وضعیت علیرضا بیرانوند، دروازه‌بان ایرانی باشگاه آنتورپ بلژیک، این روزها به یک معمای پیچیده تبدیل شده که به‌راحتی پاسخی برایش پیدا نمی‌شود. او که همچنان به‌عنوان دروازه‌بان شماره یک تیم ملی ایران در نظر گرفته می‌شود، در باشگاهش اصلا وضعیت خوبی ندارد و تعداد سکونشینی‌هایش رفته‌رفته نگران‌کننده‌تر از چیزی می‌شود که قابل تصور است. اگرچه خود علیرضا بیرانوند با خوش‌بینی محضی که به حضور در فوتبال اروپا و البته باشگاه آنتورپ نگاه می‌کند، ولی به نظر می‌رسد جایگاه او متزلزل‌تر از هر زمان دیگری شده است: چه در عرصه باشگاهی و چه در عرصه ملی.
آرزوی برباد رفته
بیرانوند دروازه‌بان پرسپولیس بود که با پیشنهادهایی از چند کشور مواجه شد. او از بین پیشنهادهایی که داشت باشگاه آنتورپ در لیگ بلژیک را انتخاب کرد و چمدان‌ها را به مقصد این کشور بست. قبل از رفتن، بیرانوند ستاره بی‌چون‌و‌چرای پرسپولیس در ایران و یکی از دو دروازه‌بان برتر آسیا بود. او با همین پشتوانه، امیدوار بود که به‌زودی پله‌های ترقی را طی کند و به لیگی معتبرتر در فوتبال اروپا برسد. خودش آن‌قدر روحیه‌اش بالا بود که می‌گفت فقط شش ماه در این باشگاه می‌ماند و بعد، «قطعا» راهی تیم معتبرتری می‌شود.
علیرضا امیدوار بود آن‌قدر در ترکیب آنتورپ بدرخشد که در شش ماه بقیه تیم‌ها برایش سرودست بشکنند. بااین‌حال زمانه آن‌طور‌که این دروازه‌بان ایرانی تصور می‌کرد بر وفق مرادش نچرخید؛ یکی، دو بار به دلیل تأخیر در صدور ویزا و بعد هم وضعیت خاص کرونایی سفرش به بلژیک به تأخیر افتاد. در این میان، ناراحتی و جدل مالی با باشگاه پرسپولیس هم مزید بر علت شد تا چندان با فراغ بال، راهی آنتورپ نشود. امروز و فردا کردن‌های علیرضا برای رفتن به آنتورپ، حوصله سرمربی وقت این باشگاه را سر برد و آنها دروازه‌بان جوان و ۲۵ساله دیگری را به خدمت گرفتند. این اتفاق در شرایطی رخ داد که قبل از سفر بیرانوند به بلژیک، وعده داده بودند این دروازه‌بان ایرانی شماره یک تیم است. علیرضا که به بلژیک رسید فهمید درباره آرزوهای فوتبالی‌اش زود قضاوت کرده و به این سادگی‌ها قرار نیست در ترکیب قرار بگیرد. او بازی هفته نخست را به دلیل نرسیدن به‌موقع به تمرینات از دست داد، اما بقیه هفته‌ها را هم روی نیمکت نشست تا بفهمد کار برایش از چیزی که فکر می‌کرد سخت‌تر است.
نیمکت‌نشینی در آنتورپ
شاید یکی از دلایلی که علیرضا، آنتورپ را انتخاب کرد این بود که تیمی کم نام و نشان است و می‌تواند با فیکس بازی‌کردن در ترکیب این تیم، چشم باشگاه‌های بزرگ اروپا را بگیرد. با وجود این، برخلاف وعده‌ای که خودش داده بود که در شش ماه نگاه‌ها را متوجه خودش می‌کند، نزدیک به شش ماه طول کشید تا به او در لیگ بلژیک بازی برسد! بیرانوند، در هفته شانزدهم برای اولین بار در ترکیب آنتورپ در لیگ قرار گرفت. در ۱۵ هفته قبلی، او بازی هفته اول را از دست داد و سه هفته هشتم، نهم و دهم را هم به دلیل مصدومیت در فهرست نهایی بازیکنان آنتورپ نبود. ۱۱ دیدار دیگر هم نیمکت‌نشین محض بود و یک دقیقه هم فرصت بازی به دست نیاورد.
در هفته شانزدهم که به میدان رفت، مربی وقت آنتورپ اعتقاد داشت گل‌های بدی مقابل بروژ خورده و دوباره به نیمکت فرستاده شد. رفتن آن مربی در کنار مصدومیت ژان بوتز، رقیب بیرانوند درون دروازه، باعث شد علیرضا دوباره از هفته بیستم به ترکیب برگردد و ۹ بازی را برای آنتورپ به میدان برود. در این مدت سینوسی عمل کرد و آنتورپی‌ها را وادار کرد تا یک دروازه‌بان دیگر بخرند و تا زمان بازگشت بوتز حداقل نگران خط دروازه نباشد! هرچند مصدومیت بیرانوند در آخرین دیدار هم مزید بر علت شد تا امید کادر فنی جدید نسبت به علیرضا کم و کمتر شود.
