یکی از کاراکترهای جذاب روز آخر جشنواره بین‌المللی فیلم فجر مجتبی پیرزاده در نقش رضا بود. پیرزاده با نقش‌آفرینی در فیلم «سینما متروپل» بار دیگر ثابت کرد که یک بازیگر چقدر می‌تواند نقش بزرگی در میزانسن بسیط و فتوژنیک داشته باشد. او پیش از این در فیلم «تومان» جاذبه‌های سمپاتیک و البته مرموز یک شخصیت را به رخ کشیده بود. راز و رمز هویت او با بندبازی در میانه عقل و احساسات شکل می‌گیرد. از این رو هیچ‌گاه به شکل دقیق مشخص نمی‌شود که پیرزاده در موضع احساسات است یا منطق.
مجتبی پیرزاده در فیلم «سینما متروپل» نقش مستندسازی را بازی می‌کند که قصد دارد سینمای متروپل را دوباره سرپا کند. او در بچگی دلباخته دختری به نام فرانک بوده است. هدف و عشق پیرزاده تنها عناصری هستند که به شخصیت‌پردازی او کمک می‌کنند.
پیرزاده به شکلی بازیگوشانه بر تعلق خاطره‌ای خود مانور می‌دهد. او در عین بازیگوشی‌هایش از سکون و آرامش خاصی برخوردار است. آرامشی که او را در میزانسن‌های به مثابه سوژه‌ای قابل توجه برجسته می‌کند.
