تیم ملی فوتبال ایران راهی مرحله نیمه‌نهایی جام ملت‌های آسیا شده و باید روز چهارشنبه به مصاف میزبان یعنی قطر برود؛ تیمی که مدافع عنوان قهرمانی است و ناگفته پیداست که با توجه به داستان میزبانی‌اش در این دوره، چقدر تلاش می‌کند به فینال برسد. با این حال، قطر چندان برای جامعه فوتبال ایران اهمیت ندارد و به قرار تازه باید به فکر رویارویی با این کشور همسایه در زمین فوتبال افتاد. واقعیت ماجرا این است که جام ملت‌های آسیا برای تیم ملی فوتبال ایران و امیر قلعه‌نویی به‌عنوان سرمربی، فقط تا مرحله یک‌چهارم نهایی در نظر گرفته شده بود. با اوضاعی که ایران پیش از این جام داشت و رقابت‌های تدارکاتی که هیچ حریف سرشناسی بین آنها دیده نمی‌شد، تصور این بود که تیم قلعه‌نویی به اولین رقیب سرسختی که بخورد، قافیه را می‌بازد و از جام کنار می‌رود.
قلعه‌نویی به جای مهدی طارمی، امید ابراهیمی ۳۶ساله را وارد ترکیب کرد. شاید امید در این بازی روز درخشانی را سپری نکرده؛ ولی جنگندگی‌اش در میانه میدان و استارت‌های کوتاه و بلندش برای قطع توپ رقیب، کمربند خط میانی را کمی محکم‌تر کرد. امیر، سامان قدوس را هم یک خط جلوتر فرستاد تا در پست شماره ۱۰ از او استفاده کند؛ جایی که به نظر می‌رسید سردار در نبود طارمی کمی احساس تنهایی کند. سامان هم روز پر فرازونشینی داشت؛ ولی نشان داد سطح بازی‌اش متناسب با جایگاهی است که دارد. او بالاتر از فوتبال ایران بازی می‌کند و این خصیصه‌اش در بازی‌های بزرگ که میزان استرس بیشتر است، بهتر خودنمایی می‌کند. باوجوداین مهم‌ترین تغییرات قلعه‌نویی در دیدار برابر ژاپن مربوط به سمت چپ تیم ملی است. چه کسی فکرش را می‌کرد که میلاد محمدی یکباره در این بازی مهم فیکس بازی کند؟ یا چه کسی تصور می‌کرد محمد محبی بعد از نمایش کم‌فروغش مقابل سوریه، باز به مهدی قایدی که در این تورنمنت درخشیده بود، ترجیح داده شود؟
اینجا دو اتفاق مهم رخ داد؛ قلعه‌نویی با آنالیز وینگر و هافبک ژاپن بهترین تصمیم را گرفت. آمار گویا است؛ محمدی اجازه نفوذ از سمت خودش روی دروازه تیم ملی را نداد و محبی با توجه به فیزیک بهتر در مقایسه با مهدی قایدی، هم در دفاع در برتری عددی تیم ملی کمک کرد و هم گره بازی ایران را با گلی که زد، باز کرد. مشخصا اینها بخشی از اتفاقاتی است که در دیدار با ژاپن رخ داده و به چشم آمده؛ وگرنه اینکه وظیفه شخصی هر بازیکن در زمانی که تیم صاحب توپ است و نیست، چیست و چه باید باشد، از آن دست موضوعاتی است که نیاز به بررسی بیشتر دارد. هرچه بود؛ ولی به غیر از شانس تیم ملی و باورنداشتن به قلعه‌نویی در این بازی مهم، ایران، بخت اصلی قهرمانی را از گردونه رقابت‌ها کنار زد تا حالا جام تازه استارت بخورد. اولین مسیر پس از آن توفان، قطر میزبان است که خودش می‌تواند حکایت‌ها داشته باشد.
