در یکی از بازی‌های مهم در فوتبال عربستان دو باشگاه بزرگ این کشور به مصاف هم رفتند و از قضا این بازی برای علاقه‌مندان فوتبال در کشور ما هم پخش زنده شد تا نبرد جذاب دو تیم الهلال و الاتحاد را تماشا کنیم. البته گویا در ابتدا قرار بود صداوسیما این بازی را پوشش ندهد که با فشار علاقه‌مندان در نهایت کوتاه آمد و پخش مستقیم لیگ عربستان به کنداکتور شبکه ورزش راه یافت و ایران هم شد جزو شصت کشوری که لیگ عربستان را به صورت مستقیم پوشش می‌دهند!
بازی الهلال و الاتحاد هفت گل داشت و ستاره‌های دو تیم با انجام یک بازی چشم‌نواز کام علاقه‌مندان به فوتبال را شیرین کردند. ویترینی زیبا از جمع فوتبالیست‌های بزرگ که بعضی‌های‌شان تا همین چند هفته پیش در قاره سبز نگاه‌های‌مان را به تلویزیون گره می‌زدند و حالا در نزدیکی ما در کشور همسایه می‌درخشند. بازی آنقدر ستاره داشت که اگر نمی‌دانستی رقابت مربوط به لیگ عربستان است حس می‌کردی تلویزیون در حال پخش مسابقه‌ای از سری‌آ، لالیگا یا لیگ برتر آن هم بین بهترین تیم‌های این لیگ‌ها است.
اما صرف نظر از تقابل جذاب این دو تیم که فوق‌العاده هیجان‌انگیز و پرفراز و نشیب بود در دلمان افسوس هم خوردیم! وقتی نگاهی به ورزشگاه محل برگزاری دو غول فوتبال عربستان انداختیم و یاد ورزشگاه پیر و حالا خراب شده آزادی افتادیم! چه دردناک بود که کیفیت تصویربرداری این مسابقه را در کنار فیلمبرداری اسفناک بازی پرسپولیس و فولاد قرار دادیم! بازی الهلال و الاتحاد تبدیل به یک ویترین شد از ضعف و غش مدیریتی کلان و خرد در ورزش ما که به صدا و سیما هم طعنه زد! به لحاظ فنی هم دلمان گرفت که همین دو هفته قبل بازی مهم فوتبال ما یعنی استقلال و سپاهان به زور یک پنالتی یک گل داشت و بازی بیشتر درگیر برخوردهای فیزیکی بود اما در عربستان ستاره‌های‌خارجی چپ و راست دروازه تیم مقابل را به آتش می‌کشیدند.
فوتبال ما که زمانی به فوتبال برزیلی معروف بود و بازیکنان تکنیکی به همین کشورهای عربی صادر می‌کردیم حالا در پرورش استعداد هم به کاهدان زده و هر هفته شاهد یک بازی صرفا پربرخورد در میانه میدان و کم گل هستیم. اما درست در نقطه مقابل این عربستانی‌ها هستند که از این منظر هم از فوتبال ایران سبقت گرفتند و اگر دیر بجنبیم مثل ژاپن و کره باید پشت خط فوتبال ملی عربستان هم دست و پا بزنیم. تماشای لیگ فوتبال عربستان شاید برای خیلی‌ها لذتبخش باشد اما وقتی عمیق‌تر به آن بنگریم باید به حال فوتبال خودمان گریه کنیم! فوتبالی که هر سال عقب‌گرد می‌کند و دلسوز واقعی در آن کم و کمتر می‌شود.
