ناصر ممدوح پیشکسوت دوبله و بازیگر، در مصاحبه ای اختصاصی با موزه سینمای ایران، از ورود به دوبله، علاقه اش به سینما و مهربانی مردم می گوید.
موزه سینمای ایران مصاحبه ای ای اختصاصی از ناصر ممدوح به مناسبت زادروز این پیشکسوت دوبله و مدیر دوبلاژ سینما، منتشر کرد.
ناصر ممدوح در این مصاحبه اختصاصی درباره چگونگی ورورد به هنر دوبله می گوید:« من سال ۱۳۴۰، وارد دوبله شدم. داستان هم این گونه بود که در ۱۳ سالگی برای اولین بار به سینما رفتم و با دیدن تصاویر متحرک روی پرده هیجان زده شدم. رفته رفته در کنار درس و کتاب و بقیه مسائل جذب سینما شدم طوری که همه فکر من رو مشغول کرده بود و با خودم می گفتم من هم می تونم در سینمای کشورم نقشی داشته باشم. وقتی جذب سینما شدم و فهمیدم می توانم نقشی در این سینما داشته باشم، به عنوان راه کاری بودم که بتوانم خودم را نشان بدهم و فکر کردم باید فیلمنامه بنویسم، بعد از کلنجار رفتن های زیاد چیزی نوشتم که خوب هم بود به نام «نه من مثل یک بیگانه».
داستان مربوط به خواهر و برادری بود که در یک سانحه هوایی پدر و مادر خود را از دست داده بودند. این خواهر و برادر یک وکیل داشتند، به علت ثروت کلانی که داشتند همه می خواستند این ثروت را از دست ها دربیاورند.
به هر حال بعد از مدتی تصمیم گرفتم این فیلمنامه را با یک تهیه کننده خوب سینما در میان بگذارم، آن تهیه کننده زنده یاد مهدی میر سایه بود، بنده چند جلسه خدمت ایشان بودم و ایشان به من گفتند که چه قصه هایی مناسب سینمای فارسی است. همینطور که در باره این موضوعات صحبت میکردیم ایشان دو سه بار از صدای من تعریف کرد، می گفتند تو صدای مناسبی داری و می توانی کنار نگارش و نوشتن به دوبله هم بپردازی و زنگ زدند به آقای کاملی تا از من تست بگیرند، ایشان تا من را دیدند گفتند احتیاجی به تست نیست، البته که زنده یاد کاملی از اساتید دوبله بودند و من کنار ایشان با دوبله آشنا شدم. اولین کار دوبله من با زنده یاد کاملی فیلم «زنده باد زاپاتا» بود. من با فیلم زندگی کردم، با فیلم اشک ریختم و از فیلم های خوب لذت بردم، زندگی من در سینما خلاصه می شد. خیلی وقت ها با دوستان جمع می شدم و با هم به سینما می رفتیم.
زنده یاد ممدوح دباره رفتار مردم با خود می گوید:« همیشه رفتار مردم با من خوب بوده است، همیشه من و شرمنده خودشان کردند، من این را از صمیم قلب می گویم. در برنامه هایی که می ساختم، حتی یک نفر به من نگفت تو که گوینده ای برای چی جلوی دوربین می آیی. بعی اوقات مردم صداهایی رو دوست دارند، نه هر صدایی، دوبلور های زیادی داریم ولی فقط بعضی از آن ها ماندگار می شوند. صداهایی هستند که در گوش هستند، صداهایی که برای مردم قابل احترام است.»
این هنرمند درباره علاقه به کار دوبلاژ می گوید:« من حرفه ام را دوست دارم، دوبله فیلم را دوست دارم، من در قالب شخصیت ها می روم، البته بستگی به فیلم هم دارد، من در فیلم های کره ای، ژاپنی و چینی نمی توانم حرف بزنم، یعنی نمی توانم خودم را با آن ها و صحبت کردنشان مطابقت بدهم.»
