او در این نوشتار که آن را در اختیار ایسنا قرار داده، آورده است:

«روایت عاشقانه‌ایی از پنج بازمانده جنگ که هرکدام قصه‌هایی از غصه‌های همیشگی‌شان را و روایت‌های عاشقانه شان را بازگو می‌کنند تا آن زمان که سایه‌ی شوم جنگ بر زندگی آنها چیره می‌شود و فاجعه‌ایی جبران‌ناپذیر را برایشان رقم می‌زند.
روح در کالبد این افراد نا آرام و پر از تنش و ناکامی هست و باز گفتن و نشان دادن این عواطف همراه با موسیقی و کلام ترانه سعی بر پذیرش درونی و تسکین این آلام می‌کند و این شاید مهم‌ترین بهانه برای انتخاب و استفاده از عنصر موسیقی در اجرای این نمایشنامه است. استفاده از گونه موسیقی- نمایش…
«تن سایه» از سایه‌ی شومی صحبت می‌کند که بر سر آدم‌ها از هر اقلیم و نژادی می‌تواند آوار شود. سایه‌ایی که همیشه همراه توست، زخمی که به آن عادت کرده‌ایی، به جراحت همیشگی‌اش، به بودن و ماندنش و سایه‌ایی که پیشاپیش تو حرکت می‌کند و از آن خلاصی نداری. به دردی توامان با نفس هر روزه‌ات.

با دیدن این نمایش و پی بردن به عمق فاجعه، انسان‌ها به عاطفه‌ی معکوس و دوری از این آلام می‌رسند که رسیدن به صلح و دوری از هر نوع تنش به اسم جنگ هست .
«تن سایه» شکافتن وجود هست عاطفه‌ی خاموشی که با دیدن و شنیدن شخصیت‌ها کم کم روشن می‌شود و در نقطه‌ی اوج فوران می‌کند.
تاریخ همیشه در حال تکرار هست  از دست دادن‌هایی که جنگ مسبب آن می‌شود در گذشته و حال و آینده در جریان هست. «تن سایه» خبر از این اتفاق می‌دهد و خواستار توقف این چرخه‌ایی درد ناک هست.
اجرای این نمایش و استفاده از عناصر روایی مختلف و در راس آن مونولوگ گویی بهانه‌ایی بود برای رسیدن به جهان نمایش که تلخ است و گزنده اما تمام تلاشش را می‌کند که مخاطب را به تأمل بیشتر دعوت کند.

به امید جهانی پر از صلح ، بخشش و آرامش.»

این اثر نمایشی هم‌اکنون در تئاتر سپند روی صحنه است.