«خیلی سخت است که آدم هنرمند باشد و جدای از مسئولیت‌های دشوار اصالتِ هنری، زن هم باشد؛ در شرایطی که برخی ارزش‌ها در جایگاه درست خودشان قرار ندارند، این مساله مدام بار سنگینی بر دوش شما می‌گذارد.»
جملات بالا بخشی از اظهارات نزهت امیری، رهبر ارکستر است که در گفت‌وگویی مطرح می شود.
این بانو که به‌عنوان تنها رهبر ارکستر زن در ایران شناخته می‌شود، در پاسخ به این سوال که در ایام همه‌گیری ویروس کرونا مشغول انجام چه کاری بوده است، اظهار کرد: «در ایام کرونا در سال گذشته و در ۱۰ مرداد ماه یک اجرا با ارکستر بانوان سرزمین مادری داشتم که در فضای باز تالار وحدت اجرا کردیم. از طرفی در حال آماده سازی یک آلبوم هستم که در مرحله مجوز است و من به‌عنوان ناظر حضور داشتم و بیشتر وقتم را در ایام کرونا گرفت. پنج مجلد از کتاب‌های کودک من نیز دو روز پیش از اجرا، بالاخره پس از سال‌ها تجربه، کار، نگارش و ویرایش، منتشر شد.»
امیری که به تازگی رهبری «ارکستر سرزمین مادری» را به صورت حضوری در تالار وحدت عهده دار بود، درباره از سر گرفته شدن اجراهای حضوری پس از دو سال شیوع کرونا، گفت: «ما از اولین اجراها به همراه تماشاگر بودیم. همیشه کارهای سخت را بر عهده آدم‌هایی می‌گذارند که اهلش هستند؛ شاید به همین دلیل ما را انتخاب کردند. بانویی روز گذشته پیامی به من دادند و گفتند، خانم امیری من دوستی در فرانسه دارم که معتقدند نه تنها شما در ایران اولین بانویی هستید که ارکستر را روی صحنه بردید بلکه در جهان هم پس از شیوع کرونا هنوز بانوان دیگر، کاری را روی صحنه نبرده اند.»
او ادامه داد: «واقعا ما افتخار می‌کنیم به اینکه علی‌رغم مشکلات، تلاشمان برای مقابله است؛ چون زندگی باید علی‌رغم مشکلات عدیده‌ای که شاید کسی راه‌حلی هم برای آن‌ها ندارد، از سر گرفته شود. علی‌رغم عزیزانی که در این مدت از دست داده‌ایم و واقعا افق روشنی هم نمی‌بینیم اما نمی‌شود تلاش نکرد.»
این هنرمند همچنین در پاسخ به این پرسش ایسنا که آیا می‌تواند زن هنرمندی را به‌عنوان جایگزین خود معرفی کند و اینکه در فکر انتقال تجارب خود به دیگر هنرمندان زن ایرانی هست؟ اظهار کرد: «من در این راستا اصلا خودم را لیدر نمی‌دانم. من یکی از افرادی هستم که در این عرصه فعالیت کردم و امکان یافتم بعد از گلنوش (خالقی) عزیز که نتوانست در کشور خودش کارهای روح الله خالقی بزرگ را اجرا کند، این کارها را روی صحنه ببرم. حقیقتش خیلی اطلاعی ندارم از اینکه چه اتفاقاتی می‌افتد اما تا زمانی که به صورت بنیادین بسترها آماده نشود، نمی‌توان امید داشت که مثلا دانشجویانی در یک رشته، زیر نظر استاد پرورش پیدا کنند. اما مطمئن باشید همانطور که من با تلاش از دل این کویر بیرون آمدم، مطمئنم هر چقدر که سخت هم باشد انسان‌هایی که شیفته هنر باشند و آرمان‌های بزرگی دارند، راه را پیدا خواهند کرد.»
