کاپیتان به عنوان تنها فیلم حاضر در روز هفتم جشنواره فیلم فجر از رهاوردی قابل توجه برخوردار بود.
پدر شخصیت اصلی با بازی پژمان بازغی یکی از کاراکترهای برجسته در این فیلم بود. بازغی برای شاد کردن دل فرزندش شمایل خود را تغییر می‌دهد و در قامت یک دلقک میان کودکان حضور پیدا می‌کند. حضورِ ساکت و ساکن او توام با فیگورهای ماشینی‌اش برای مخاطب تجربه‌ای تازه ایجاد می‌کند. تجربه‌ای که پیش از این در هیچ‌کدام از آثار بازغی قابل رویت نبوده است.
زمانی که او شمایل یک دلقک را پیدا کرده و در بیمارستان حاضر می‌‌شود، مخاطب از هویت واقعی او باخبر است. بنابراین مهندسی روایت در ارائه اطلاعات به مخاطب اکت‌های پژمان بازغی را زیر ذره‌بین می‌برد. چرا که همزمان با حرکات شوخ و بامزه‌اش باید غمِ بیماریِ فرزندش را بر دوش کشد. از این رو توجه به پژمان بازغی به مثابه دلقکی غمگین حائز اهمیت است.
یکی دیگر از آرایه‌های جذاب پیرامون کاراکتر بازغی گریمش است. پژمان بازغی که تا کنون نقش‌های اجتماعی و خانوادگی را بر عهده داشته، شمایلش در فیلم کاپیتان بیننده را متعجب می‌کند.
