استقلال، یکی از دو تیم پرهوادار ایران، از آغاز رقابت‌های لیگ برتر در این دوره تا به الان، روزهای عجیبی را سپری کرده است. آنها از بحث مدیریتی گرفته تا جذب بازیکن و داستان سقف قرارداد و نهایتا کاهش قراردادها، یک روز خوش نداشته‌اند. با وجود چنین ناملایماتی ولی به طرز باورنکردنی، آنها در عرصه فنی ثبات داشته و حالا یکی از تیم‌های مدعی لیگ برتر هستند. این تیم پس از هفت بازی الان ۱۸ امتیازی است؛ به آن معنی که شش بازی را برده و فقط یکی را که آن‌هم مقابل سپاهان در اصفهان بوده، واگذار کرده‌اند. شاید چنین نتایجی برای استقلال، با آن‌همه سابقه و عقبه چندان عجیب به نظر نمی‌رسد، ولی داستان وقتی جذاب می‌شود که بدانیم تا به الان در لیگ برتر ایران سابقه نداشته که یک مربی در استقلال چنین استارت رؤیایی‌ای بزند. این تیم در ادوار گذشته کلی ستاره داشته و پول زیادی هزینه کرده تا تیمش را سروسامان دهد و آرامش مدیریتی هم حداقل در ابتدای فصل داشته است. هیچ‌کدام از این موارد درباره این استقلال کنونی صدق نمی‌کند. آنها در مقایسه با سایر رقبا در نقل و انتقالات ضعیف‌تر ظاهر شدند، پول چندان زیادی با توجه به سقف قرارداد هزینه نکردند و از همه مهم‌تر اینکه ثبات مدیریتی هم نداشتند.
حتی مدیر و سرمربی این تیم تا چند هفته قبل با یکدیگر قهر بودند و به‌تازگی از در آشتی با یکدیگر درآمده‌اند. حالا عجیب است که در چنین فضای ملتهبی، این تیم توانسته چنین کارنامه‌ای به جا بگذارد. اگر قرار باشد دلیل روشنی برای این تناقض پیدا شود، باید آن را روی صندلی سرمربیگری این تیم جست؛ جایی که سرمربی جوانی به اسم جواد نکونام نشسته است. «نکو»، کاپیتان سابق استقلال، در شرایطی در قامت سرمربی به این باشگاه برگشته که تصور نمی‌کرد اوضاع برایش این‌قدر دشوار شود. او حتی هنوز به‌طور رسمی با این تیم استارت نزده بود که با شایعه قطع همکاری و مذاکره با مربی خارجی مواجه شد. اینها در حالی است که هر روز به‌وضوح نارضایتی‌اش را از عملکرد تیم مدیریتی نشان می‌داد. در کنارش ولی هرگز اجازه نداد مسائل بیرونی تمرکز او را به هم بریزد. نکونام در زمین مسابقه به هر شیوه‌ای که حالا نتایج نشان داده عملکرد صحیحی هم اتخاذ کرده، در پی گرفتن سه امتیاز برآمده است. ماحصل بسیار جذاب است؛ او بهترین شروع تاریخ استقلال به عنوان یک سرمربی تازه‌وارد را داشته است. به عبارت دیگر، هیچ مربی‌ای در دوره‌های مختلف لیگ برتر، در اولین سال حضورش در استقلال، آن‌هم پس از هفت بازی، موفق به کسب ۱۸ امتیاز نشده است.
جواد نکونام چهاردهمین مربی است که در لیگ برتر حداقل هفت بازی در استقلال مربیگری کرده و همان‌طور که اشاره شد، هیچ‌کدام از ۱۳ مربی قبلی نتوانسته بودند ۱۸ امتیاز کسب کنند. پس از جواد نکونام، صمد مرفاوی بهترین شروع را در استقلال داشت. این مربی که در لیگ ششم استقلال را به عنوان مدافع عنوان قهرمانی تحویل گرفت، در هفت بازی اول خود به چهار پیروزی و سه تساوی رسید و استقلال را ۱۵ امتیازی کرد. امیر قلعه‌نویی هم که در لیگ سوم کار خود را به عنوان سرمربی در استقلال آغاز کرد، توانست در هفت بازی نخست ۱۴ امتیاز کسب کند. اینجا نکته مهم‌تری هم نهفته است که کار این سرمربی جوان را برجسته‌تر می‌کند؛ آمار کسب امتیاز این تیم حتی در مقایسه با آمار فرهاد مجیدی که توانست بدون شکست استقلال را قهرمان لیگ برتر کند هم بهتر است. در مواجهه با فصل گذشته و کارنامه ریکاردو سا پینتو، باز هم استقلالِ جواد نکونام حرف بیشتری برای گفتن دارد. ریکاردو سا پینتو، سرمربی فصل قبل استقلال، خیلی زود توانست بر اوضاع فنی تیم مسلط شود و در هفت بازی ۱۴ امتیاز به دست آورد ولی حالا نکونام توانسته عملکردی بهتری از او هم ثبت کند.
