مشکلات تاکتیکی پرسپولیس پیش از پایان نیم فصل از زبان استاپر دهه هفتاد سرخپوشان.
عبدالله نژاد درباره سیستم دفاع سه نفره، مشکلات خط میانی و حمله در پرسپولیس نکاتی جالب را مطرح میکند که خواندنی است:
من فرشاد فرجی را برای راس مثلث دفاعی میپسندم چون بیشتر بازیکنی یارگیر و جمع کن است. فرجی چابکی و سرعت عمل خوبی در مقابل توپهای مرده دارد و میتواند واکنش سریعی نشان بدهد. برای آن پست بازیکنی به درد میخورد که از نظر فیزیکی زیاد بلند نباشد، چابک باشد و پرش خوبی هم داشته باشد تا در راس دفاع مثبت کار کند. پرسپولیس دو تا مدافع سرزن، دفع کننده و پوششی مثل گولسیانی و کنعانی زادگان دارد اما آن وسط اگر آنها مقابل فورواردهای ریز قرار بگیرند چون مرکز ثقلشان بالاست به مشکل میخورند. در واقع مواجهه مهاجمان سرعتی با آنها مشکل ساز میشود و یک بازیکنی باید باشد که جور آنها را بکشد. در ابزاری که یحیی در دست دارد فرجی میتواند این گزینه باشد.
زاهدی در خط حمله تنهاست کمک ندارد
یحیی باید این بازیکن را به پرسپولیس بیاورد
مشکلات تاکتیکی پرسپولیس پیش از پایان نیم فصل از زبان استاپر دهه هفتاد سرخپوشان.
به گزارش ورزش سه، منوچهر عبدالله نژاد مدافع استاپر اوایل دهه ۷۰ پرسپولیس که تا سال ۹۷ در تیمهای پایه این باشگاه مربیگری میکرد نکات فنی جالبی درباره پرسپولیس و مشکلاتش مطرح میکند.
عبدالله نژاد درباره سیستم دفاع سه نفره، مشکلات خط میانی و حمله در پرسپولیس نکاتی جالب را مطرح میکند که خواندنی است:
من فرشاد فرجی را برای راس مثلث دفاعی میپسندم چون بیشتر بازیکنی یارگیر و جمع کن است. فرجی چابکی و سرعت عمل خوبی در مقابل توپهای مرده دارد و میتواند واکنش سریعی نشان بدهد. برای آن پست بازیکنی به درد میخورد که از نظر فیزیکی زیاد بلند نباشد، چابک باشد و پرش خوبی هم داشته باشد تا در راس دفاع مثبت کار کند. پرسپولیس دو تا مدافع سرزن، دفع کننده و پوششی مثل گولسیانی و کنعانی زادگان دارد اما آن وسط اگر آنها مقابل فورواردهای ریز قرار بگیرند چون مرکز ثقلشان بالاست به مشکل میخورند. در واقع مواجهه مهاجمان سرعتی با آنها مشکل ساز میشود و یک بازیکنی باید باشد که جور آنها را بکشد. در ابزاری که یحیی در دست دارد فرجی میتواند این گزینه باشد.
فرجی خیلی وقت است که بازی نکرده و طبیعتا شرایط بازی در شهرستان مقابل تیمی که دارد میافتد دشوار است. اصلا فضای بازی در شهرستان برای بازیکنی که ۹-۸ هفته بازی نکرده بشدت دشوار میشود اما در ورزشگاه آزادی حتی وقتی که ۲-۴-۴ شروع میکنیم در طول ۹۰ دقیقه میتوانیم سیستم را به ۲-۵-۳ تغییر دهیم .در واقع مدل بازی ، سیستم و تاکتیکمان میتواند در طول بازی هم تغییر کند. این کاری است که الان در فوتبال دنیا انجام میدهند. وقتی ما با یک شیوه و یک نوع بازی در لیگ حضور پیدا میکنیم فشار روی بازیکنانی میآید که بیرون مینشینند و در این شرایط نمیتوانیم از بازیکنی که ۱۵ تا بازی بیرون بوده انتظار داشته باشیم کار را برایمان در بیاورد. در واقع کار برای آنها سختتر هم میشود چون آنها وقتی به زمین می روند که معمولا تیم بهم ریخته است، اخراجی یا مصدوم داده در حالی که اگر این بازیکن سرحال باشد در روزهای خوب دقیقا میتواند راس دفاع پرسپولیس کار کند.
