پس از خلق چند فاجعه دردناک از سوی مارک ویلموتس و رها کردن تیم ملی به حال خود با وجود شکست های ناراحت کننده مقابل بحرین و عراق، سرمربی بی تعهد تیم ملی از ایران رفت و دیگر هم برنگشت. ویلموتس بی معرفت از ایران رفت و وکلایش بلافاصله شکایتی را علیه فدراسیون فوتبال ایران به فیفا تنظیم کردند و رای سنگینی هم گرفتند.

متعاقب کار زشت ویلموتس و همکارنش، حضور دراگان اسکوچیچ در تیم ملی ایران با یک هدف صورت گرفت؛ جبران امتیازهای از دست رفته… اگرچه با خوشبینی محض هم نمی شد تصور کرد رقیبان تیم ملی یکی پس از دیگری تار و مار شوند و ایران با اقتدار کامل به جام جهانی صعود کند.

تیم ملی به لحاظ نتیجه گیری با حضور اسکوچیچ؛ عالی عمل کرد و جای هیچ حرف و سخنی را باقی نگذاشت. اسکوچیچ اعتماد به نفس ویژه ای پیدا کرد و ملی پوشان نیز وجاهت سرمربی را تا حدودی پذیرفتند.

بررسی کارنامه فوتبالی اسکوچیچ نشان می دهد صعود به جام جهانی در تاریخ مربیگری او یک اتفاق بی تکرار و ویژه است و دراگان این روزها روی هواست؛ در حالی که تجربه صعود به جام جهانی، برای فوتبال ما تکراری است و این روزها همه می خواهند وضعیت تیم ملی را در خود جام جهانی ببینند.

بی تردید پس از پایان رقابت های مقدماتی و قرعه کشی جام جهانی ۲۰۲۲ قطر، حریفان تیم ملی ایران شناسایی می شوند اما این تیم ها قطعا هیچ شباهتی به عراق، بحرین، سوریه و لبنان ندارند.

در سال های گذشته هم دیدیم که در جام جهانی به آرژانتین خوردیم، با اسپانیا بازی کردیم و به مصاف پرتغال رفتیم. تیم ملی باید برای چنین بازی هایی (و تقابل با حریفان بزرگ) آماده شود و برای رسیدن به این آمادگی باید ببینیم برنامه دراگان اسکوچیچ چیست و فدراسیون فوتبال تا چه اندازه می تواند در انجام این برنامه ریزی موفق ظاهر شود.

آنچه مسلم است تیم ملی ایران با اسکوچیچ به جام جهانی می رود و حمایت از او و برنامه هایش، مواردی نیستند که به همین راحتی فراموش شوند.