امین اسماعیل‌نژاد، ستاره جدید والیبال ایران است و بازی‌هایی که در لیگ ملت‌ها انجام داد، نه‌تنها نگاه ایرانی‌ها که نگاه والیبال جهان را به‌خودش جلب کرد. ویتال هینن، سرمربی سابق لهستان در تمجید از امین گفته بود که او بهترین بازیکن لیگ است. اما برای هینن هم مثل خیلی‌ها جای تعجب داشت که امین ۲۶ساله قبل از این کجا بوده؟ امین برای نخستین‌بار با تیم ملی در لیگ ملت‌‌ها بازی کرد و بیشتر از همه امتیاز گرفت و در لیست بهترین‌ها نفر دوم بود. او حالا به هدف‌هایش رسیده است؛ حضور در تیم ملی و رسیدن به حرفه‌ای‌ترین لیگ والیبال جهان. امین با بازی‌هایی که در لیگ ملت‌ها داشت، از چند تیم اروپایی پیشنهاد دارد و پیشنهاد اصلی از یک باشگاه ایتالیایی رسیده اما او سرباز است و نگاهش به مسئولان است تا برایش راهی باز کنند.

   برای نخستین‌بار در تیم ملی بازی کردید، بیشتر از همه دیده شده‌اید و بیشتر از همه از بازی شما تعریف کردند. این اتفاقات راضی‌تان کرد؟

راضی که هستم. از روز اول که ما لیگ را شروع کردیم، منتظر این اتفاقات بودیم.  ما به‌خاطر تمریناتی که انجام داده بودیم، اعتماد‌به‌نفسی که مربیان به ما داده بودند و چیزهایی که در وجود خودمان می‌دیدیم، می‌توانستیم پیش‌بینی کنیم که چه اتفاقاتی می‌افتد. برخلاف حرف‌هایی که بعضی‌ها هفته اول درباره ما می‌زدند، با نتایجی که گرفتیم ثابت کردیم که تیم خوبی هستیم.

   به این افراد حق نمی‌‌دهید؟ آنها نگران تیم بودند.

ما بازی ضعیفی انجام ندادیم. در حدی که می‌گفتند واقعا ما بد نبودیم. بعضی‌ وقت‌ها توقعات از یک تیم بیجاست. ما در همان هفته اول که این همه انتقاد از تیم شد، ۲پیروزی و ۲شکست داشتیم. ولی بعضی‌ها -تأکید می‌کنم بعضی‌ها که از والیبال سردرنمی‌آورند- از یک چیزهایی ایراد می‌گرفتند که قابل‌قبول نبود. ولی ما صبر کردیم و بعد از ۳هفته مزد زحماتمان را گرفتیم.

   سال پیش در لیگ ایران بازی‌های خوبی انجام دادید اما در لیگ ملت‌‌ها همه را سورپرایز کردید.

یک جمله دارم که به همه می‌گویم؛ هر چقدر تلاش کنی به همان اندازه مزد می‌گیری. خیلی وقت است که خوب بازی می‌‌کنم. در تیم‌های پایه ملی بوده‌ام، در لیگ بازی کرده‌ام، اما به‌خاطر مشکلاتی که بود، نتوانستم در تیم ملی بزرگسالان بازی کنم. با این حال، هیچ‌وقت دست از تلاش برنداشتم، تمرین کردم تا یک روز بتوانم به تیم ملی برسم. امیدوارم این روند ادامه داشته باشد.

   اتفاقا یکی از نگرانی‌‌هایی که درباره شما وجود دارد، همین است. سال پیش صابر کاظمی درخشید ولی امسال روی فرم نبود.

همه‌‌چیز بستگی به‌ خود آدم دارد. هر کسی مدل خودش است. من دست از تلاش برنمی‌دارم. تازه اول راه هستم. باید با هم میدان بزرگ ببینیم و اتفاقات مهم‌تری تجربه کنیم.

   شما و چند بازیکن دیگر در بیشتر بازی‌ها کامل بازی کردید ولی  کم نیاوردید.

بدنسازی خیلی تأثیر دارد. اینکه از نظر قدرت بدنی کم نیاوردیم، به‌خاطر همین بدنسازی‌های خوب بود. با یک تمرین عادی نمی‌شود بدن را در این سطح آماده نگه داشت. چند بازی که پشت سر هم انجام می‌دهی، بدنت کم می‌آورد. دقیق نمی‌توانم بگویم چه کار کردیم ولی بدانید تمرینات خاص خیلی خوبی داشتیم.

   در این چند سالی که بازی می‌کنید، به اندازه این چند هفته دیده نشده بودید.

در هر بازی که به زمین می‌روم، اصلا برایم مهم نیست که دیده شوم یا نه. مهم این است که تیم نتیجه بگیرد. همه ما از جان و دل بازی می‌‌کنیم. این چیزها بیرون زمین اتفاق می‌افتد. من از این همه دیده‌شدن و حمایت‌هایی که مردم کردند که واقعا دمشان گرم، حس عجیبی داشتم. حس غرور، حس خوب، نمی‌توانم برایش اسمی بگذارم، ولی هرچه بود، انرژی خوبی می‌داد.

