دنیای رنگی آقای کارگردان
سریال «مگه تموم عمر چند تا بهاره» به نویسندگی سروش صحت و ایمان صفایی و کارگردانی سروش صحت مدتی است که در شبکه نمایش خانگی مهمان مخاطبان است. این سریال ادامه مسیر کارگردانی سروش صحت است با فرم و محتوایی جذاب و متنوع‌تر.
سروش صحت با آثار گذشته خود مسیر فیلمسازی خود را مشخص کرده است، او معمولا برای نقش اصلی آثارش از بازیگران تازه کار استفاده می کند تا مخاطب هیچ پس زمینه‌ای از شخصیت نداشته باشد، این تیزهوشی در اکثر کارهای صحت به چشم می‌خورد و در نوع خود جذاب است.
«مگه تموم عمر چند تا بهاره؟»، ترکیبی پخته و کامل‌تر از تجربیات صحت در مقام کارگردانی در تلویزیون و سینما است به شکلی که حال و هوای «شمعدونی»، شوخی‌های بامزه «لیسانسه‌‌ها» و «ساختمان پزشکان» و همچنین فضای همچون رویا و خیال«جهان با من برقص» در جدیدترین اثر صحت با هم ترکیب و تجربه بهتر و کامل‌تری از او را روانه پلتفرم‌های نمایش خانگی کرده است.
صحت گاهی با خلق موقعیت‌های تلخ اما خنده‌دار مخاطب را در تعلیق می‌گذارد و خنده‌ای که از او می‌گیرد هم از همان تلخی نشات می‌گیرد. او استاد خلق موقعیت‌های نابهنگام است و در جدیدترین اثر او این موضوع به وضوح به چشم می‌خورد.
نکته قابل اهمیت در این سریال شیوه روایت آن است. کارگردان با زبردستی تمام سعی در خطی تعریف نکردن داستان خود دارد. استفاده از این روش نوآورانه، به مخاطب این امکان را می‌دهد تا با هیجان و پیش‌بینی روند داستان همراه شود و به تدریج معماها و رمزهای داستان را حل کند.
صحت در سریال تازه خود دست به کاری متفاوت زده؛ او شکاف میان تصورات مخاطب عام و شخصیت‌های اثر خود را برداشته و این موضوع به شدت در ارتباط مخاطب با اثر مؤثر است. در اثر او می‌بینیم شخصیت‌ها شغل معمولی با دغدغه‌های معمولی دارند و هیچ وجه تمایز یا امتیاز غیرقابل‌دسترسی ندارند، بدین ترتیب مخاطب ارتباط خود را باشخصیت‌ها به بهترین نحو برقرار می‌کند.
از بازی بازیگران در این اثر نباید غافل شد. مجید یوسفی در نقش نیما نقطه عطف سریال جدید صحت است او با بازی ویژه خود پرچم بازیگران تئاتر را بالا نگه داشته و به‌خوبی از عهده نقش خود برآمده است. باقی بازیگران هم بسیار به دنیای ذهنی کارگردان نزدیک و با او همراه شده اند. شاید ریتم کلی روایت از نظر برخی کند و خسته کننده باشد اما این هم جزو ویژگی‌های فیلمنامه صحت است که می‌توان به آن دید مثبت یا منفی داشت. عنصر مهم دیگری که سریال «مگه تموم عمر چندتا بهاره» را دیدنی می‌کند موسیقی است. موسیقی در هر سکانس و توجه کارگردان به این موضوع یکی از جذابیت‌های این سریال است. پیوند حس و حال شخصیت‌ها با موسیقی‌های هر صحنه و استفاده از گروه بمرانی برای نواختن نواهای خاطره‌انگیز بیشتر به روحیات کارگردان نزدیک است و از این منظر شاید بتوان گفت شخصی‌سازی سریال برای مخاطب عام روندی است که مثل راه رفتن روی لبه تیغ حساس و سخت است و سروش صحت به خوبی توانسته است مخاطب را با شوخی‌ها و ظرافت‌های دنیای رنگ و وارنگ شخصیت‌هایش همراه کند.
