پیمان اکبری که پیکان را با جذب چند ستاره قهرمان آسیا کرده می‌گوید: اگر تیم تقویت نمی‌شد، باید مربیگری را کنار می‌گذاشتم و می‌رفتم خانه!
قهرمانی در جام باشگاههای آسیا، برگزاری مراسم تجلیل از سعید معروف، اضافه‌کردن بازیکنان نامی جهان به ترکیب تیم و… پیکان را در صدر اخبار والیبالی قرار داد. پیکانی‌ها که بعد از یک دهه افت‌وخیز، فصل قبل تا مرز قهرمانی هم پیش رفتند، حالا با قهرمانی در آسیا که در تهران و در جمع تماشاگران اتفاق افتاد، کار راحتی را برای فصل بعد ندارند. پیمان اکبری، سرمربی این تیم درباره فصل آینده صحبت می‌کند و البته از تجربه خوبی که از حضور بازیکنان بزرگ جهان نظیر انگاپت و نیمیر در تیمش داشت.
از روندی که تیم پیکان در جام داشت، راضی هستید؟ از بازی‌ها، کیفیت تیم و…
نتیجه‌اش که رضایت‌بخش بود ولی یک جاهایی برایم تجربه شد که اگر دوباره در این شرایط قرار گرفتم، تصمیمات دیگری بگیرم. برایم تجربه شد که اگر یک‌بار دیگر این شرایط پیش آمد و قرار شد بازیکنان سطح بالا بیاوریم، باید برنامه‌ریزی کنیم این بازیکنان زودتر به تیم اضافه شوند و قبل از مسابقه زمان بیشتری را کنار تیم باشند. بازیکنی که از آن سر دنیا به ایران می‌آید و مثلا ساعت کشورش چهارپنج ساعت با ما اختلاف دارد، حداقل به ۵روز زمان نیاز دارد تا بدنش به ساعت و شرایط آب‌وهوایی ما عادت کند. مهم‌تر از آن، رسیدن به هماهنگی تیمی است. بازیکنانی که به ما اضافه شدند عالی بودند اما برای هماهنگ‌شدن به زمان بیشتری نیاز
داشتیم.
در فینال همین ایراد از پیکان گرفته شد. گفته می‌شود برخلاف سانتوری، پیکان تیم نبود و بیشتر روی بازیکنان بزرگش متمرکز بود.
تیم تیم بود. ما دور مقدماتی سانتوری را بردیم و به قدرت این تیم ایمان داشتیم. تیم ژاپنی قوی بود و والیبال را خوب بازی میکرد و در هر دقیقه از بازی برای گرفتن نتیجه می‌جنگید. سانتوری با همان نفراتی که مقابل ما بازی کرد، شهداب را شکست داد و برای بازی فینال روحیه دوچندان گرفت. این طرز فکر به این تیم قدرت بیشتری داد و کار ما را در ۲ست اول سخت کرد.
تیمی که برای جام باشگاههای آسیا نیمیر عبدالعزیز و انگاپت و سعید معروف را می‌گیرد، انتظارات را از خودش بالا می‌برد. این انتظارات تأثیر منفی روی تیم شما نمی‌‌گذارد؟
نظر باشگاه در این مورد خیلی مهم است. اینکه می‌خواهد در کورس قهرمانی بماند یا نه. اگر می‌خواهد در کورس باشد، باید خوب یارگیری کند. ما هم جام باشگاههای جهان را داریم و هم لیگ را. جام باشگاههای جهان همزمان با لیگ برگزار می‌شود و ترجیح می‌دهم با تیمی که در لیگ بازی می‌کند، به این جام برویم. نظر شخصی من این است که از همین شروع خوب یارگیری کنیم که به مشکل نخوریم ولی همه‌‌چیز بستگی به‌نظر باشگاه دارد. ما پارسال در تنگنا بودیم و شصت هفتاد درصد بازیکنانی را که مدنظرم بود، جذب کردیم.
بقیه فقط به‌خاطر مشکلات مالی جذب نشدند یا مسائل دیگری بود؟
هم به‌خاطر شرایط مالی و هم به‌خاطر نبود بازیکن. وقتی ما می‌خواستیم یارگیری کنیم بازیکنی نبود. این فصل یکی دو باشگاه از لیگ کنار رفته‌اند که این اصلا اتفاق خوبی برای والیبال نیست ولی باعث شده تا بازیکنان بیشتری در بازار باشند.
برای یارگیری دیر نشده؟ بعضی از تیم‌ها قراردادهایشان را هم بسته‌اند.
هنوز جدی وارد نقل‌و‌انتقالات نشده‌‌ایم. بیشتر تمرکزمان روی جام باشگاههای آسیا بود.
