تب سور و سات گریبان ناپل را گرفته است. شهری جنوبی در ایتالیا که مدت‌ها توسط قدرت‌های شمالی این کشور مورد تمسخر قرار می‌گرفت، اما این روزها آنها در حال تاجگذاری در فوتبال ایتالیا هستند.
ناپل در جشن‌هایی هذیانی منفجر شده است، زیرا تیم فوتبال این شهر به کسب اولین عنوان قهرمانی خود در سری آ در ۳۳ سال گذشته نزدیک‌تر شده است. موفقیتی فراتر از فوتبال برای این شهر جنوبی ایتالیایی که اغلب مورد تمسخر قرار می‌گیرد. حالا غریو غرور در شهر طنین‌انداز شده است.
ناپولی امیدوار بود در فاصله ۶ بازی تا پایان لیگ به قهرمانی اسکودتو برسد، اما تساوی یک-یک این تیم مقابل سالرنیتانا در ورزشگاه مارادونا به این معنی بود که باید چند روز جشن رسمی را به تعویق بیندازد.
با این حال، ناپولی با ۱۸ امتیاز برتری نسبت به تیم دوم در جدول قهرمانی را برای خودش قطعی کرده است. همین باعث شد بعد از بازی اینتر و لاتزیو که با برد افعی‌ها همراه شد، آتش بازی به راه بیفتد، ماشین‌ها بی‌وقفه غوغا کنند و مردم در خیابان‌ها و بالکن‌های خانه‌های‌شان به رقصیدن بپردازند. بسیاری از مردم پرچم‌هایی را با تصویر اسطوره فقیدشان به اهتزاز درآوردند؛ دیگو مارادونا که ستاره ناپولی در زمان کسب آخرین اسکودتو در سال ۱۹۹۰ بود و حضوری جاودانه در این شهر دارد.
«ما ۳۳ سال است که چنین چیزی را نداشتیم!» جوزپینا اسکاتی درحالی که با یک آهنگ کلاسیک ناپلی در بالکنی نزدیک می‌رقصید و آواز می‌خواند، این جمله را گفت. «توصیف اهمیت این قهرمانی دشوار است، اما این چیزی است که ما در درون خود احساس می‌کنیم. حتی اگر طرفدار فوتبال نباشید، نمی‌توانید در این شادی باورنکردنی غرق نشوید.»
به سختی می‌توان کسی را پیدا کرد که طرفدار فوتبال در ناپل نباشد. شهری فقیرانه که به طور سنتی مدت‌ها توسط قدرت‌های شمالی ایتالیا کنار گذاشته شده بود و تنها در طول دوره هفت ساله موفقیت‌آمیز با مارادونا بود که ناپولی در دهه ۱۹۸۰، غرور خود را دوباره کشف کرد.
کونستا اسپوزیتو شهروند ۶۳ ساله با تاج آبی درحالی که روی چهارپایه در وسط خیابانی شلوغ و باریک در منطقه فورسلا در مرکز تاریخی ناپل نشسته است، ساعت‌ها قبل از بازی ناپولی مقابل سالرنیتانا جشن را شروع کرده بود.
او گفت: «شوهر فقید من از طرفداران پر و پا قرص ناپولی بود، بنابراین من هم برای او جشن می‌گیرم. می‌خواهم این لحظه خاص را زندگی کنم.» او ادامه داد: «ناپل همیشه شهر مهمی بوده است، اما بسیاری ما را مردمی پست‌تر می‌دانستند. برنده شدن در این فصل نشان می‌دهد که ما انسان‌های زیبایی هستیم. حتی زیباتر از بقیه.» او در پایان گفت: «از مردم بپرسید که چرا پیروزی اسکودتو برای شهر این‌قدر مهم است و یک پاسخ رایج این است که این قهرمانی خیلی بیشتر از فوتبال است.»
در اوایل ماه مارس، زمانی که ناپولی به طور جدی از باقی مدعیان خودش را جدا کرد به صدر جدول صعود کرد، شکوه و جلال در چشم مردم شهر درخشید و مقدمات برگزاری جشن آغاز شد.
مردم در محله‌های شهر پول خود را پای تزیینات ریختند و خیابان‌ها را با پرچم‌ها و بنرهایی که رنگ‌های آبی و سفید لباس تیم را نشان می‌دادند،
پر کردند. در یکی از بنرها در فورسلا نوشته شده بود: «روز مورد انتظار فرا رسید. حالا بیایید از لحظه موردنظر لذت ببریم.» دیگری نوشته بود: «اول نادیده گرفته شدیم، سپس مورد تمسخر قرار گرفتیم… حالا ما قهرمان هستیم.»
در سمت دیگر هنرمندان تتوکار درحالی که طرفداران خود را به استودیوهای‌شان برای جشن گرفتن این مناسبت فرا می‌خواندند، تجارت بزرگ و پرسودی انجام دادند. یکی از بچه‌ها که صبح یکشنبه با والدینش در کافه‌ای در پیاتزا دانته نشسته بود، حرف «N» را روی موهایش تراشیده بود .
تب پارتی در خیابان‌های باریک منطقه‌ای محروم در نزدیکی منطقه Sanità، جایی که خانواده‌های قدیمی نسل اندر نسل در خانه‌های یک طبقه معروف به کیس باسی زندگی می‌کنند، حتی بیشتر ملموس بود. «مردم در این اطراف هزینه زیادی برای تزیینات کرده‌اند. چگونه می‌توانیم روی ناپولی تیم شهر خودمان سرمایه‌گذاری نکنیم؟» ماریانا سولامی این را گفت. او ادامه داد: «ما می‌خواهیم هیجان خود را به دنیا نشان دهیم و اینکه قلب داریم چیزی که شمال ندارد.»
عکس‌های بازیکنان تیم ناپولی به خصوص ویکتور اوسیمن، ستاره نیجریه‌ای این تیم در همه جا به چشم می‌خورد .
اما روح مارادونای فقید، با زیارتگاه‌هایی که به ستاره آرژانتینی اختصاص داده شده است، در ناپل وجود دارد. چه در گوشه خیابان، چه در رستوران‌ها یا مغازه‌ها. فرانچسکو براسلو، مدیر بار هتل، گفت: «برای ناپلی‌ها، مارادونا چه زنده و چه مرده فوق‌العاده است. او نه تنها به خاطر فوتبالش، بلکه به این دلیل که از مردم ناپل در سراسر جهان دفاع کرد، مورد قدردانی قرار می‌گیرد.»
تصاویر دیگری از دیگو مارادونا اسطوره ناپولی در میان رنگ‌های آبی و سفید باشگاه در یکی از خیابان‌های ناپل دیده می‌شود. گائتانو پانه گفت زمانی که ناپولی آخرین اسکودتو خود را برد، ۱۱ ساله بود. به یاد دارم که عمویم ماشینش را آبی رنگ کرد و من و پسر عمویم که سفید و آبی بودیم، از بالای آن بالا رفتیم و درحالی که به قفسه چمدان بسته شده بودیم عمویم شروع به رانندگی کرد. این یک جشن باور نکردنی بود و به ما کمک کرد تا نسبت به شهر احساس غرور کنیم. همان‌طور که مارادونا انجام داد، او همیشه پادشاه ناپل و فوتبال خواهد بود.»
