام حسینی هم با کسب عنوان ششمی بهترین عملکرد را داشت. در این بین اما اتفاق ویژه‌تری هم رخ داد و آن رونمایی از فاطمه یوسفی، چهره فوق‌سنگین این تیم روی تخته جهانی بود. چهره‌ای که امیدوار است به‌زودی پا جای پای اسطوره‌هایی چون حسین رضازاده، بهداد سلیمی، سعید علی‌حسینی و… بگذارد تا وزنه‌برداری زنان ایران مثل مردانش در دنیا سرآمد شود.
یوسفی در دسته ۸۷ کیلوگرم این رقابت در حرکت یک‌ضرب، وزنه‌های ۸۵، ۸۹ و ۹۳ کیلوگرم را بالای سر برد. در حرکت دوضرب هم وزنه‌های ۱۱۵، ۱۲۱و ۱۲۶ کیلوگرم را مهار کرد و در‌نهایت به‌عنوان یازدهمی رسید. دقایقی با فاطمه هم‌کلام شدیم تا از حضورش در پیکارهای جهانی برایمان بگوید.
از اولین تجربه حضورتان در مسابقات جهانی بگویید. از نتیجه‌ای که گرفتید راضی بودید؟
تجربه خیلی خوبی بود و خوشحالم از اینکه توانستم کنار بهترین وزنه‌برداران دنیا وزنه بزنم. با اینکه دفعه اولی بود که در این رویداد مهم شرکت می‌کردم و شناختی از رقبا نداشتم اما خودم را در رقابت با آنها می‌دیدم. خوشبختانه کارشناسان هم از عملکردم راضی بودند.
من در مقایسه با رقابت‌های قهرمانی آسیا که چند‌ماه پیش بود، ۱۱ کیلوگرم افزایش رکورد داشتم. واقعا تمرینات فشرده‌ای را در این مدت داشتیم. خدا را شکر که این سختی‌ها جواب داد. از نتیجه‌ای که گرفتم، خیلی راضی‌ام؛ چر‌اکه این مسابقات تازه دومین تجربه بین‌المللی من بود. به‌جز من خانم الهام حسینی و یکتا جمالی هم عالی بودند و رکوردهای شخصی‌شان را ارتقا دادند. از کادر فنی تیم ملی ممنونم که این‌قدر با برنامه جلو رفتند تا همه بتوانیم رکودهایمان را بشکنیم.
با شناختی که از این مسابقات پیدا کردید، فکر می‌کنید بتوانید به این زودی‌ها به مدال جهانی برسید؟
من صددر‌صد مدال جهانی می‌گیرم. من برای اینکه به سطح جهانی برسم، باید ۲۰ کیلوگرم به رکوردم اضافه کنم. در تاشکند هم توانایی این را داشتم که وزنه‌های بیشتری را بزنم اما تصمیم کادر فنی این بود که کمتر از رکوردهای تمرینم بزنم. من در تمرینات در یک‌ضرب صد کیلوگرم و در دوضرب هم ۱۳۰ کیلوگرم را زده بودم. با شرایطی که از خودم می‌بینم، مطمئنم که به‌زودی روی سکوی جهانی می‌روم. چه‌بسا که این اتفاق در رقابت‌های سال آینده هم رخ دهد.
خوبی ایرانی‌ها به این است که در ورزش‌های قدرتی مانند وزنه‌برداری استعدادهای زیادی دارند؛ بنابراین می‌توانند خیلی زود خودشان را به سطح اول ورزش دنیا نزدیک کنند. اما خارجی‌ها فقط با تمرین مداوم است که به این مرحله می‌رسند. دبیر‌کل کنفدراسیون وزنه‌برداری آسیا در این مسابقات وقتی عملکرد من را دید، به من گفت: «تو به احتمال زیاد یکی از المپین‌های المپیک ۲۰۲۴ پاریس هستی».
پس این‌طور که می‌گویید، مدال‌گرفتنتان در آسیا حتمی است… .
قول می‌دهم که اول مدال آسیا و بعد مدال جهانی را بگیرم. رکورد نفر سوم فوق‌سنگین آسیا در یک‌ضرب ۱۱۰ کیلوگرم است. من هم در تمرینات ۱۰۰ کیلوگرم را زدم. ان‌شاءالله تا اوایل سال آینده خودم را به مرحله‌ای می‌رسانم که مدال‌گرفتنم در رقابت‌های قهرمانی آسیایی ۲۰۲۲ قطعی باشد.
