خبر کوتاه بود، «تراکتور قهرمان لیگ برتر فوتبال شد»؛ همین تیتر کوتاه و هیجان‌انگیز اما، اصلی‌ترین دلیل برای ساخت میلیون‌ها خاطره خوش در شب دل‌انگیز بهاری شد؛ شبی که دنیا دوباره به روی تراکتوری‌ها خندید و شور و نشاط را در میان انبوه حوادث و اخبار ناراحت کننده در دل آذربایجان جاری ساخت.
بند کفش خود را محکم ببندید، ناخن نجوید، دست‌هایتان را روی صندلی‌هایتان کنترل کنید. هوار نکشید و پاهایتان را نکوبید. چه در خواست بی حاصلی، مگر امکان دارد؟ تراکتور نخستین قهرمانی تاریخ خود در لیگ برتر را همین دیشب جشن گرفته!
بعد از سقوط تراکتور به لیگ یک در اوایل دهه ۸۰، کمتر کسی به حضور دوباره این تیم در سطح اول فوتبال ایران امیدوار بود. البته همین اتفاق هم افتاد و قرمزها نزدیک به یک دهه از لیگ برتر دور ماندند.
تراکتور با حضور دوباره در لیگ اما، رنگ و بوی تازه به خود گرفت. حضور در جمع بالانشینان و رقابت برای کسب سهمیه آسیایی بعد از گذشت مدتی کم، به دستاوردی ساده برای آن‌ها تبدیل شد. دیگر غلبه بر پرسپولیس و چهارتایی کردن استقلال در آزادی، اتفاق چندان خاصی برای تراکتوری‌ها نبود؛ آن‌ها رویای بزرگ‌تری در سر داشتند، رویای حضور روی سکو، بالا بردن جام و آویختن مدال های خوش رنگ بر سینه.
وقتی جام از دست تونی اولیویرا در ۲۵ اردیبهشت ماه ۱۳۹۴ سُر خورد؛ تن هر کسی که قلبش برای تراکتور می‌تپید؛ حسابی لرزید. جمعه‌ای که سیاه شد، جام به اصفهان رفت و تراکتوری‌ها ایستاده گریستند؛ بی‌خبر از آنکه درست ۱۰ سال بعد در همان نقطه از ته دل خواهند خندید. خنده هایی که باعث شد طوفان خاکستری جایش را به روبان های سرخ جام قهرمانی هدیه بدهد.
دیشب تبریز و هواداران تراکتور در ارومیه، اردبیل، زنجان و سایر شهرستان‌ها خندید و تا صبح نخوابید. پرچم‌های سرخ تراکتور در بالکن‌ها تاب می‌خوردند و میادین اصلی شهر به مرکز تجمع تیفوسی‌ترین طرفداران تراکتور برای اجرای شعار معروف «بیر، ایکی، اوچ» تبدیل شده بود.