در سیستم سه دفاعه هر سه بازیکن خط دفاع، چه نفر راس، چه یارکوبها باید روی دست هم و در یک خط بازی کنند اما یارکوبها باید بشدت باهوش باشند. در این سیستم شرح وظایف یارکوبها خیلی تغییر میکند و باید حواسشان به وینگرهای حریف باشد. به نظرم وقتی ما از ۵۰ متر زمین خودمان رد میشویم باید سه دفاعه بازی کنیم و آن دو نفر بروند در حمله به شرطی که از حریف پاس قطری و بلند نخوریم. در این مواقع یارکوبها باید خیلی باهوش باشند اما وقتی تیم حریف فشار میآورد ما در خط دفاعی ۵ نفر میشویم و این مستلزم آن است که مراقب فضای پشت سرمان باشیم. در چنین شرایطی ارسال پاس تودر برای تیم حریف سخت میشود و در این شرایط تیم حریف روی فضای پشت دفاع چپ و راستمان کار میکند. به همین خاطر است که معتقدم در برخی بازیها باید بر اساس بازیکنان شاخص تیم حریف سیستم را انتخاب کنیم و همیشه اینطور نباشد که فقط تیم خودمان را ببینیم. یک وقتی میبینیم تیم حریف هافبک نفوذی قدری دارد که خیلی خوب در عمق کار میکند اما وقتی حریف چنین بازیکنی ندارد چرا باید مرکز خط دفاع را شلوغ کنیم. یک وقتی اما تیمی اصلا با کنارهها کار ندارد و یک هافبک نفوذی قدرتمند و یک مهاجم سریع دارد که با همان دو نفر میتواند خطرساز باشد و در این شرایط با یک حرکت سرعتی و تک حمله ممکن است گل بخورید.
وقتی که ما با سه دفاع متمرکز بازی میکنیم در فاز تهاجمی و در نیمه حریف برتری هم در کنارهها هم در عمق با ما خواهد بود. وقتی سه دفاع مرکزی داشته باشیم، مدافعان چپ و راست ما تبدیل به وینگرهای چپ و راست میشوند و دیگر آن وینگرهای اصلی مثل ترابی و صادقی لازم نیست لب خط باشند و به مهاجم نوکمان نزدیک میشوند و اینطوری مسیر باز میشود تا مدافعان کناری هم در حمله حضور داشته باشند. حالا اگر حریف عمق را بسته بود بازی را میبریم کنار و آنجا با حرکات ترکیبی و ایجاد مثلث یا ترکیب دونفره با دور زدن دفاع حریف با کمک هافبک نفوذیمان موقعیت میسازیم. اگر هم حریف در دفاع باز بود توپ را میرسانیم به بازیگردانمان؛ کسی که بلد است معادلات را حل کند. بازیکنی که باید در منطقه خودش باشد، یعنی جایی بین قوس نیمه و قوس هجده قدم حریف. اینطوری است که میتوانیم در حمله تنوع تاکتیکی داشته باشیم، خلق موقعیت کنیم، از عمق نفوذ کنیم، شوت بزنیم. حتی با برتری نفری نسبت به حریف میتوانیم تیم مقابل را در زمین جابجا کنیم. مثلا ۵۰ متر ببریم چپ یا راست. این سیستم برای روزهای خوب میتواند جواب بدهد. معمولا تیمهای حریف هم مقابل پرسپولیس با یک مهاجم بازی میکنند و نیازی نیست چهار نفر را عقب زمین معطل کنیم. میتوانیم یک نفر مثل جان استونز هم در تیممان داشته باشیم. سال گذشته استونز جایی بین دفاع وسط و هافبک دفاعی من سیتی بازی میکرد و از رودری هم جلوتر بود تا جایی که بعضیها نمیدانستند پستش دقیقا چیست.