بیست‌وچهارمین فصل رقابت‌های لیگ برتر فوتبال با تمام فراز و نشیب‌هایش به پایان رسید؛ فصلی که در آن نیمکت‌نشین‌ها در مدت‌زمانی کوتاه اما طلایی، سرنوشت بازی‌ها را تغییر دادند. بررسی آماری عملکرد بازیکنان تعویضی در این فصل، ما را به فهرستی از چهره‌هایی می‌رساند که با حضور کوتاه خود، نقشی فراتر از انتظار ایفا کردند.
بیست‌وچهارمین فصل رقابت‌های لیگ برتر فوتبال ایران با قهرمانی تراکتور به پایان رسید، اما در سایه رقابت‌های پرهیجان، بازیکنانی از دل نیمکت‌ها برخواستند و با حضور در دقایق محدود، تأثیرات بزرگ و بعضاً سرنوشت‌سازی بر جا گذاشتند. در این گزارش، به بررسی آماری و تحلیلی ۱۰ بازیکن تعویضی برتر فصل می‌پردازیم که بیشترین اثرگذاری را در کمترین زمان ممکن به عنوان بازیکن تعویضی داشتند.
رتبه اول – ابوالفضل زاده عطار (فولاد)
۲۶۴ دقیقه | ۳ گل | ۲ پاس گل | میانگین تأثیر مستقیم: هر ۵۲.۸ دقیقه
زاده‌عطار بهترین یار تعویضی فصل است. او در ۱۶ بازی از روی نیمکت وارد زمین شد و در مجموع ۵ بار (۳ گل، ۲ پاس گل) روی گل تیمش تأثیر مستقیم گذاشت. ترکیب خلاقیت و گلزنی، او را در کنار رضا اسدی به تنها بازیکنانی تبدیل کرده که در نقش یار ذخیره، هم گل‌ساز و هم گل‌زن بوده‌اند.
رتبه دوم – شروین بزرگ (آلومینیوم اراک)
۱۸۶ دقیقه | ۳ گل | میانگین تأثیر مستقیم: هر ۶۲ دقیقه
شروین بزرگ با ۲۰ بازی تعویضی بیشترین حضور بین برترین یاران ذخیره را داشته است. او در هر ۶۲ دقیقه یک گل به ثمر رسانده و مهاجمی است که حتی در کمترین دقایق، حس تهدید را به خط دفاعی حریف القا می‌کند.
رتبه سوم – رضا اسدی (سپاهان)
۲۹۳ دقیقه | ۲ گل | ۱ پاس گل | میانگین تأثیر مستقیم: هر ۹۷.۶ دقیقه
اسدی بازیکنی با قدرت فیزیکی بالا و توانایی حضور مؤثر در محوطه جریمه است. او در نقش تعویضی، عنصر خطرسازی بود که کارترون از آن برای تغییر روند بازی استفاده می‌کرد.
رتبه چهارم – جوئل کوجو (استقلال)
۱۰۱ دقیقه | ۲ گل | میانگین تأثیر مستقیم: هر ۵۰.۵ دقیقه
درخشان‌ترین آمار میانگین دقایق تأثیر مستقیم روی گل را کوجو در اختیار دارد. با تنها ۱۰۱ دقیقه حضور در ۴ بازی، دو گل زد و نشان داد که مهاجم ذخیره هم می‌تواند خطرناک باشد.
رتبه پنجم – اوستون اورونوف (پرسپولیس)
۱۴۱ دقیقه | ۲ گل | میانگین تأثیر مستقیم: هر ۷۰.۵ دقیقه
اورونوف تعویض طلایی سرمربیان پرسپولیس بود؛ بازیکنی که اگر درگیر مصدومیت نمی‌شد، گره‌گشای بسیاری از بازی‌های بسته برای پرسپولیس بود.
رتبه ششم – گوستاوو بلانکو (فولاد)
۱۷۵ دقیقه | ۲ گل | میانگین تأثیر مستقیم: هر ۸۷.۵ دقیقه
بلانکو که در این فصل در هر دو تیم استقلال و فولاد بازی کرد. در مجموع عملکرد مثبتی داشت. او از معدود خارجی‌هایی بود که در نقش یار ذخیره خوش درخشید.
رتبه هفتم – مهدی عبدی (تراکتور و ملوان)
۱۱۲ دقیقه | ۲ گل | میانگین تأثیر مستقیم: هر ۵۶ دقیقه
عبدی نشان داد که هنوز توانایی گل‌زنی‌اش را حفظ کرده، حتی اگر زمان حضورش محدود باشد.
رتبه هشتم – گوستاوو واگنین (گل‌گهر)
۲۷۴ دقیقه | ۲ گل | میانگین تأثیر مستقیم: هر ۱۳۷ دقیقه
واگنین بازیکنی پرتلاش و تکنیکی است که هرچند میانگین اثرگذاری‌اش نسبت به دیگر بازیکنان پایین‌تر است، اما توانست با حضور پیوسته در ترکیب تعویضی گل‌گهر، فرصت‌هایی ایجاد کند.
رتبه نهم – علیرضا کوشکی (استقلال)
۳۲۱ دقیقه | ۲ گل | میانگین تأثیر مستقیم: هر ۱۶۰.۵ دقیقه
کوشکی در استقلال بیشتر نقش بازیکن تعویضی داشت، اما با این حال، دو گل به ثمر رساند تا در فهرست تعویض‌های طلایی جا بگیرد.
رتبه دهم – محسن سفیدچغایی (خیبر خرم‌آباد)
۲۴۸ دقیقه | ۲ گل | میانگین تأثیر مستقیم: هر ۱۲۴ دقیقه
در تیمی کمتر مطرح، سفیدچغایی در ۱۶ بازی به‌عنوان بازیکن تعویضی وارد میدان شد و دو گل زد تا از این فرصت‌ها بیشترین بهره را ببرد.
بازیکنان تعویضی بیست‌وچهارمین نه تنها نقش مکمل نداشتند، بلکه در لحظاتی به قهرمان‌های پنهان زمین تبدیل شدند. مربیانی که نگاه استراتژیک به نیمکت‌ها داشتند، با انتخاب درست زمان و نفر، موفق شدند جریان بازی‌ها را به سود خود برگردانند. حالا می‌توان گفت، نیمکت‌نشینی پایان ماجرا نیست؛ بلکه شروعی برای تأثیرگذاری است.
