برادران درباره ارتباط فیلم «هتل» با کمدی اسکروبال گفت: من فکر می‌کنم موقعیت‌های اینچنین که در فیلم «هتل» می‌بینیم برای مخاطب ایرانی جذابیت بیشتری دارد و به نظرم این فیلم می‌تواند به سینمای اسکروبال نزدیک باشد.
این نویسنده درباره محتوای این فیلم و انتقاداتی که درباره آن مطرح شده، اظهار کرد: برخلاف انتقاداتی که درباره «هتل» مطرح می‌شود و برخی می‌گویند این فیلم به نوعی ازدواج دوم و سوم را ترویج می‌کند، اتفاقاً ساختار «هتل» هجوی است بر ماجرای پنهانکاری و نشان می‌دهد که این پنهانکاری می‌تواند به چه مصیبت بزرگی ختم شود.
به همین دلیل کسانی که فیلم را دیده‌اند، می‌دانند که این فیلم در سراسر صحنه‌هایش علاوه بر اینکه مخاطبان را می‌خنداند حسی از التهاب را هم با خود به همراه دارد و مخاطب مدام در این التهاب است که چرا واقعیت مشخص نمی‌شود تا مشکلات حل شوند. از طرفی طی سال‌های اخیر با در دسترس قرار گرفتن سریال‌های ترکیه‌ای و استقبال مخاطبان از این آثار به نظر می‌رسد که قصه‌هایی از جنس سریال‌های ترکیه‌ای در بین مخاطبان ایرانی طرفدار دارد و اتفاقاً خانواده‌ها به این آثار توجه دارند.
ما این قصه و فضا را اخلاقی کردیم و آقای اطیابی هم دغدغه داشتند ماجرایی را در «هتل» روایت کنیم که خانواده‌های ایرانی بتوانند به راحتی در کنار هم قرار بگیرند و این فیلم را تماشا کنند و پس از پایان فیلم هم به دلیل دیدن این فیلم از هم خجالت نکشند.
برادران با اشاره به اینکه تا امروز استقبال بسیار خوبی از «هتل» صورت گرفته، گفت: خوشبختانه بازخوردهای مثبتی از مخاطبان «هتل» شاهد هستیم و افراد بسیاری به من گفته‌اند که پس از سال‌ها برای دیدن «هتل» به سینما رفته‌اند. به نظر می‌رسد یکی از دلایل فروش بالای «هتل» این است که مخاطبان جدیدی برای دیدن این اثر به سینما می‌روند و اینگونه نیست که صرفاً برخی افراد این فیلم را چند بار ببینند و فروش آن فقط به همین دلیل افزایش پیدا کند.
این فیلمنامه‌نویس درباره عوامل موفقیت فیلم «هتل» گفت: علاوه بر نکاتی که مطرح کردم و اینکه فیلم «هتل» اثری کمدی است به نظر من فضای ملتهبی که این فیلم دارد هم از نکاتی است که باعث شده تا مخاطب پس از دیدن «هتل» با رضایت سالن سینما را ترک کند و دیدن آن را به دیگران هم پیشنهاد دهد.
برادران درباره پایین بودن سطح کیفی بسیاری از فیلم‌های کمدی تصریح کرد: نمی‌توانیم این نکته را نادیده بگیریم که بسیاری از فیلم‌ها به ضرب و زور تبلیغات، تیزرهای رنگارنگ و… مخاطب را به سینماها کشانده‌اند و شاید مخاطب چند بار هم در سالن سینما خندیده باشد اما در نهایت با رضایت سالن را ترک نکرده و از دیدن آن فیلم راضی نبوده است.
هر فیلمساز باید این نکته را در نظر داشته باشد که امروز اگر یک خانواده ۴ نفره بخواهد به سینما برود و فیلمی ببیند بدون در نظر گرفتن هزینه یک وعده غذایی حداقل با هزینه رفت و آمد، بلیت سینما و کمی هم خوراکی باید ۶۰۰ تا ۷۰۰ هزار تومان هزینه کند که همین مبلغ درصد زیادی از حقوق ماهانه یک کارمند یا کارگر به حساب می‌آید و به همین دلیل مخاطب توقع دارد آنچه که مشاهده می‌کند ارزش این هزینه را داشته باشد ولی از آنجا که معمولاً فیلم‌های سینمایی بر خلاف تیزری که از آن‌ها پخش می‌شود قابلیت خنداندن و جذابیت چندانی ندارند مخاطب را سرخورده می‌کنند.
