تیم ملی در شرایطی به امیر قلعه‌نویی سپرده شده که پیش از این گزینه‌های مطرحی همچون وینچنزو مونتلا، فلیکس سانچس و البته در راس آن‌ها اروه رنار فرانسوی به عنوان گزینه‌های جدی خارجی مطرح شده بود. مواردی که یکی پس از دیگری از دور خارج شدند تا امیر قلعه‌نویی برای دومین بار روی نیمکت تیم ملی بنشیند.
اگرچه مونتلا با تیمی در ترکیه و اروه رنار سرمربی عربستان بود، ولی سانچس هم با اکوادور به توافق رسید تا هیچ کدام از این گزینه‌ها به ایران نیایند. البته که این بخشی از ماجرا است، چون به نظر می‌رسد فدراسیون آنطور که باید و شاید تمایلی برای کار کردن با مربی خارجی نداشته است. نمونه‌اش همین داستان اروه رنار و تیم ملی عربستان. رنار با وجود دستمزد خوب و قرارداد بلند مدت با عربستانی‌ها از کارش استعفا داد تا حالا در پی یافتن تیمی جدید باشد که عنوان می‌شود تیم ملی فوتبال زنان فرانسه است.
بدیهی است با توجه به ستاره‌هایی که ایران در اختیار دارد و چراغ سبز قبلی رنار برای حضور در فوتبال ایران (زمانی که هدایت تیم ملی مراکش را به عهده داشت) اگر فدراسیون مذاکره‌ای جدی با رنار داشت، این مربی با وجود داشتن قرارداد با عربستان باز هم نیم‌نگاهی به فوتبال ایران داشت. هرچند که به نظر می‌رسد با ماجرای امیر قلعه‌نویی و توافق پیش از موعد، ماجرای یک مربی خارجی فقط یک سرکاری بوده است.