بازی با ذوب‌آهن در اصفهان، همیشه برای پرسپولیس پر از اتفاق و حادثه بود. فصل قبل، پرسپولیس دو سفر جنجالی به اصفهان داشت و کمیته انضباطی برای جلوگیری از تکرار یکسری اتفاقات، حکم به برگزاری دیدار رفت و برگشت با سپاهان، در استانی غیر از تهران و اصفهان داد اما سرخپوشان دیروز دوباره به اصفهان بازگشتند و این بار در آخرین هفته‌های لیگ، نتوانستند به پیروزی برسند.
آنها زود گل خوردند؛ گل بدی هم دریافت کردند و نهایت تلاش‌شان، جبران کردن گل خورده و زنده کردن تنها یک امتیاز بود. این اتفاق برای تیمی که پنج فصل قهرمانی در کوله‌پشتی خود می‌بیند و امسال هم داعیه قهرمانی و صدرنشینی داشت، چندان جالب توجه نیست. آنها قرار بود در این فصل همان «پرسپولیس زلزله» باشند؛ همان تیم باصلابتی که می‌توانست در همه دقایق بازی‌هایش خطرساز باشد و در لحظات حساس، کار را تمام کند اما از آن تیم، چه چیزی باقی مانده است؟ آیا این پرسپولیس، همان تیمی است که فصل قبل اجازه نمی‌داد حریفان به دروازه‌اش نزدیک شوند؟
آنها در ۲۶ بازی گذشته، تنها ۱۰ مرتبه توانستند دروازه خود را بسته نگاه دارند و این آمار، چندان برای تیمی که قصد قهرمانی دارد، جالب نیست. پرسپولیس در این فصل به‌دنبال ششمین قهرمانی خود بود اما از اواسط فصل مشخص شد توانایی کنترل اعصاب و ایجاد تنوع تاکتیکی در مدل فوتبال خود را ندارند. این پرسپولیسی که مقابل ذوب‌آهن دیدیم، مشکل تاکتیکی داشت و بیشتر از آن، روحیه یک تیم برنده را در زمین نشان نداد. تیمی که نگاهش به سکوی قهرمانی است، باید تمرکز خود را حفظ کند. چند بار توپ تا داخل محوطه جریمه رفت اما وارد دروازه نشد؟
چند بار مهاجمان تیم اشتباه کردند؟ چقدر توپ لو رفت؟ چند سانتر اشتباه؟ این فاکتورها برای تیمی که هدایت آن بر عهده یکی از بهترین مربیان ایرانی سال‌های اخیر لیگ برتر است، جالب به نظر نمی‌رسد. آنها به اندازه کافی، بازیکنان تأثیرگذار برای تغییر نتیجه را در ترکیب خود داشتند و دیگر بهانه‌هایی چون نبود بازیکن مؤثر، کارساز نیست. در آخرین هفته‌های لیگ، همچنان منتظریم تا پرسپولیس به تیمی تبدیل شود که هم طراحی حمله دارد، هم دفاع منطقی و هم بردهای مهمی به دست می‌آورد اما نمایشی که دیروز دیدیم، نمی‌تواند هواداران پرسپولیس یا منتقدان فوتبال را راضی کند. انگار آن پرسپولیس «زلزله» در جایی، جا مانده است. به نظر شما، پرسپولیس می‌تواند شانس قهرمانی را دوباره زنده کند؟
