تورج نصر؛ ما عاشق کارمان هستیم

تورج نصر، بازیگر پیشکسوت رادیو درباره شروع کارش می‌گوید: ما عاشق کارمان هستیم؛ یعنی عشق به کار داریم. درست است که عشق به کار، نان و زندگی نمی‌شود، ولی ما عادت کرده‌ایم به این قضیه‌! به‌طور کلی، کار هنری در ایران درآمد خوبی ندارد؛ بگذریم از تعداد کسانی که انگشت شمارند، آنها خیلی کم هستند. ما بیشتر به خاطر عشق به کار و مردم، سر کار می‌آییم و خودمان هم لذت می‌بریم.
وی درباره همکاری خود با شبکه‌های مختلف هم عنوان می‌کند: غیر از برنامه کوی نشاط با دیگر برنامه‌های رادیویی در ارتباط نیستم، البته در زمینه زبان‌گردانی فعال هستم و پویانمایی‌های کودک، کارتون و فیلم‌های هندی و کره‌ای را زبان‌گردانی می‌کنم. در کوی نشاط چند نقش شاخص دارم که یکی از آنها آقای «جوساز» است؛ آدمی‌که فضول محله است و مدام در کارهای این و آن دخالت و جوسازی می‌کند. اسمش رویش است: جوساز. نقش‌‌های مختلف دیگری هم به‌عهده دارم که آنها هم طنز هستند؛ شخصیتی به اسم «آژانس» است که هر هفته آن را اجرا می‌کنم. پیرمردهای مسنی که هر هفته در کوی نشاط حضور دارند، دو پیرمرد با نمک و خوشمزه که خیلی هم مورد توجه قرار گرفته‌اند. در حال حاضر من به همراه امیر پارسی که عمده شهرت او برای بازی در نقش اوستا یا آمیرزا در مجموعه «عبدلی و اوستا» است، ایفای نقش می‌کنم. همچنین عباس نباتی، فقط ما سه نفر از قدیمی‌های رادیو هستیم که در این برنامه فعالیت می‌کنیم.
این بازیگر پیشکسوت می‌گوید: برنامه‌های طنز رادیو صددرصد مخاطبان خود را دارد؛ ‌در تاکسی، مترو و خیابان. مردم عاشق کارهای طنز هستند. واقعا هر چه کار طنز بیشتر شود، مردم شادتر می‌شوند و می‌خندند. یکی از کارهای طنز رادیو که خیلی مورد توجه مردم است، همین برنامه کوی نشاط است که بی‌نهایت شنونده دارد.
او درخصوص کارهای کودک به مواردی همچون پسر شجاع، یوگی و دوستان، دانلد داک و جیمبو اشاره می‌کند و می‌گوید وقتی برنامه کودک می‌بیند یاد قدیم‌ها می‌افتد. نصر عنوان می‌کند: شرایط کار کردن در قدیم‌ها نسبت به حال حاضر خیلی بهتر بود. در گذشته فیلم‌ها یا پویانمایی‌هایی که برای زبان‌گردانی می‌آوردند خیلی با ارزش بودند، در حالی که الان بسیاری از آنها ارزش کار کردن ندارد.
وی درخصوص آینده رادیو می‌گوید: ما به نویسنده خوب، کارگردان‌های طنز خوب و نمایشنامه‌نویس‌های خوب نیاز داریم. نویسنده‌های طنز خوب باید بیایند که بنویسند و هنرپیشه‌ها آن را اجرا کنند. باید نیروهای جدید بیایند و پیش ما کار را یاد بگیرند، چون کار طنز کار هر کسی نیست. اولا باید صدای طنز داشته‌باشند که شنونده را جذب کند. دومین عامل  هم «متن» است اما الان جوان‌هایی که می‌آیند زیاد ذوق و شوق ندارند و علاقه نشان نمی‌دهند. خیلی‌ها هم آمده‌اند و رفته‌اند و دیگر برنگشته‌اند. باید کسانی بیایند که و به این کار واقعا علاقه‌مند ‌باشند. همین طور که نمی‌توان گوینده یا گوینده طنز شد، خیلی سخت است. زنده‌یادان نوذری و مقبلی کجا هستند؟ آنها رفتند و کسی هم جای‌شان نیامد.