محمود مشهودی که این اثر حاصل پژوهش اوست،‌ درباره این آلبوم نوشته است: «در ایران، بیشترین تراکم جمعیتی قوم عرب واقع در جنوبِ غربی کشور و مناطق مرکزی، غربی و جنوبی استان خوزستان است. قوم عرب ساکن استان خوزستان را می‌توان، بر اساس نوع زیست، معیشت و فرهنگ، به پنج دسته  عربِ حَضْری (شهری)، رِیفی (روستایی)، بَدَوی (صحرانشین)، مِعدان (هورنشین) و جِبیلات (عرب بختیاری) تقسیم کرد.

به جز سه نوع موسیقیِ «حَضْری» (شهری)، موسیقی «شَعبی‏ ـ   رِیفی» (مردمی ـ روستایی) و موسیقی مردم‏‌پسند، گونه های دیگری نیز در میان عرب‏‌های خوزستان رایج است. نقش موسیقی در مراسم شادمانی، رقص، حرکات حماسی، عزاداری، مذهبی و لالایی بسیار مهم و تعیین کننده است ولی در فعالیت هایی مانند کارهای گروهی و انفرادی، مراسم آئینی، بازی های‌ کودکانه، مراسم طنز و داستان خوانی، می‌توان گفت، موسیقی در درجه  دوم اهمیت قرار می گیرد؛ به‌‏ صورتی که گاهی نیز این دسته از مراسم بدون حضور موسیقی برگزار می شوند.

نکته  بسیار مهمی که باید در فرهنگ و موسیقی اعراب خوزستان به آن توجه شود، مستقل ‏‌بودن بیشتر مراسم و فعالیت های فرهنگی‏ ـ اجتماعیِ زنان و مردان از یکدیگر است. از این رو کارگان (رپرتوآر) های موسیقی آنان کاملاً متفاوت با یکدیگر اجرا می‌‏شود.»

موسیقی حضری (شهری): مقام حُویزاوی، موسیقی حضری (شهری): مقام سیکاه، موسیقی حضری (شهری): مقام لامی، موسیقی شعبی ـ    ریفی (مردمی ـ    روستایی): تقاسیم (بداهه نوازی) طبلا (داربوکا) و کاسوره، موسیقی شعبی ـ    ریفی (مردمی ـ    روستایی): مقام بِهیرزاوی (بِیرزاوی)، موسیقی شعبی ـ    ریفی (مردمی ـ    روستایی): مقام حکیمی، موسیقی بَدَوی (صحرانشینان): طُور عَماشی، موسیقی بَدَوی (صحرانشینان): طُور صُبی، موسیقی زنان عرب: دِلِلول (لالایی)، موسیقی زنان عرب: کارآوا، موسیقی زنان عرب: ترانه زنان عرب و… از جملات قطعات این آلبوم هستند.