امیرحسین صدیق در گفتگو با خبرنگار صبا گفت: من مدت‌هاست که در حوزه مجسمه‌سازی مشغولم اما تاکنون آثار خود را جایی عرضه نکرده بودم و این اولین نمایشگاهی است که اثر خود را در آن به نمایش گذاشته‌ام. در این نمایشگاه با یک اثر حجم به عنوان مهمان در کنار استادان دیگر حضور خواهم داشت.
او در ادامه درباره سابقه فعالیت خود در حوزه تجسمی توضیح داد: خانواده من نیز نقاشی می‌کردند و من هم به تبع آنها به این سمت کشیده شدم. به قول مادربزرگ خدابیامرزم من اگر همان نقاشی را ادامه می‌دادم بهتر بود تا بازیگر شوم. حدود ۲۵ سال است که مجسمه می‌سازم و در این سال‌ها با متریال‌هایی مانند گچ، خمیر مجسمه‌سازی و گِل کار می‌کردم ولی جلوتر که آمدم بیشتر با چوب، مجسمه ساختم.
این چوب‌های بریده‌شده روح دارند
این بازیگر تصریح کرد: در آن زمان همراه آقای حمید جبلی و شاهرخ فروتنیان کارگاهی داشتیم و مجموعه «هیزم‌های نسوخته» مربوط به همان ۶-۷ سال پیش است و کمی جنبه حمایت از محیط زیست دارد با این مضمون که هنوز زندگی در چوب‌های بریده‌شده درختان جاری است. اثر این نمایشگاه نیز از همین مجموعه ارائه شده است.
او اضافه کرد: پس از اینکه دیدم در لواسان باغ‌ها را تخریب می‌کنند و تنه درختان را که در آنها روح وجود دارد به نام هیزم کیلویی می‌فروشند، بسیار متاثر شدم زیرا من فرم‌‌هایی در چوب‌ها می‌دیدم که حیفم می‌آمد با سوختن، دود شده و از بین بروند. پس از آن سعی کردم طرح‌ها را از دل چوب بیرون بکشم. درواقع چوب در هشت سال اخیر رفیق خوبی برای من بوده است.
صدیق درباره اثر حاضر در این نمایشگاه توضیح داد: در این اثر، خود چوب صحبت می‌کند و من کار زیادی انجام نداده‌ام اما می‌توانم ادعا کنم که از این چوب در دنیا یک عدد وجود دارد و من تنها سعی کردم یک فاصله‌گذاری بین نسل جدید و قدیم را در این اثر نشان دهم.
این هنرمند با بیان اینکه مجسمه را از دل سنگ و چوب بیرون می‌کشد، گفت: من در ابتدای کار به چوب یا سنگ نگاه می‌کنم و ویژگی و شکل طبیعی این متریال در وهله اول به من کمک می‌کند که بر مبنای آنچه که در اختیار دارم، طراحی کنم. چوب چالش دیگری هم دارد که در حین کار در داخل آن با گره‌ها و رگه‌هایی آشنا می‌شویم یا مشاهده می‌کنیم که حشرات و پرندگان در بافت چوب چه تاثیری گذاشته‌اند. این امر موجب می‌شود در اواسط کار ایده صددرصدی که داشتیم به نتیجه نرسد و باید به راه چاره‌ای اندیشید. در این حالت چوب به ما فرمان می‌دهد که طرح را به چه سمت و سویی ببریم.
به مجسمه‌سازی پناه می‌برم
صدیق در بخش دیگری از صحبت‌هایش با اشاره به اینکه به هنرهای تجسمی پناه می‌آورد، اظهار کرد: علت اینکه تاکنون نتوانسته‌ام در نمایشگاهی شرکت کنم بیشتر این بود که وقتی فیلمبرداری کاری آغاز می‌شود یا پروژه‌ای را قبول می‌کنم، ناگهان ۴-۳ ماه از فضای کارگاه دور می‌شوم. من برای دل خودم مجسمه می‌سازم و چون از فضای شهری فرار کرده و به گوشه‌ای پناه برده‌ام، پس از فیلمبرداری و در اوقات فراغت معمولا وقتم را در کارگاه و میان چوب‌ها می‌گذرانم. البته خود این بازگرداندن فضا و حس و حال سینما و تصویر به فضای هنرهای تجسمی زمان نیاز دارد اما شده است که گاهی ۱۸ ساعت در کارگاه کار کرده‌ام. اگر درد جسمانی نباشد من اصلا احساس نمی‌کنم که چند ساعت مشغول فعالیت و ساخت مجسمه بوده‌ام.