«هیچ‌وقت در زندگی‌ام به رکورد و این چیزها فکر نکردم. کارم از فردا دوباره برای بازی بعدی شروع می‌شود. تمام این تلاش، زحمت و پیروزی‌ها برای بازیکنان است و من نقشی ندارم. بازیکنان سال گذشته هفت ماه بدون دریافتی کار کردند و امسال نیز از خیلی تیم‌ها عقب هستیم ولی به نسبت یکی، دو ماه گذشته شرایط بهتری داریم». اینها تنها جملاتی است که نکونام درباره رکورد جدیدی که در باشگاه به ثبت رسانده به زبان می‌آورد و از کنارش عبور می‌کند. هرچه هست، او شروعی رؤیایی داشته که تردیدها درباره توانایی فنی‌اش برای هدایت استقلال را از بین برده است. نکونام سابقه چندان زیادی در عرصه سرمربیگری ندارد ولی در همین دوران کوتاه هم دستاوردش بد نبوده است؛ او با نساجی به لیگ برتر ایران صعود کرده و با فولاد توانسته قهرمان جام حذفی شود و سوپرجام را هم به دست بیاورد. درست در روزهایی که استقلال در فصل جدید روزهای ناآرامی را سپری می‌کرد و مدیریت این تیم می‌گفت تیمش را برای جایگاه پنجمی بسته، نکونام می‌گفت به چیزی غیر از موفقیت و کسب افتخار با این تیم فکر نمی‌کند. حالا «نکو» نشان داده که حرف‌هایش بی‌اساس نبوده است. او مأموریتش را تا به الان به بهترین شکل ممکن انجام داده و با درنظر‌گرفتن مشکلات عدیده این تیم در ابتدای فصل، می‌توان گفت بسیار بهتر از حد انتظار ظاهر شده است. مسئله‌ای که پیش‌رو است و از همین حالا می‌تواند برای مخاطبان فوتبالی جذاب شود، آینده است.
آیا نکونام با توجه به استارت درخشانی که در استقلال داشته می‌تواند این تیم را یک بار دیگر قهرمان لیگ برتر کند؟ پاسخ‌دادن به این سؤال امر بسیار دشواری است. نکونام سایه قهرمانی این تیم با فرهاد مجیدی را بالای سر می‌بیند و در این فصل چند رقیب گردن‌کلفت خاصه پرسپولیس و سپاهان را هم پیش‌رو دارد. او باید شطرنج پیچیده‌ای در لیگ به نمایش بگذارد تا دوباره استقلال را قهرمان لیگ برتر ایران کند. گو اینکه آمارش تا به الان ثابت کرده مهره گمشده آبی‌های تهران است و چه‌بسا ماندگاری چند‌فصله‌اش در این تیم بتواند نوید ظهور یک گل‌محمدی جدید در فوتبال ایران باشد. البته که برای نتیجه‌گیری و جمع‌بندی بسیار زود است؛ چراکه همین تیم در هفته‌های آتی پنج بازی به نسبت دشوار دارد که شاید عیار واقعی نکونام را بهتر نشان دهد. نکونام در پنج هفته آتی باید به ترتیب به مصاف شمس‌آذر، تراکتور، ذوب‌آهن، فولاد و پرسپولیس برود که سه تا از آنها دیداری خارج از خانه محسوب می‌شود.
از آن مهم‌تر اینکه در بین این پنج تیم سه تا در رده‌بندی جدول لیگ، فعلا در بین بالانشینان حضور دارند و به این سادگی قرار نیست مقابل استقلال امتیاز از دست دهند. جنگ اصلی هم که همان بازی معوقه هفته پنجم یعنی دربی است که قرار است پنجمین بازی دشوار جواد نکونام در روزهای آتی باشد. این یکی حسابی تعیین‌کننده است؛ چراکه همین الان هر دو برای صدرنشینی مبارزه می‌کنند و تک‌تک امتیازات تا آن زمان حیاتی است. از آنجا که بازی رودررو هم تأثیر مستقیمی روی جایگاه تیم‌ها در صورت تساوی امتیازات دارد، پس برنده دربی با یک تیر چند نشان می‌زند. اینکه نکونام بعد از پنج بازی آینده هنوز لبخند بر لب داشته باشد یا نه، موضوعی است که باید برایش چند‌هفته‌ای صبر کرد.
