به شکلی غیرمنتظره و طوری که برای کمتر کسی قابل درک بود، سیاوش یزدانی از ادامه خدمت سربازی معاف شد. در مورد او به معافیت کفالت اشاره شده است؛ آنچه احتمالا قبل از این هم می‌توانسته موجب معافیت یزدانی شود، اما این بازیکن دنبال استفاده از معافیت تحصیلی یا چیزهایی از این دست بود. روشن نیست که اگر سیاوش می‌توانست از این بند استفاده کند، چرا آن همه تقلا کرد و اصلا چرا چند روز قبل از ترخیص، در تمرینات ملوان حضور یافت.

اگر همه‌‌چیز درست و دقیق پیش رفته، اصلا لازم نبود یزدانی با ملوانی‌ها تمرین کند، مازیار زارع به اتهام بی‌انگیزگی او را کنار بگذارد و حتی شایعه اعزامش به پادگان مطرح شود. با همه اینها بالاخره کارت معافیت یزدانی صادر شده و لابد این اتفاق کاملا منطبق بر قانون و مقررات بوده است. با این حال آنچه هرگز درکش نکردیم، گلایه‌های پایان‌ناپذیر یزدانی در طول دوران کوتاه سربازی سهل و آسانش بود.

یزدانی در میانه‌های اسفند سال گذشته برای گذراندن خدمت سربازی رسما به عضویت ملوان درآمد و در میانه‌های مرداد امسال با معافیت کفالت ترخیص شد. در طول این۵ ماه اما او به یکی از رکوردداران غرولند در تاریخ نظام وظیفه ایران تبدیل شد! سیاوش بارها و بارها از اعزامش به خدمت انتقاد کرد، مدعی شد سربازی برایش «مقدس» نیست، به مدیران و مربیان استقلال تاخت و خلاصه هزار جور جنجال راه انداخت.

او که در این مدت تنها هفته‌ای یک روز باید با حضور در انزلی برای خودش «حاضری» می‌زد، همین مقدار را هم تاب نمی‌آورد و مدام استوری‌های مایوس و فلسفی منتشر می‌کرد. سیاوش حتی بعد از دریافت معافیت کفالت هم دست از این عادتش برنداشت و به مناسبت ترخیص، این شعر را پست کرد: «آن پریشانی شب‌های دراز و غم دل، همه در سایه گیسوی نگار آخر شد». روشن نیست یزدانی از کدام پریشانی شب‌های دراز و کدام غم دل حرف می‌زند. احتمالا ۹۹درصد پسران ایرانی دوست داشتند جای او باشند و خدمت‌شان را با همین پریشانی شب‌های دراز و غم دل بگذرانند، اما حیف که نمی‌شود!