به گزارش دیدار امروز، به نقل از طرفداری،نادر فریادشیران نوشت: درباره نکات فرهنگی و مدیریت کلان ورزش که منفعلانه در حال درجا زدن است می‌شود صدها مقاله و صدها نقد منصفانه داشت به شرطی که برای رصد مشکلات عدیده ورزش و به خصوص فوتبال ایران گوش شنوا و دلسوزی وجود داشته باشد.

منتقدان و دیگر عزیزان در برنامه های متعدد رادیویی و رسانه ای چقدر به مسائل مربوط به حوزه مدیریت ورزشی و فرهنگی پرداخته اند؟ سر در همه باشگاه های ما، عنوان “باشگاه فرهنگی ورزشی” نقش بسته و اکثر باشگاه ها تحت نظر وزارتخانه هستند ولی سو مدیریت را چه نهادی کنترل و نظارت می کند؟ هیچ نهادی!

اگر غیر از این هست بدهی های میلیاردی باشگاه‌ها و به خصوص فدراسیون فوتبال ایران به ویلموتس را چه کسانی به وجود آورده اند که الان افرادی مثل عزیزی خادم و ماجدی هم کاسه گدایی دست گرفته و ۱۸۰ میلیارد ناقابل از دولت برای آمادگی تیم ملی می خواهند!

و یا به کارگیری بازیکنان بی کیفیت، کار چه کسانی بوده به جز مربیان، مدیران و دلالهای فاسد؟ فساد، حیف و میل، تباهی، تبانی، ارتباط با دلالها، بیشتر مواقع به کار گیری مدیران و مربیان فاسد کار چه کسی بوده است؟

چه نهادی باید کنترل و نظارت کند؟ عزل مربیان و مدیران با کارنامه درخشان مثل سیامک رحیمی پور، مدیر آکادمی باشگاه پیکان به چه دلیل صورت گرفته است؟ حتما چون آدم سالم و کاربلدی بود برکنار شده است، شاید هم مزاحم آقایان می شده!

و یا خانه نشین شدن ده ها مربی نام آشنا مثل آقایان:

• همایون شاهرخی
• مهدی مناجاتی
• محمد مایلی کهن
• جلال چراغپور
• ابراهیم قاسمپور
• غلام پیروانی
• رسول کربکندی
• مسعود اقبالی
• حسین فرکی
• محمد خاکپور
• علی دایی
• اصغر مدیررستا
• محمد احمد زاده

و ده ها مربی توانمند و جوان بیرون گود مانده را چه کسی باید به کار بگیرد؟

یا حق بانوان فوتبالیست و فوتسالیست های ما در باشگاه ها و تیم های ملی تا کی باید ضایع بشود و بررسی نشود چرا بانوان نمی توانند به ورزشگاه ها بیایند؟

این قصه پرغصه فوتبال ما حداقل برای افراد سالم و پاکدست مثل مربیان، داوران، مدیران، رسانه ها و کسانی که کارشان را درست انجام می دهند، تمامی ندارد.