گفتید ترجیح می‌دهید با تیمی که در لیگ بازی می‌کند به جام باشگاههای جهان بروید. نظر بعضی‌ها این بود که پیکان باید با تیم خودش در آسیا بازی میکرد تا هم عرقش به تیم بیشتر شود و هم با انگیزه بالاتری لیگ را شروع کند.
فکر نمی‌کنم از نظر فنی این حرف درست باشد. تیمی که فصل پیش به تیم آخر جدول می‌بازد، چطور می‌تواند در جام باشگاههای آسیا با همان تیم بازی کند و نتیجه هم بگیرد.
تیمی که دوم لیگ شد، نباید خیلی ضعیف باشد.
در حدی که بخواهد قهرمان شود، نبود. تعارف که نداریم، واقعیت این بود که اگر ما بازیکن نمی‌گرفتیم نمی‌توانستیم قهرمان شویم. چند سرعتی‌زن من آسیب‌دیده بودند و بقیه هم در حد قهرمانی نمی‌توانستند رقابت کنند. اگر تیم تقویت نمی‌شد باید مربیگری را می‌گذاشتم و می‌رفتم خانه‌مان.
چرا؟
بماند.
مسئولان باشگاه بعد از حضور ستاره‌ها در تیم، در توضیح دلایل این کار گفته بودند که می‌خواهند به بازیکنان جوان انگیزه بدهند. بازیکنان پیکان از حضور یک‌هفته‌ای این ستاره‌ها سودی بردند؟ چه ویژگی این بازیکنان برای خود شما به‌عنوان مربی جالب بود؟
نوع رفتار، انگیزه‌شان و مدل تمرین‌کردنشان برای همه جالب بود. اگر کسی می‌خواست الگوبرداری کند، میتوانست آنها را برای خودش الگو قرار بدهد.
آنها با اینکه بازیکنان بزرگی هستند و در سطح اول والیبال دنیا بازی می‌کنند اما بدون غرور با بازیکنان اخت شدند. این حس را به من ندادند که خودشان را بالاتر از تیم می‌بینند. از نظر نظم و انضباط تمرینی هم فوق‌العاده بودند. در این مدت نشد که سر تمرین، آنالیز و… یک دقیقه تأخیر داشته باشند. برای آنها نظم حرف اول را می‌زند و این برای من مربی لذتبخش بود. آنها با آمادگی ۱۰۰درصدی به ایران نیامده بودند. فاصله آخرین بازی آنها در ایتالیا با نخستین بازی‌شان در ایران زیاد بود و از شرایط تمرینی دور شده بودند و اگر این فاصله کم بود، کیفیت بازی‌شان میتوانست ۳۰درصد بهتر شود.
پارسال که تیم فولاد سیرجان می‌خواست در جام باشگاههای جهان شرکت کند، با ۲ مسئله روبه‌رو شد. آیین‌نامه به این تیم اجازه می‌داد از بازیکنان فصل پیش خودش استفاده کند ولی باشگاه‌ها رضایت نمی‌دادند و اینکه برنامه لیگ بدون درنظر‌گرفتن جام باشگاههای جهان بسته شده بود. پیکان برنامه‌ای برای اصلاح این موارد دارد؟
اینکه باشگاه بتواند برای جام باشگاههای آسیا بازیکنان فصل پیش خودش را داشته باشد، قابل هضم است اما جام باشگاههای جهان وسط لیگ خودمان است و وقتی یک تیم روی یک بازیکن بسته می‌شود، چطور می‌تواند او را در اختیار باشگاه دیگری بگذارد. اگر این بازیکن آسیب ببیند، شاید باشگاه از نظر مالی جبران کند اما من ضرر می‌کنم. به‌خاطر همین باید آیین‌نامه اصلاح شود. در مورد اینکه چرا در برنامه‌ریزی لیگ، جام باشگاههای جهان دیده نمی‌شود، سازمان لیگ تقصیری ندارد. هنوز میزبان جام و زمان برگزاری مشخص نیست. سازمان لیگ نمی‌تواند صبر کند تا برنامه جام مشخص شود و بعد برای لیگ خودمان تصمیم بگیرد.
از سعید و بقیه یاد بگیریم
شاید تصور ما این باشد که بازیکنانی مثل انگاپت و نیمیر که در سطح بالایی از والیبال بازی می‌کنند در تمرینات تیمی مثل تهران کمتر به‌خودشان فشار می‌آورند اما آنها ماکزیمم توانشان را در تمرین می‌گذاشتند و با انگیزه خیلی بالایی تلاش می‌کردند. همه بازیکنان خارجی که در این مسابقات بودند، از انگاپت و نیمیر گرفته تا سمیون شهداب، موزرسکی سانتوری، سعید معروف و محمد موسوی هر کدامشان بازیکنان بزرگی هستند که بقیه باید از آنها یاد بگیرند.
