پروفسور کوان می‌گوید: در حال حاضر، انتخاب دارو‌های ضد تشنج برای یک بیمار، یک فرآیند آزمون و خطاست که پزشکان قادر به پیش بینی اینکه یک بیمار خاص به کدام دارو پاسخ خواهد داد، نیستند. اگر بیمار به اولین درمان پاسخ ندهد، احتمال اینکه به درمان دوم یا سوم پاسخ دهد، کم است، به این معنی که اگر در ابتدا داروی «درست» انتخاب می‌شد، ممکن بود، دیگر تشنج نکنند، اما اگر داروی نامناسبی دریافت کنند، همچنان تشنج دارند و ممکن است عوارض جانبی نیز از آن داشته باشند؛ آن‌ها سودی نمی‌برند و از این دارو آسیب می‌بینند.
این عوارض جانبی می‌تواند از آلرژی گرفته تا مشکلات روانپزشکی یا در مورد زنان در سنین باروری، نقص مادرزادی در نوزادانشان متغیر باشد. برخی از بیماران مبتلا به صرع مقاوم به دارو هستند، به این معنی که در صورت پیش‌بینی زودهنگام، می‌توان آن‌ها را سریع‌تر به گزینه‌های درمانی دیگر از جمله جراحی، دستگاه یا رژیم غذایی منتقل کرد، بدون اینکه سال‌ها استفاده از دارو‌هایی که کارساز نیستند، تلف شود.پروفسور کوان می‌گوید: دقت مدل در پیش بینی بهترین دارو «متوسط» بود، با این وجود این بیش از آن چیزی بود که انتظار داشتیم، ما از آن عملکرد راضی بودیم، زیرا فقط عوامل بالینی بسیار اساسی جمع‌آوری‌شده در مراقبت‌های بالینی معمول مورد استفاده قرار گرفتند.
اعتقاد بر این است که این اولین مدل در جهان است. این امر پیش بینی پذیری انتخاب درمان بهینه را برای بیماران مبتلا به صرع تازه تشخیص داده شده تضمین کرده و این دروازه را برای شخصی سازی مدیریت صرع باز می‌کند. امید است که این تحقیق در نهایت مدیریت و درمان صرع را بهبود بخشد. این برای پیش بینی پاسخ به درمان طراحی شده است، نه تشنج واقعی.در حال حاضر این مدل برای بزرگسالان مبتلا به صرع جدید است که قرار است اولین داروی خود را شروع کنند. در کودکان آزمایش نشده است. این مدل مبنایی برای مدل‌های بعدی برای افراد مبتلا به صرع تثبیت‌شده‌تر خواهد بود.
