دکتر هاشمیان نامی است که در دو سال اخیر به کرات شنیده‌ایم؛ پزشک متخصص آی سی یو بیمارستان مسیح دانشوری که در روزهای کرونایی بارها نظرات صریح خود را درباره کرونا و تصمیم‌گیری‌های مربوط به آن بیان کرده است.
حالا یک گروه جوان تئاتری در اصفهان قصد دارند نمایشی را درباره این پزشک در چهلمین جشنواره تئاتر فجر اجرا کنند.
محمد جواد صرامی، با تحصیلات کارشناسی پرستاری و دانشجوی ارشد کارگردانی نمایش، نویسنده و کارگردان نمایش «دکتر هاشمیان» است که در گفتگو با ایسنا توضیحاتی درباره اجرای این نمایش و نقش جشنواره تئاتر فجر در ایجاد فضای گفتگو میان هنرمندان تئاتر بیان می‌کند.
صرامی در پاسخ به این پرسش که چه شد که شخصیت دکتر هاشمیان را برای اجرای نمایش خود انتخاب کردید؟ می‌گوید: ایشان را شخصیت آزاده‌ای می‌دانم که به عنوان پزشک، خود را درگیر سیاست هم کرده و جلوی بعضی جریان‌ها می‌ایستد. ایشان شجاعتی دارد که برای من یادآور امیر کبیر بود که صد و اندی سال با خرافاتی که به هنگام تزریق واکسن آبله توسط بعضی اقشار ایجاد شده بود، مقابله کرد و به نفع علم کوشید. دکتر هاشمیان هم شخصیتی است که به خاطر مردم جنگیده و تنها به وظیفه پزشکی خود بسنده نکرده است.
او که این نمایش را به عنوان کاری از اصفهان و در بخش مهمان جشنواره تئاتر فجر روی صحنه می‌برد، اضافه می‌کند: نمایش ما درباره زندگی دکتر هاشمیان نیست بلکه درباره حضور ایشان در بحران بزرگ کروناست. در واقع این نمایش با موضوع مدافعان سلامت روی صحنه می‌رود و درباره وضعیت دشواری است که آنان بویژه در پیک پنجم کرونا از سر گذراندند.
صرامی که این نمایش را ترکیبی از واقعیت و تخیل می‌داند، می‌افزاید: نمایش ما، تئاتر مستند نیست بلکه برای خلق درام، تخیل و واقعیت را با یکدیگر آمیخته‌ایم. به این معنا که شخصیت دکتر هاشمیان، واقعیتی است که با تخیل نمایشی ما آمیخته شده.
او برای نوشتن متن این نمایش ماه‌ها با دکتر هاشمیان در تماس بوده است و گفتگوهای میان این دو همچنان در جریان است.
صرامی که امسال برای چهارمین بار در جشنواره تئاتر فجر حضور دارد، در ادامه توضیحاتی درباره کارکرد این جشنواره در ایجاد فضای گفتگو میان گروه‌های نمایشی ارایه می‌دهد.
او با ابراز تاسف از اینکه گروه‌های استان‌ها در طول برگزاری جشنواره، مدت زمان کمی مهمان این رویداد هستند، می‌گوید: مدت زمان اسکان گروه‌های استان‌ها در تهران و فرصت حضورشان در جشنواره بسیار اندک است. در این فرصت کم که فقط به اجرای نمایش می‌گذرد، دیگر زمانی برای دیدن دیگر آثار و آشنایی با سایر گروه‌های شرکت‌کننده نیست. در چنین فضای شتابزده‌ای، طبیعتا بستری برای گفتگو و تبادل نظر فراهم نمی‌شود.
