پورتو در حالی امشب (چهارشنبه شب ۲۹ اردیبهشت) آخرین دیدار خود را در فصل ۲۰۲۱-۲۰۲۰ لیگ برتر فوتبال پرتغال مقابل «بله‌نفسس» برگزار می‌کند که برای یکی از محدود دفعات در سالیان اخیر فصل را بدون دریافت حتی یک جام قهرمانی به پایان می‌رساند و این نهایت بداقبالی برای مهدی طارمی است که به‌ لحاظ انفرادی بهترین فصل ممکن را آن‌هم در اولین سال الحاقش به این تیم سپری کرده است.

سفید و آبی‌های شهر پورتوی پرتغال تا قبل از دیدار امشب از ۳۳ مسابقه خود ۷۷ امتیاز اندوخته‌اند اما همانقدر که این اندوخته با توجه به فاصله ۴ امتیازی موجود بین پورتو و بنفیک تضمین بر دوم شدن یاران طارمی و نرسیدن بنفیکای ۷۳ امتیازی به آنها است، ضمانتی بر دوم ماندن پورتو هم هست زیرا اسپورتینگ از ۳۳ بازی‌اش ۸۲ امتیاز جمع کرده و اگر در هفته آخر لیگ متحمل شکست سنگینی هم بشود، تغییری در رتبه و مقامش حاصل نخواهد شد و به حسرت و دوری طولانی‌اش از کسب عنوان نخست که از ۱۵ سال هم فراتر می‌رود، پایان خواهد داد.

بهترین تبلیغ‌های فردی

در این میان و در فصلی که پورتو با‌ وجود حذف کردن یوونتوس «قدر قدرت» در لیگ قهرمانان اروپا، خودش به دست توانای چلسی احیا شده توسط توماس توخل حاشیه‌نشین شد (و تک‌ گل معرکه طارمی در وقت تلف‌ شده دیدار برگشت هم نجاتش نداد) طارمی می‌تواند مطمئن باشد که بهترین تبلیغ‌ها را برای خود انجام داده و این فصل و اتفاقات اغلب مثبت آن را سکوی پرتابش به سوی آینده‌ای بهتر و مقدمه‌ای برای الحاق به باشگاهی بزرگتر در کشوری دیگر قرار داده و از هر جهت فراتر از انتظارها ظاهر شده است.

درست است که اخراج شدن بیهوده و کودکانه طارمی در دیدار برگشت با یوونتوس پای او را از مسابقه رفت با چلسی در مرحله یک چهارم پایانی لیگ قهرمانان اروپا در حساس‌ترین شرایط دور نگه داشت و او برخی لغزش‌های بی‌مورد دیگر هم داشت اما در مجموع فصلی را گذراند که کمتر کسی توقع آن را داشت. او یک فصل پیش‌تر با پیراهن تیم متوسط ریوآوه هم آقای گل مشترک لیگ پرتغال شده بود اما بازی در چنین تیم کم مسئولیت و کم فشاری کجا و درخشش در پورتو کجا که باشگاهی بالنسبه عظیم است و انبوهی از مردان شاخص داخلی و خارجی را جمع کرده و حتی راهیابی به ترکیب ثابت آن هزار و یک دردسر دارد، چه برسد به درخشش دائمی و خبرسازی مستمر در آن، طارمی با بی‌اثر کردن چنین پیش‌فرض‌های معقولی در همان فصل نخست حضورش در پورتو در مجموع ۳ جام مختلف داخلی و خارجی در ۴۵ بازی به ‌مدت ۲۸۶۰ ‌دقیقه برای پورتو پا به ‌توپ شد و روی هم رفته ۲۲ گل زد که معدل عالی یک بار گلزنی در هر ۱۳۰ دقیقه را به دست می‌دهد.

گل‌هایی عالی و حساس

اگر بخواهیم این آمار را سرشکن و بین دو جام داخلی و یک جام خارجی که پورتو در آنها شرکت داشت تقسیم کنیم، باید بگوییم او در لیگ پرتغال تا قبل از بازی امشب ۳۳ بار و مجموعاً در ۲۱۶۱ دقیقه برای این تیم به‌ میدان آمده و نه تنها ۱۵ گل زده، ۱۰ پاس گل هم داده و پنج پنالتی هم از حریفان گرفته است. در جام حذفی پرتغال هم که پورتو در مرحله نیمه‌نهایی آن ناکام و حذف شد (باز هم به دست اسپورتینگ) طارمی در ۶ بازی پا به صحنه گذاشت و مجموعاً ۵۱۷ دقیقه پا به ‌توپ شد و اینجا هم پنج گل به ‌ثمر رساند. بیلان مهاجم اسبق پرسپولیس در لیگ قهرمانان اروپا هم مشتمل بر حضوری ۱۸۲ دقیقه‌ای در قالب ۶ بازی و همراه با به ‌ثمر رساندن دو گل حساس و عالی بود که مقابل نامدارانی مانند یوونتوس و پورتو زده شد.

