اولیایی درباره فروش ۱۰ تا ۱۵ درصدی سهام استقلال در فرابورس و بخش خصوصی توضیح مفصلی داد: الزام است فوتبال ما که حرفه‌ای دنبال می‌شود، خصوصی اداره شود. عقل و منطق هم همین را می‌گوید اما نحوه خصوصی کردن باشگاه‌ها چند ایراد اساسی دارد؛ اول اینکه ۱۶ تیم در سطح لیگ برتر داریم اما مگر می‌شود برای ۲ باشگاه استقلال و پرسپولیس یک نسخه مستقل بنویسیم و برای دیگر باشگاه‌ها فکر اساسی نکنیم. ۲۰ سال است فوتبال ما حرفه‌ای شده است و مجلس باید قانون می‌گذاشت که همه باشگاه‌ها در یک چارچوب رقابت کنند. الان برخی باشگاه‌های ما به بخش‌های صنعتی و تولید وصل هستند و برخی هم کلا هزینه‌شان از طریق ملت تامین می‌شود. پس اساسا طرحی از نظر من قابل قبول است که شامل همه باشگاه‌ها باشد. طرحی که هم سال‌های سال است در کشور دارد اجرا می‌شود و هم طرحی است که در قوانین خصوصی‌سازی منظور شده و مرکز پژوهش‌های مجلس هم آن را مطالعه کرده و جواب داده است. آن هم «پیمان مدیریت» است.

دوم منابع درآمدی برای ادامه حیات باشگاه‌هاست. در حال حاضر ما منابع درآمدی برای باشگاه‌ها پیش‌بینی نکرده‌ایم و راه‌های آن هم مسدود است. در حال حاضر هم باشگاه‌های ما بدهکاری‌های پنهان دارند. ما می‌خواهیم بخشی از سهام این باشگاه‌ها را بفروشیم و پول آن را به خزانه بریزیم، یعنی باشگاه بدهکار را بدهکارتر کنیم. آن‌ وقت می‌آییم می‌گوییم وضعیت باشگاه مطلوب می‌شود.

چگونه این باشگاه را که این همه بدهی پنهان (پرونده پادوانی، مدافع سابق-درخواست ۹ میلیون دلار کرده؛ استراماچونی مربی فصل گذشته- ۱/۴ میلیون یورو که در حال حاضر در فیفاست؛ بدهی باشگاه به مرحوم منصور پورحیدری و…) دارد، بیاییم به سهامداران بفروشیم؟ مورد دیگر واقعیت اجتماعی ما است که بزرگ‌ترین مشکل ما هم است؛ اینکه در ۲۰ سال گذشته مدیران ناکارآمد در باشگاه‌ها داشتیم که تیم را با بدهی‌های سنگین و وضعیت نامطلوب مواجه کردند.

پس برای تغییر وضعیت باشگاه باید نسبت به انتخاب مدیران این امید را داشته باشیم که مدیران اهل و مناسب انتخاب شوند. در صورت واگذاری هر درصدی از سهام هم فروخته شود، باز هم مدیران را باید دولت تعیین کند. یعنی در هنوز رو همان پاشنه سابق می‌چرخد. نمونه‌اش هم شرکت‌های سایپا و پیکان است که تنها ۲۰ درصد از سهام این ۲ باشگاه را در اختیار دارند اما باز هم انتخاب مدیرعامل و هیأت‌مدیره با دولت است. یعنی با همین ۲۰ درصد دولت بر این ۲ شرکت حاکمیت دارد. باشگاه استقلال هم همین‌گونه خواهد شد. پس اگر با فروش چند درصدی سهام به بخش خصوصی، دولت بخواهد مدیر تعیین کند، هیچ چیز تغییر نخواهد کرد غیر از اینکه دیگر جوابگویی هم ندارد.

اولیایی در پاسخ به این سؤال که آیا این یک نمایش از دولت روحانی نیست که در واپسین روزهای حضورش بحث خصوصی‌سازی را پررنگ کرده است، گفت: دولت برای اینکه انجام وظیفه کرده باشد، سند‌سازی کرده و در اختیار سازمان خصوصی‌سازی گذاشته است. از آقایان می‌خواهم اسنادی را که می‌گویند درست است و در اختیار سازمان بورس قرار داده‌اند منتشر کنند.

اولیایی در ادامه تصریح کرد: دولت اصراری به باشگاه‌داری ندارد. چون به قدری خرابکاری شده که دیگر تحملش را هم ندارد. در حال حاضر هم وزارت ورزش هیچ نقشی در این رابطه [خصوصی‌سازی] ندارد. سازمان خصوصی‌سازی اسناد را برای شورای ارزش‌گذاری بورس ارسال کرده و اصرار دارد از آنجا اسناد عبور کند.

حالا این موضوع را یا کارشناسان نمی‌پذیرند یا اگر قبول کنند، تأسف می‌خوریم چون فردا مسؤولیت اجتماعی آن بر عهده خود سازمان خصوصی‌سازی خواهد بود. توپ الان در زمین سازمان خصوصی‌سازی است که نباید به این حرف‌ها اعتماد کند؛ یعنی یک معضل عظیمی درست و سهامدارانی را انتخاب کند که از پس فردا برای سود خودشان بلند شوند و بروند جلوی سازمان خصوصی‌سازی و علیه سازمان خصوصی‌سازی و بورس شعار دهند. چون من، شما و همه کارشناسان می‌دانیم هر کسی سهام این ۲ تیم را در این شرایط بخرد، هیچ نوع امیدی به سودآوری ندارد. ما باید بیاییم اول باشگاه را بالانس کنیم و بعد واگذار کنیم. باشگاه ما عملا ورشکسته است.

مدیرعامل اسبق استقلال در ادامه در رابطه با اینکه این ۲ باشگاه در این مدت کم باقی‌مانده از دولت روحانی، سرانجام خصوصی خواهند شد یا نه، اظهار داشت: اگر این اتفاق بیفتد خطری است که فوتبال ما را تهدید خواهد کرد. وزارت ورزش کار خودش را کرده و سندسازی هم کرده و به بخش خصوصی فرستاده است. بستگی دارد سازمان خصوصی‌سازی چقدر عقل، تعهد و دلسوزی داشته باشد؛ اگر بخواهد از سر باز کند، فشار بر مردم بیاورد و دلخوشی را از مردم و هواداران این ۲ تیم بگیرد، این کار را می‌کند و سهام این ۲ باشگاه را واگذار می‌کند.