برای اینکه لمس کنید قهرمانی استقلال چقدر سریع و زودتر از حد تصور رخ داد، فقط کافی است به یک نکته توجه کنید؛ اینکه یحیی گل‌محمدی همین ۲ هفته پیش و بعد از آنکه فاصله سرخابی‌ها به ۴ امتیاز کاهش یافت، گفته بود: «به نوعی لیگ تازه شروع شده است.» این لیگ نوظهور اما بیشتر از ۱۰روز دوام نداشت.
پیروزی استقلال بر فولاد اهواز و شکست پرسپولیس برابر سپاهان، استقلال را به یکی از سریع‌ترین قهرمانی‌های تاریخش رساند؛ جامی که هم زود آمد، هم طلسم‌شکن بود و هم ممکن است با ثبت رکورد شکست‌ناپذیری همراه باشد. خیلی‌ها از ضعف رقبا و مخصوصا پرسپولیس در رقم خوردن این قهرمانی سخن می‌گویند. بالاخره دور از واقعیت هم نیست؛ چه اینکه هر تیمی قهرمان شود، طبیعتا بهتر از رقبا بوده و حریفان ضعیف‌تر از او ظاهر شده‌اند، اما بی‌انصافی است اگر از نقاط قوت خود استقلال چشم بپوشیم.
کم‌اشتباه و شایسته تقدیر
استقلال فرهاد مجیدی بیش از هر چیز دیگری کم‌اشتباه بود. این فاکتور بسیار مهمی است و مخصوصا در لیگ ایران به تجربه ثابت شده تیمی که کمتر اشتباه کند و سخت‌تر گل بخورد، به رستگاری نزدیک‌تر است. آن عدد «صفر» مندرج در ستون تعداد شکست‌های استقلال، به وضوح ارزش عملکرد این تیم را نشان می‌دهد.
خیلی‌ها منتظر بودند استقلال بالاخره به فولاد ببازد و رکورد شکست‌ناپذیری‌اش از بین برود، اما فرهاد از آن میدان هم سربلند بیرون آمد. بد است که فکر کنیم همه موفقیت‌های استقلال در اثر مسایل احساسی و هیجانی بوده و ربطی به نکات فنی ندارد. در بسیاری از مسابقات این فصل، تعویض‌های فرهاد مجیدی جواب داد؛ مثل همین بازی که سعید مهری به‌صورت غیرمنتظره به میدان آمد و پاس گل داد. چندبار فرهاد مجیدی ارسلان مطهری و آرمان رمضانی را به زمین فرستاده و جواب گرفته است؟
مگر در دربی تهران، رودی ژستد به زمین نیامد و مهم‌ترین گل فصل را نزد؟ نکته اینجاست که فرهاد مجیدی عقب زمین را درست کرد و تیمش را به سخت گل خوردن عادت داد. در این شرایط شما می‌دانید که بالاخره گل برتری از راه خواهد رسید؛ شاید اوایل بازی و شاید اواخر مسابقه. شاید روی کارهای تاکتیکی و ترکیبی و شاید روی ضربات ایستگاهی. مخصوصا در فوتبال ایران وقتی گل نخورید، بسیار به پیروزی نزدیک هستید و این همان رمز موفقیت همیشگی بود که امسال یحیی گل‌محمدی از یاد برد.
تشنه و حریص
علاوه بر مسایل فنی، تیم فرهاد مجیدی آشکارا جوان و پرانگیزه بود. شرایط برای آنها فرق داشت با ستاره‌های اشباع‌شده و پا به سن گذاشته پرسپولیس. فرهاد تیمی بست که بیشتر از سرداران سیر، سربازان گرسنه داشته باشد. شاید روی کاغذ این بهترین و جذاب‌ترین استقلال این سال‌ها نبود، اما فاکتور تشنگی و جنگندگی نزد آبی‌ها وجود داشت و به آنها کمک کرد.
استقلال امسال از نظر انگیزشی شبیه پرسپولیس لیگ شانزدهم بود. قهرمانی اول برانکو هم در فصلی رقم خورد که پرسپولیسی‌ها حسرت سال‌ها جام نبردن را داشتند؛ بنابراین در تک‌تک دقایق و برای تک‌تک توپ‌ها جنگیدند و نهایتا توانستند یکی از سریع‌ترین قهرمانی‌های تاریخ را برای باشگاه به ارمغان بیاورند. این حریص بودن، امسال در استقلالی‌ها دیده می‌شد و بنابراین نباید تعجب کرد از اینکه آنها دارند بدون شکست قهرمان می‌شوند. پسران فرهاد مجیدی، امسال کوه‌کن بودند.