سکونشینی
وضعیت برای علیرضا بیرانوند دقیقا از دیدار برابر سنت‌ترویدن که فقط ۳۵ دقیقه دوام آورد تا به الان بغرنج و بحرانی است. قریب به سه ماه است که بیرانوند در بلژیک بازی نکرده و از همه بدتر اینکه در فهرست نهایی بازیکنان آنتورپ هم جا نداشته و روی سکو نشسته است! او از هفته بیست‌و‌هشتم تا پایان هفته سی‌و‌چهارم، یعنی تا پایان زمان بازی‌های مرسوم لیگ، روی سکو نشسته است! به طور دقیق‌تر، شش بازی آخر آنتورپ در دیدارهای مرسوم لیگ را علیرضا از سکو دنبال کرده است. با پایان‌یافتن بازی‌های لیگ، رقابت برای رسیدن به لیگ قهرمانان بین چهار تیم بالای جدول به صورت دوره‌ای ادامه یافته و در سه بازی اخیری که آنتورپ در این مرحله به میدان رفته، علیرضا دوتایش را روی سکو نشسته و یکی را به دلیل غایب‌بودن دروازه‌بانی که به اسم دروازه‌بان سوم خریداری شده، روی نیمکت نشسته است! به طور مشخص، بیرانوند در ۹ بازی اخیر آنتورپ، هشت بازی را از روی سکو دنبال کرده و فقط یکی را روی نیمکت نشسته است.
حضور در اروپا؟
حالا با این کارنامه باید به معمای علیرضا بیرانوند برگشت؛ او قرار است برای آینده‌اش چه تصمیمی بگیرد؟ دروازه‌بانی که روزگاری یکی از بهترین‌های آسیا بود، حالا کارش در باشگاه نه‌چندان مطرحی مثل آنتورپ به سکونشینی کشیده است. آیا علیرضا قرار است در فوتبال اروپا بماند؟ با کارنامه‌ای که این فصل از خودش در آنتورپ به جا گذاشته، تیمی مطرح‌تر از آنتورپ، احتمالا به سراغش نخواهد آمد. وضعیت آنتورپ هم با سرمربی جدید خوب بوده و بعید است تغییراتی در کادر فنی رخ دهد؛ این به آن معنی است که اگر کادر فنی کنونی پابرجا بماند، ذهنیت چندان مساعدی نسبت به علیرضا ندارند و او دوباره روی نیمکت خواهد نشست. حالا او می‌تواند چند انتخاب داشته باشد: نیمکت‌نشینی در آنتورپ یا احتمالا پذیرفتن پیشنهادی بدتر از آنتورپ و جنگیدن دوباره برای رسیدن به ترکیب اصلی. هرچند این مورد دوم با توجه به تعداد بازی اندکی که علیرضا برای آنتورپ انجام داده بعید است به‌راحتی قابل تحقق باشد.
بازگشت به ایران؟
این هم برای خودش فرضیه‌ای است؛ اگر قرار باشد علیرضا در جست‌وجوی «غرور ازدست‌رفته‌اش» باشد، باید انتخاب‌های دشواری کند. یکی از این انتخاب‌ها می‌تواند بازگشت به لیگ ایران باشد. بااین‌حال آیا او قرار است در تیمی به غیر از پرسپولیس بازی کند؟
با وجود آنکه گرایش‌های بیرانوند در دوران جوانی به تیم آبی‌پوش تهران بوده ولی بعید به نظر می‌رسد به تیمی غیر از پرسپولیس فکر کند؛ اما مشکل اینجاست که او همین حالا با این باشگاه بر سر مسائل مالی اختلاف نظر دارد و از طرفی پرسپولیس هم دروازه‌بان «تقریبا» خوبی مثل حامد لک دارد. از این گذشته آیا پرسپولیس توانایی پرداخت دستمزد بیرانوند را خواهد داشت؟
اگر علیرضا حرفه‌ای فکر کند و فقط به پرسپولیس فکر نکند چه؟ شاید برایش چند گزینه در دسترس باشد: سپاهان و گل‌گهر. پیام نیازمند شاید امسال به یکی از پیشنهادهای خارجی‌اش پاسخ بدهد و برود. اگر هم نه که تیم متمول گل‌گهر می‌تواند هزینه‌های بیرانوند را بپردازد. بااین‌حال آیا حضور در تیمی مثل گل‌گهر، علیرضا را همان بیرانوند سرشناس نگه می‌دارد؟
تیم ملی و جام جهانی
خطری که در این میان، خود علیرضا و صدالبته فوتبال ایران را تهدید می‌کند، رسیدن به سال جام جهانی است. با توجه به کارنامه‌ای که «بیرو» داشته، بعید است این روزها به‌راحتی دروازه تیم ملی را از دست بدهد، ولی اگر قرار باشد در سال منتهی به جام جهانی بازی نکند و نیمکت‌نشین شود، آیا باز هم در ترکیب اصلی تیم ملی قرار می‌گیرد؟ بعید است. پس او با وجود چند دروازه‌بان آماده‌ای که جایگاهش را تهدید می‌کنند، مجبور است معمای شکل‌گرفته درباره آینده‌اش را حل کند. علیرضا نیاز به بازی‌کردن در ترکیب اصلی دارد و خودش این را بیش از هرکس دیگری می‌داند.