او خاطرنشان کرد: به دلیل شغل و شهرتی که دارم فکر کردم خوب است از این توجه در حوزه هنرهای تجسمی که عاشق آن هستم، استفاده کنم. درحقیقت اگر قرار باشد خمس و زکات این شهرت را بپردازم من تمایل دارم به پای هنرهای تجسمی پرداخت کنم. در کشور ما این حوزه هنری گاه مهجور مانده است و وظیفه انسانی و هنری من ایجاب می‌کند تا به نوعی کمکی در راستای ارتباط مردم با آثار هنری انجام دهم.
اجازه نمی‌دادم بازیگری شغلم شود
این هنرمند مجسمه‌ساز با بیان اینکه اگر به گذشته بازگردد بازیگری را به عنوان شغل انتخاب نمی‌کند، اظهار کرد: من ابتدا نقاشی می‌کشیدم و در آن زمان فکر می‌کردم که در دانشگاه نقاشی را ادامه دهم اما فرصت پیش آمد که بازیگر شوم. پس از «قصه‌های تا به تا» بازیگری وقت زیادی از من گرفت اما همچنان تمام وقت‌های آزادم را سعی کردم به هنرهای تجسمی و نقاشی و مجسمه‌سازی بپردازم. اگر به گذشته بازمی‌گشتم مجدد بازیگری را ادامه می‌دادم اما شغلم را بازیگری انتخاب نمی‌کردم زیرا در حوزه بازیگری فکر نمی‌کردم چنین سرانجامی پیش رویم باشد و به نوعی خلوت خود را از دست بدهم. اکنون در هنرهای تجسمی سعی می‌کنم آن خلوتی را که نیاز دارم، برای خود فراهم کنم. بازیگری هم عشق من است اما اگر به عقب بازمی‌گشتم، اجازه نمی‌دادم شغلم باشد.
صدیق در پایان در پاسخ به این پرسش که آیا قصد دارد در آینده یک نمایشگاه انفرادی برگزار کند، گفت: قصد برگزاری نمایشگاه انفرادی دارم اما فعلا برای آشنایی بیشتر با این فضا و نمایشگاه‌ها بیشتر سعی دارم آرام آرام وارد این حوزه شوم و اکنون بیشتر خودم از دیدن کارهای هنرمندان در نمایشگاه‌های مختلف و مخصوصا در این نمایشگاه لذت می‌برم.
نمایشگاه گروهی نقاشی، مجسمه سازی و چیدمان «موازی» با کیوریتوری بهداد نجفی اسدالهی روز یکشنبه ۲ مرداد ماه ۱۴۰۱ در مجموعه راگادید واقع در باشگاه انقلاب تهران گشایش خواهد یافت.
در این نمایشگاه آثار ۲۲ تن از استادان و هنرمندان هنرهای تجسمی به نمایش درمی‌آید که به ترتیب حروف الفبا عبارتند از مهدی اسماعیل زاده (هومان)، وحید امین، سعیده آرین، مینا بحرینی، رضا براتی، کامبیز برنجی، سحر خلجی، حسین خوش رفتار رودی، کیوان رحیمی نژاد، سینا سلطانیانی، صابر سلیمانی، محسن سلیمانی، سامان شادانلو (ایلخان)، مهرانگیز شفیعی، امیرحسین صدیق، پرستو عزیزی، مانی کومار، معراج گل زاده، پژمان متقیان، اردشیر میرمنگره، محسن ناصری و بهداد نجفی اسدالهی.
