آرمان شیرالی کارگردان نمایش «او دو» در گفت‌و‌گویی درباره این اثر گفت: موضوعِ نمایشِ «او دو» درباره‌ پیامد‌های جنگِ ویتنام، و بخش‌هایی از زندگیِ اوریانا فالاچی، خبرنگار مشهور ایتالیایی، و مصاحبه‌های او با چند تن از رهبرانِ جهان می‌باشد. در نمایشِ پیشین که «مُختلَِفیم» نام داشت، صحنه‌ کوتاهی به روایتی از اوریانا فالاچی اختصاص داده شده بود که پیش‌زمینه‌ قرارگیریِ این شخصیت به‌عنوانِ کاراکتر اصلی داستان بعدی را مهیا می‌کرد.

وی ادامه داد: شاید به‌طورِ قطع نتوان «او دو» را ادامه «مختلفیم» دانست، اما این دو نمایش، به‌نوعی قسمتِ یکم و دومِ سه‌گانه‌ای‌ست که طرحِ آن، از پیش نگاشته شده‌است. بخشِ عمده‌ای از بازیگرانِ این نمایش را از تیمِ همیشگیِ بازیگرانِ گروهِ خودمان، یعنی «گروه هنری مختلفات» انتخاب کرده‌ایم و بخش دیگری را به واسطه‌ توانایی‌هایشان، از طریق تست.

این کارگردان در ادامه درباره مفاهیم مطرح شده در این نمایش افزود: در نمایش «مختلفیم» شاهدِ رویداد‌هایی در دلِ جنگ جهانی دوم بودیم؛ به‌گونه‌ای که وقایعِ جنگ و تأثیراتِ مستقیمِ رهبرانِ جنگی را به‌صورتِ آشکارا مشاهده می‌کردیم اما نگاهِ «او دو» به جنگ، کمی متفاوت است. با اینکه در موردِ شخصیتِ فالاچی، بسیار ریزبین‌تر شده‌ایم و به زندگیِ شخصی‌اش پرداختِ دقیقی شده است، اما محوریتِ جنگ و اثراتِ آن، بسیار جهان‌شمول‌تر و گسترده‌تر شده است. چاشنیِ این نمایش، اندکی اومانیسم و فردگرایی همراه با کمی سوسیالیسم و ساختارگرایی است!

کارگردان نمایش «او دو» درباره فرم اجرا و صحنه این اثر توضیح داد: اتفاقاتِ رفتاری و گفتاریِ «او دو» و تأثیرِ مستقیمِ دیالوگ بر روندِ داستانِ آن، بیشتر از نمایشِ «مختلفیم» است، اما فرمِ اجرایی و همینطور سبکِ دیالوگ‌گویی‌ها، بسیار متفاوت‌تر و منحصربه‌فردتر از اغلبِ نمایش‌هایی‌ست که تا کنون دیده‌ایم. فرمِ اجراییِ این نمایش، کاملا ابداعی و نو است و جدا از رویداد‌های فیزیکال و صحنه‌های دیداریی که می‌بینیم، بخشِ اصلیِ آن را به‌طورِ دائمی، درآمیخته با رفتار و گفتارِ شخصیت‌ها مشاهده می‌کنیم. دکورِ خاصِ «او دو» بسیار حجیم، سنگین و پیچیده‌است و همین باعث شده که این نمایش، در هر نوبت اجرا، برای دو سانسِ اجراییِ پیاپی آماده شود.