   ولی هفته اول بیشتر انرژی‌ها منفی بود.

وقتی به مسابقات رفتیم‌، در یک جلسه با بچه‌ها قرار گذاشتیم از گوشی و فضای مجازی دور باشیم. با این حال، بعضی از حرف‌ها به گوشمان می‌رسید ولی به‌خودمان اعتماد داشتیم و نتیجه گرفتیم.

   برای هواداران باخت به تیم‌‌های آسیایی قابل‌قبول نیست. می‌خواهند والیبال ایران تیم اول آسیا باشد.

درست است، هوادار توقع دارد. اما ژاپن امسال یکی از تیم‌های خوب لیگ بود و بازی‌های منظمی داشت. ما هفته اول مقابل این تیم قرار گرفتیم. ترکیب تیم عوض شده بود و تعدادی از بازیکنان برای نخستین‌بار بود کنار هم بازی می‌کردند. نیاز داشتیم که به هماهنگی برسیم. هماهنگ‌تر که شدیم و اعتماد‌به‌نفسمان که بالاتر رفت، بهتر نتیجه گرفتیم.

   مقابل تیم‌های بزرگ که خوب اعتماد‌به‌نفس دارید.

وقتی یک بازیکن و یک تیم به‌خودباروی می‌رسد، دیگر از هیچ تیمی نمی‌ترسد. بله، ما جلوی تیم‌های بزرگ اعتماد‌به‌نفس داریم ولی کاذب نیست. برای ما فرقی نمی‌کند، اسم تیم چین است یا لهستان، بازی خودمان را انجام می‌دهیم. اسم تیم‌های بزرگ فقط انگیزه ما را بیشتر می‌کند.

   تفاوت ایران با تیم‌های بزرگ را در چه می‌بینید؟ در بازی‌هایی که بازیکنان خیلی خوب بازی می‌کردند، نتیجه می‌گرفتند. این نشان می‌دهد از نظر فنی تفاوت خیلی نیست.

بحث فقط ذهنی است. ذهن یک بازیکن است که می‌تواند بازی را عوض کند. ما واقعا با تیم‌های بزرگ خیلی فرقی نداریم. فقط باید ذهنمان درست کار کند تا بتوانیم انگیزه‌مان را حفظ کنیم و بازی خودمان را انجام بدهیم.

   بزرگ‌ترین حسرتی که از این مسابقات به دلتان ماند، چه بود؟

حسرت اصلی سکو بود. می‌توانستیم ست پنجم بازی با لهستان را ببریم. تماشاگر از تلویزیون بازی را می‌بیند و می‌گوید خوب بازی کردید ولی ما داخل زمین بودیم و می‌دانستیم که می‌توانیم بهتر کار کنیم.

   ست پنجم چه اتفاقی افتاد؟ انگار همه بازیکنان یک‌دفعه ذهنشان قفل کرد!

دقیقا همه قفل شدیم. والیبال است دیگر، یک‌دفعه می‌بینی بازی نمی‌چرخد. آقای عطایی هم هر کاری که می‌توانست انجام داد، ولی نمی‌شد کاری کرد. بازی است دیگر، بگیر نگیر دارد.

   در مسابقات قهرمانی جهان هم می‌توانید مثل لیگ نتیجه بگیرید؟

قهرمانی جهان که خیلی سخت است. با بازی‌هایی که در لیگ جهانی کردیم، توقع بالاتر رفته اما امیدوارم این توقع منطقی باشد. چون ما در لیگ خوب بازی کردیم، نمی‌شود گفت که تیم باید روی سکو برود و با طلا برگردد. شرایط جهانی متفاوت و سخت است.

حس خوب پیروزی

۲بازی آمریکا و لهستان بهترین پیروزی‌های ما در لیگ بود. نمی‌دانم کدام را انتخاب کنم. در بازی با آمریکا بی‌نقص‌ترین بازی را انجام دادیم. بازی با لهستان هم که قشنگی‌ خودش را داشت. نمی‌شود حسش را تعریف کرد. فکر کنید ۵ست تحت فشاری، آخرین امتیاز را می‌گیری و می‌بری، آن‌لحظه خیلی خاص است. بعد به این فکر می‌کنی که همه مردم کشورت این بازی را دیده‌اند و در این لحظه با تو خوشحالی کرده‌اند.

تلاش مهمتر است

همه‌‌چیز استعداد، قد و هیکل نیست. اینها مهم هستند اما تلاش از همه‌‌چیز مهم‌تر است. می‌توانم بگویم من بیشتر از همه تمرین می‌کنم. وقتی اردو هستیم، بیشتر از بقیه تمرین می‌کنم. در خانه هم که هستیم خودم تمرین می‌کنم. وقتی در اردوها استراحت می‌دهند، من باز هم تمرین می‌‌کنم. نمی‌توانم واضح توضیح بدهم اما من بیشتر از تمرینات عادی باشگاه و تیم ملی تمرین دارم.اگر به‌موقع و بجا استراحت نمی‌کردم که الان شرایطم این نبود.