وزنه‌برداری فوق‌سنگین مردان ایران همیشه در دنیا سرآمد بوده است. با توجه به اینکه شما درحالحاضر تنها چهره مطرح وزنه‌برداری فوق‌سنگین زنان هستید، فکر می‌کنید بتوانید پا جای پای پولادمردان بگذارید و افتخارات آن را تکرار کنید؟
کار سختی است اما خودم را در آن روز می‌بینم که خبرهای خوب از وزنه‌برداری فوق‌سنگین زنان ایران در دنیا بپیچد. وزنه‌برداری واقعا یکی از سنگین‌ترین ورزش‌هاست. چون ورزشی رکوردی است، هیچ رقیبی نداری و باید به وزنه‌هایت به‌عنوان رقیبانت نگاه کنی.
تیم ملی وزنه‌برداری مردان خیلی از کیفیت اردوی قبل اعزام به مسابقات جهانی ناراضی بود. طوری که می‌گفتند سرمربی برایشان صبحانه تهیه می‌کرد. این شرایط در اردوی بانوان هم بود؟
آقایان تا‌حدودی درست می‌گفتند اما فدراسیون هم تا آنجا که می‌توانست تلاشش را انجام می‌داد. در مورد خانم‌ها باید بگویم که رئیس فدراسیون همه‌جوره از ما حمایت کرده است. با اینکه تازه این ورزش راه‌اندازی شده اما سعی کرده در بیشتر سفرها ما را اعزام کند. برای همین مسابقات جهانی معلوم نبود که به خاطر مشکلات مالی اعزام می‌شویم یا نه اما هر‌طور بود، در لحظه آخر سفرمان قطعی شد.
از امکاناتی که در شیراز دارید، راضی هستید؟
نه متأسفانه اصلا امکانات خوب نیست. هیئت وزنه‌برداری شیراز باید شرایطی را برای من فراهم کند تا زمان‌هایی که در اردو نیستم، در شهر خودم تمرین کنم ولی این‌طور نیست. سال اختصاصی برای خانم‌ها که وجود دارد. زمان‌هایی هم هست که سالن تعطیل می‌شود و من به ناچار مجبورم در خانه تمرین کنم.
آخر وزنه‌برداری رشته‌ای نیست که آن را در خانه انجام بدهی. باید صفحه و تخته داشته باشیم. بیشتر ورزشکاران ملی‌پوش هزینه رفت‌وآمدشان به تهران برای حضور در اردوهای تیم ملی را از هیئت‌های استانی‌شان می‌گیرند اما هیئت ما کمترین کمک‌هزینه‌ای هم به من نمی‌دهد. مسافت تهران تا شیراز زیاد است و با توجه به کرونا من مجبورم از جیب خودم بلیت هواپیما بگیرم. این در حالی است که منبع درآمدی ندارم و خانواده‌ام خرجم را می‌دهند.
شاید به این خاطر که نگاه‌ها خیلی به وزنه‌برداری زنان مثبت نیست، امکاناتی برایتان مهیا نمی‌کنند؟
نه خوشبختانه از این لحاظ مشکلی ندارم. من عکس‌العمل منفی در‌این‌باره از هیئت ندیده‌ام اما خب هیچ حمایتی هم نمی‌کنند.
در آخر چه صحبتی دارید؟
امیدوارم بتوانم به المپیک ۲۰۲۴ پاریس راه پیدا کنم. از مسئولان ورزش کشور می‌خواهم بیشتر به ما توجه کنند. به‌هرحال وزنه‌برداری نوپاست و نیاز به توجه دارد. درحالحاضر نفراتی که به این رشته روی آورده‌اند، در میان‌وزن هستند. فوق‌سنگین هنوز خیلی جا نیفتاده است. اگر مسئولان زمینه استعدادیابی وزنه‌بردار فوق‌سنگین را مهیا کنند، ما می‌توانیم حرف‌های زیادی برای گفتن داشته باشیم.
عموم مردم به وزنه‌برداری به‌عنوان یک رشته مردانه نگاه می‌کنند اما واقعا این‌طور نیست. وزنه‌برداری یک رشته فنی و تکنیکی است. خود من قبلا در رشته دوومیدانی، ماده پرتاب چکش فعالیت می‌کردم اما به وزنه‌برداری روی آوردم. امیدوارم روزی برسد که وزنه‌برداری زنان ایران هم اسطوره‌هایی مثل حسین رضازاده، بهداد سلیمی، سعید علی‌حسینی و… پرورش بدهد.