مطمئناً در چنین شرایطی نمی‌توان با موزیک و شوخی‌های نامتعارف رضایت مخاطب را جلب کرد و وقتی مخاطبان با چند فیلم مواجه می‌شوند که چنین ویژگی‌هایی دارند این ویژگی را به کل سینمای کمدی نسبت می‌دهند و تصور بر این می‌شود که سینمای کمدی به طور کل یک سینمای سخیف است درحالیکه ما در همین سینما فیلم‌های «مارمولک»، «لیلی با من است» و… را داریم که آثاری با کیفیت هستند.
وی افزود: فروش بالای فیلم‌های کمدی به شرایط جامعه مربوط می‌شود، مطمئناً در شرایط حاضر جامعه؛ مردم ترجیح می‌دهند دقایقی را در سینما بخندند و به تفریح بگذرانند تا از اتفاقات پیرامونشان دور شوند. در شرایط حاضر اکثر بودجه‌ها به سینمای کمدی تزریق می‌شوند و ممکن است که حتی اگر فیلم اجتماعی با کیفیتی هم ساخته شود، نتواند در رقابت با فیلم یک فیلم کمدی موفق باشد.
برادران تأکید کرد: بزرگ‌ترین رسالت سینما سرگرم‌کننده بودن آن است و هر فیلم رد وهله اول باید سرگرم‌کننده باشد و پس از اینکه فیلمتان به اثری سرگرم‌کننده تبدیل شد توجه به مضمون مهم می‌شود. در فیلم «هتل» ما علاوه بر اینکه اثری سرگرم‌کننده به مخاطب ارائه دادیم به هجو پنهانکاری پرداختیم و بدون اینکه شعار دهیم پنهانکاری را به عنوان یک عمل ناپسند نقد کردیم.
نویسنده سریال «هیولا» درباره افزایش تولید فیلم‌های کمدی در سینمای ایران گفت: در کشور ما همواره وقتی تصور می‌شود در یک صنعت سوددهی بهتری وجود دارد همه به سمتش می‌روند و به دلیل تصوری که از سودآوری این صنعت وجود دارد التهابی در این بازار ایجاد می‌شود و در سینمای کمدی هم همین وضعیت وجود دارد و ما شاهد افزایش تولید فیلم‌های کمدی هستیم که بسیاری از آن‌ها بدون فیلمنامه‌ای مناسب و تخصص در سینمای کمدی ساخته می‌شوند و معمولاً تمرکزشان بر این است که با بازیگران مطرح مخاطب را به سینما بکشانند یا تصورشان بر این است که کارگردان باتجربه می‌تواند فیلم را نجات دهد و همین بی‌توجهی به فیلمنامه باعث می‌شود که معمولاً شوخی‌ها به سمتی می‌رود که اصلاً شوخی‌های مناسبی نیستند. مطمئناً اگر قرار است فیلم کمدی با کیفیتی ساخته شود باید فیلمنامه با کیفیتی داشته باشد.
این نویسنده درباره تأثیرپذیری «هتل» از فیلم‌های خارجی گفت: شاید مخاطبی که سینمای کمدی را با جدیت دنبال کرده باشد، با دیدن «هتل» یاد فیلم «بوئینگ بوئینگ» بی‌افتد و در فیلم «چه خبر دکتر جون؟» هم ما شاهد موقعیت‌های شلوغ و بامزه‌ای هستیم که جانمایه این آثار را استفاده کردیم و بیشتر به فضای آن‌ها نزدیک شدیم و قصه خودمان را روایت کردیم.
برادران در پایان گفت: از آقای اطیابی که به فیلمنامه «هتل» بسیار وفادار بودند تشکر می‌کنم و به نظرم یکی از عوامل موفقیت این فیلم در گیشه اجرای درست فیلمنامه آن است و همچنین از آقای محمد شایسته که حدود ۴ یا ۵ سال درگیر دریافت مجوز برای این فیلم بودند هم تشکر می‌کنم که صبوری کردند و الآن نتیجه این صبوری را می‌بینند.