مرد خط نخوردنی

این فروغ‌ها و گلزنی‌ها پیوسته سبب شده در آستانه اتمام فصل جاری لیگ‌برتر پرتغال طارمی با ۱۵ گل زده همراه با ماریو گونزالز از تیم توندلا که او نیز همین تعداد گل به‌ثمر رسانده سومین گلزن برتر این مسابقه‌ها به‌حساب آید و فقط پدرو گونسالوییس از اسپورتینگ و بوریس سفروویچ از بنفیکا که هر دو نفر ۲۰ گل زده در کارنامه خویش دارند، بالاتر از مهاجم بوشهری، بلندبالا و قدرتی تیم ملی ایران قرار گیرند و به تبع آن عنوان آقای گلی لیگ را مختص خود سازند.

به‌همه اینها بیفزایید این نکته مهم را که به‌رغم کارنامه عالی، لژیونرهای دیگری مثل سردار آزمون، کریم انصاری‌فرد، مهرداد محمدی، کاوه رضایی و علیرضا جهانبخش در سال‌های اخیر و درخشش‌های هر از چند گاه رضا قوچان‌نژاد و الهیار صیادمنش که البته فعلاً در کورس حضور در تیم ملی قرار ندارند و کار خوب مهاجمان داخلی مانند سجاد شهباز‌زاده، مهدی قایدی و ارسلان مطهری تقریباً در هیچ‌یک از موارد اخیر نام طارمی از فهرست ملی‌پوشان خط نخورده و در این مورد بخصوص وحدت عملی آشکار و تشابه کامل در عملکرد و نحوه انتخاب کارلوس کی‌روش، سپس مارک ویلموتس و سرانجام دراگان اسکوچیچ مشاهده شده و هیچ‌یک حاضر نشده‌اند از استعدادهای بارز مردی بگذرند که شش هفت سال پیش با آقای گل شدن در «لیگ‌یک» خود را به فوتبال ایران معرفی کرد و سپس با جلب رضایت علی‌ دایی سرمربی وقت پرسپولیس قرمزپوش شد و به‌رغم برخی ناکامی‌های بزرگ و به‌ویژه تبعات وحشتناک عضویت بسیار کوتاه مدتش در تیم ریزه اسپور ترکیه (و گفتن آن جمله معروف و بدخیم «حتماً خیریتی در کار بوده» به‌رغم محروم و جریمه شدن اساسی سرخ‌ها به دست فیفا) هیچ‌گاه قدمی به‌سمت عقب برنداشت و هر روز بهتر و کامل‌تر از گذشته شد و سرانجام به‌نقطه امروزی‌اش رسید که شمایلی از قدرت و کارآیی است و هم به‌لحاظ فیزیکی ساخته و آماده شدیدترین درگیری‌ها است و هم فن و مهارت تکنیکی لازم را در حرکات خود بروز می‌دهد.

سلاح عمده «یوزها»

همین امروز هم که تیم ملی ایران محکوم به فتح حداقل ۳ بازی از چهار دیدار حساس‌اش در مرحله برگشت دیدارهای گروه سوم آسیا در مرحله دوم انتخابی جام‌جهانی ۲۰۲۲ در خاک بحرین است، خیلی‌ها که می‌پندارند شاید اسکوچیچ نتواند ارنج‌های لازم و مفید را برای کسب این توفیق پیدا و اجرایی کند و امیدها به نمایش‌های انفرادی و توأم با تعصب و به واقع به نبوغ فردی بعضی بازیکنان تیم ملی بسته شده، طارمی یکی از بارزترین افرادی تلقی می‌شود که می‌تواند این خصلت‌ها را بروز بدهد و شاید یک تنه یوزها را از سدهای محکم بحرین و عراق عبور بدهد و ایران را به مرحله نهایی انتخابی جام جهانی در قاره آسیا رهنمون کند. کاری که شاید در توان آزمون و حتی انصاری‌فرد هم باشد اما پس از نمایش‌هایی که در این فصل از طارمی در اروپا دیده‌ایم شاید او نماد اصلی و بزرگ چنین رویدادی و سلاح عمده و وسیله حیاتی شکل‌گیری آن تلقی شود.