اگر به روند برنامه سازی در سال های اخیر نگاهی بیندازیم ، می بینیم جای خالی خلاقیت، طراحی و کارگردانی در اکثریت قریب به اتفاق برنامه ها به شدت احساس می شود.
در این که یک برنامه ساز، طرح امتحان پس داده ای را بدون خرید حق امتیازش، مثل نقشه راه جلویش بگذارد و از روی آن مشق کند ، دیگر پذیرفته شده است. حتی برای این وام گرفتن ایده بدون اجازه، طراحی هم می شود این که مثل مهران مدیری زل بزنند توی دوربین و بگویند این دورهمی با حضور ربات ، مدل یک برنامه خارجی است ، یعنی خودمان می دانیم و نمی خواهد شما بگویید ، در نتیجه اگر کسی اعتراضی هم بکند ، متهم هم می شود که ما که خودمان گفته بودیم… یعنی وقتی صدای جذاب بهروز رضوی این تقلید را مثل یک اصل پذیرفته شده روبروی صورت مخاطب می گیرد یعنی خیلی هم از خدای تان باشد. باشد! قبول!
پس طبق پیش فرض ، قرار است تقلید کنیم اما در این تقلید چقدر نوآوری داریم؟ چقدر آن را بومی کرده ایم؟ چقدر برای برنامه سازان عزیز که طبق گفته های خودشان فقط به خاطر مردم و رضای خاطر مخاطبان ، زحمت برنامه سازی را به جان می خرند، مهم است در دل همین تقلید ، طراحی صورت بگیرد تا بعد از چند قسمت دلزدگی به همراه نیاورد.
در برنامه جوکر، هیچ خلاقیتی به چشم نمی خورد. دکور که عین نمونه های اصلی برنامه طراحی شده ، آیتم ها و پشت صحنه ها و تمام ریزه کاری ها عینا کپی شده، حالا اگر چند بازیگر طنز دعوت شده با هم جفت بشوند و طنز ذاتی خودشان مثل رضا نیکخواه، عباس جمشیدی و ایمان صفا بر برنامه بچربد ، برنامه می گیرد و اگر آدم ها طنز در لحظه نداشته باشند، برنامه مثل سری سوم فقط وقت مردم را می گیرد. حتی برنامه ساز محترم نکرده برای قسمت سه ،جمله های دیگری را به جز ” یک شپش دارم پش میندازه” طراحی کند.
اما چرا این شیوه از برنامه سازی متوقف نمی شود و رایج تر و رایج تر و رایج تر می شود؟ چون نقدی نیست. وقتی کسی برنامه ساز را به پاسخگویی وا نمی دارد ، نتیجه اش می شود این که : اگر دوست ندارید نگاه نکنید.
چرا برنامه سازی از سر سیری متوقف نمی شود؟ چون دوستان بسیاری در رسانه ها به مدح و مجیز بیش از حدِّ قسمت های یک ذره خوب می پردازند اما به انتقاد قسمت های بسیار بد برنمی آیند .
در بستر اینستاگرام هم لشگرهایی از چپ و راست گسیل می شوند تا در کامنت های شان حتی از قسمت های بی مزه که در حد لودگی و توهین به مخاطب است، با تعریف و تمجیدهای سفارشی جوسازی کنند تا کمتر کسی جرات انتقاد حتی در کامنت ها را داشته باشد و لقمه ی بدمزه ای که خیلی با عجله گرفته شده، در حلق مخاطب فرو رود.
برنامه جوکر با توجه به دکور و مهمان هایش و نوع برنامه سازی تهیه کننده اش و اسپانسرهای چپ و راست ، قطعا جزو پرخرج ترین برنامه هاست . برنامه ای که ضبطش تنها ۶ روز طول کشیده و به جز انتخاب آدم های بازیگرش، هیچ سناریوی تعریف شده ای ندارد.
اما روی سخن ام با برنامه ساز جوکر نیست که اگر بضاعت بیشتری داشت لابد به کار می بست . او بلد است در قاب و قالب های فاخر و پرخرج و شلوغ بازی های پر طمطراق، ضعف برنامه سازی اش را پنهان کند. روی سخن ام با منتقدینی است که حوصله بد شنیدن از لشگرهای مجازی را ندارند یا آن ها که کارهای سفارشی را به کارهای اصیل ترجیح می دهند. اگر در نوآوری کارهای رسانه ای لنگ می زنیم، (به خصوص در نمایش خانگی که دست سازنده بازتر است)، اگر کارهای فاخری ساخته نمی شود، اگر سلیقه ها تنزل پیدا کرده ، مقصر شمایید که سکوت کرده اید و باز هم مقصر خود ماییم که سکوت کرده ایم.
