عمار تفتی که از امشب، یکشنبه ۲۹ مرداد، نمایش «دردنوشان» را روی صحنه می‌برد،مژده داد که این نمایش دردها را تسکین می‌دهد.
او در گفتگویی توضیحاتی درباره این اثر نمایشی ارایه کرد و خطاب به تماشاگران تئاتر افزود: «دردنوشان» دارویی است برای آنان که دردی دارند.
تفتی که نمایش خود را در سالن دکتر ناظرزاده تماشاخانه ایرانشهر به صحنه می‌برد، در آغاز درباره شیوه اجرایی این نمایش توضیح داد: «دردنوشان» نه یک نمایش که یک برخوانی است. برخوانی به تعریف جناب آقای بهرام بیضایی که سازنده این واژه نیز هستند، حدفاصل نمایش به شیوه یونانی و نقالی به شیوه ایرانی است. یعنی مرز میان نمایشگری صرف و روایت صرف است. یعنی جایی است که تنها روایت نمی‌کنیم بلکه روایت را با بازی و نمایش همراه می‌کنیم. از این روی، «دردنوشان» یک برخوانی برای تک برخوان است که چون با موسیقی همراه بود تصمیم گرفتیم موسیقی نمایش بخوانیمش.
او در پاسخ به اینکه گفته می‌شود نمایش «دردنوشان» درباره زندگی شخصی اوست و آیا می‌تواند به عنوان تئاتر مستند تلقی شود، گفت: به گمانم عنوان تئاتر مستند سزاوار شیوه‌ای از اجراست که عین به عین حوادث را بازنمایی می‌کند. «دردنوشان» نه نمایش که روایت یا بازگویی ماجراها و تجربیاتی در زندگی شخصی من است.
تفتی که نمایشش به نوعی یک سایکودرام هم محسوب می‌شود، در پاسخ به این پرسش که چرا سایکودرام در ایران کمتر مورد توجه قرار گرفته است؟ توضیح داد: دلایل بسیاری دست به دست هم می‌دهند تا موضوعی در جامعه‌ای مورد توجه قرار بگیرد یا نه. اما به گمانم مهم‌ترین دلیل پرسش شما این است که هنوز هم در جامعه ما به اختلالات روانی به چشم بیماری نگاه می‌شود و مراجعه به روان‌شناس و کار کردن بر روی روان یک تابو است که از دیگران پنهان می‌شود. جامعه ما هنوز درنیافته است که میزانی که مراجعه به روان‌شناس در جامعه‌ای افزایش می‌یابد، آن جامعه پویا و در حال رشد و بهبود است و به میزانی که در جامعه‌ای مراجعان به روان درمانگر را دیوانه بنامند، آن جامعه در شرف زوال اخلاقی و عقلی قرار دارد.
او ادامه داد: سایکودرام نیز گونه‌ای از درام است که برای بهبود روان به کار می‌آید و جامعه‌ای که نپذیرفته باشد که اختلال روانی جزء ناگزیر زندگی شهری مدرن است و در پی درمان خویش نباشد، به طبع پذیرای این شیوه نمایش نیز نیست. جامعه ایرانی هنوز نپذیرفته است، آن‌ها که از روان‌شناس پرهیز می‌کنند، بیمارند و در اغلب موارد، مراجعان به روان درمانگران، روان‌دُرُستانی هستند که از روان نادرستان به ستوه آمده‌اند.
تفتی که در این نمایش به شعر و موسیقی هم توجه ویژه‌ای دارد، در این زمینه گفت: موسیقی و سخن هر دو بسآمد دارند. متاسفم که معادل‌های انگلیسی و عربی‌اش برایمان آشناتر است. این بسآمد یعنی نقطه اوج یک موج، یعنی قله‌ی موج. این قله‌ها بلندند و برای همین اثر درمان‌گرانه دارند. البته قله‌های بلندی هم هستند که اثر ویران‌گرانه دارند. همین موسیقی و کلام اگر به هنجار و بر سامان باشند، درمانت می‌کنند و اگر ناهنجار و نا به سامان باشند، بیمارت می‌کنند. اما انتخاب فرکانس یا همان بسآمد درست، می‌تواند آرامبخش و درمانگر و آفریننده باشد. با ترکیب این ارتعاشات یا بسآمدها می‌توان نیروی آرامش، آفرینش و درمان را نیز افزود. این کاری است که در «دردنوشان» انجام می‌دهیم: خلق فرکانس یا طول موج مفید برای آگاهی و درمان و انتشار آن در میان تماشاگران.
این بازیگر درباره حضور کمرنگش در تئاتر در قیاس با پروژه‌های تصویری توضیح داد: برای من به عنوان بازیگر در تمام سی و دو سالی که از اولین حضور سینمایی‌ام تا به امروز می‌گذرد، هرگز مدیوم، دلیل انتخاب نبوده است. من همواره نقش‌ها را ملاک پذیرش قرار داده‌ام و این سال‌ها حضورم در تصویر نیز بیش از تئاتر نبوده است.
عمار تفتی که نمایش خود را درمانی بر دردها می‌داند، با دعوت از تماشاگران برای تماشای این تئاتر اضافه کرد: سخن پایانی‌ام با تماشاگران حرفه‌ای و آماتور تئاتر است. «دردنوشان» دارویی است برای آنان که درد دارند و فرق ندارد که چه دردی. «دردنوشان» یک وعده‌ی آرامبخش است. اگر درد تئاتر یا هر دردی دارید، بیایید و به همراه ما دُرد بنوشید. ما مژده می‌دهیم که دردها آرام می‌یابند.
این اثر نمایشی به نویسندگی، کارگردانی عمار تفتی تا ۱۳ شهریور ماه روی صحنه است.
تفتی تنها اجراگر این نمایش است و نوید نوبخت نیز به عنوان خواننده با اجرای این نمایش همکاری دارد.
نمایش «دردنوشان» در تاریخ یاد شده ساعت ۱۹ و پانزده دقیقه و به مدت ۷۰ دقیقه اجرا می‌شود.
