فیلم‌هایی که تاثیر خاصی در نگاه شما به زندگی داشته‌اند، این بار سراغ یکی از بچه‌های تحریریه برترین‌ها رفتیم، آیدا فلاحیان از فیلم آخر اسپیلبرگ گفته، خوانش او از خانواده فیبلمن، یک خوانش اگزیستانسیالیستی است، او به مساله وجود توجه کرده و درباره کاراکتر مادر داستان خانواده فیبلمن نوشته، ترجیح خود به دیگران، اعمال فردیت یا چیزی شبیه به این، متن آیدا را بخوانید، نگاهش به این فیلم متفاوت است
«خوب به یاد دارم که بعد از دیدن آخرین ساخته‌ی “استیون اسپیلبرگ”، بهترین تعبیری که به ذهنم می‌رسید این بود: “این دقیقا همان فیلمی بود که اگر کارگردان بودم، آن را می‌ساختم!” به طور کلی فیلم‌هایی درباره “خود” ساخته می‌شوند، تاثیرات بسیار عمیقی روی ذه مخاطب به جای خواهند گذاشت و این نکته در این اثر کاملا مشهود است.
به جرات می‌توانم بگویم The Fabelmans، از شروع تا پایان، تماما همان چیزی بود که در خلوت خود همیشه به آن فکر میکنم. اینکه آدمی چه اصراری به فداکارهای بی مورد دارد و این فداکاری‌ها، چقدر او را به دردسر می‌اندازد. اینکه در طول عمر نه چندان طولانی، برای خودخواه نبودن آنقدر خود را به آب و آتش میزنیم که در آخر به خود باختگی می‌رسیم. از نظر من میتزی شیلدکرات-فیبلمن(میشل ویلیامز) در قامت یک مادر و یک همسر در این فیلم، میتواند منجی و الگوی افراد زیادی باشد چرا که او یک بار همیشه، ایفای نقش به عنوان یک همسر و یک مادر را کنار می‌گذارد و تبدیل به نقش اول زندگی “خود” می‌شود. تصمیم او، تصمیم دشواریست اما هرچه میزان این دشواری بیشتر باشد، نفس عمل نفیس‌تر خواهد بود.
در این میان استیون اسپیلبرگ به چیزی اشاره می‌کند که بسیار کمیاب اما مهم است. این موضوع که “محبت” شمشیر دو لبه‌ایست که در عین زیبایی، میتواند آسیب‌های جبران ناپذیری به اطرافیان بزند. به این دیالوگ از فیلم توجه کنید:
میتزی:”بابات منو با مهربونیش دیوونه می‌کنه. وقتی باهاش دعوا میکنم، اون یه پیرهن زیبا برام می‌خره. اونم از یه برند گرون قیمت!”
در جای دیگر وقتی اعضای کوچک خانواده فیبلمن در حال بررسی مشکل پدر و مادر خود هستند می‌گویند:
_مامان و بابا هیچوقت همدیگر و نشناختن
+بیخیال، بابا مامان رو می‌پرسته
_نکته دقیقا همینجاست، خیلیا توان اینکه توسط کسی پرستیده بشنو ندارن…
داستان خانواده فبلمنز برای من شبیه جنگی میان “برای خود زندگی کردن” و ” راضی کردن دیگران ” است که در آخر میتزی قهرمان جنگ، برای خود بودن و برای خود زندگی کردن به زیبایی پیروز میدان می‌شود.
