چیزی که اتفاقات هفته گذشته لیگ برتر فوتبال ایران را تحت‌تاثیر قرار داد، رفتارهای عجیب و آماتورگونه یحیی گل‌محمدی و فرهاد مجیدی بود. سرمربیان پرسپولیس و استقلال در جریان مسابقات این دو تیم برابر گل‌گهر سیرجان و آلومینیوم اراک طوری از کوره دررفتند و به شکلی به تیم داوری پرخاش کردند که اصلا قابل باور نبود. در این میان، رفتار گل‌محمدی بدتر هم بود و بسیار مایه تعجب است که او با اعتراض طولانی‌اش به داور مسابقه، کارت قرمز دریافت نکرد.
بامزه‌تر اینکه در صحنه اعتراض گل‌محمدی حتی حق هم با او نبود؛ چراکه داور به‌اشتباه پنالتی گل‌گهر را بیرون محوطه جریمه خطا گرفته و به نوعی به پرسپولیس لطف کرده بود. حتی در عکس این حالت و جایی که تیمی از داوری ضرر کرده هم مربی حق ندارد چنین رفتاری با داور انجام دهد. در اراک هم فرهاد مجیدی تصویر گل آفساید اعلام‌شده استقلال را روی گوشی موبایل پیدا کرده بود و از داور می‌خواست با استناد به آن، نظرش را تغییر دهد. اصلا باورتان می‌شود این کارها از مربیان بزرگ‌ترین تیم‌های لیگ برتر ایران سر زده است؟
بله؛ می‌دانیم که مربیان تحت فشار هستند، اذیت می‌شوند، استرس دارند و گاهی هم اشتباهات داوری به زیان آنهاست. با این همه، چیزی که آدم را عذاب می‌دهد، تفاوت رفتار مشهود این مربیان در مسابقات داخلی و بین‌المللی است. اصلا انگار ما دو تا یحیی گل‌محمدی و دو تا فرهاد مجیدی داریم.
دوستان در لیگ قهرمانان آسیا در همه نشست‌های خبری شرکت می‌کنند، به هیچ‌چیز اعتراض ندارند و حتی با ملتهب‌ترین تصمیمات داوری هم کنار می‌آیند. به لیگ داخلی که می‌رسند، همه‌چیز را از یاد می‌برند و کاملا چهره دیگری رو می‌کنند. اینجا هر وقت دل‌شان بخواهد در نشست‌های خبری حاضر می‌شوند، با بدترین لحن‌ها از برنامه‌ریزی مسابقات شکایت می‌کنند و لب خط هم داور نگون‌بخت را گوشه رینگ می‌برند.
اگر یحیی را دیدید، از او بپرسید انصافا تحمل خطای بیرون از محوطه جریمه بازی با گل‌گهر سخت‌تر است یا تحمل دو پنالتی اعلام‌شده در فینال لیگ قهرمانان آسیا؟ چطور آنجا آنقدر راحت با تصمیم داور کنار می‌آید، اما اینجا چنین به سیم آخر می‌زند؟ اگر فرهاد را دیدید، سوال کنید آفساید اعلام‌شدن گل تیمش در بازی با آلومینیوم مهم‌تر بود یا پنالتی مشکوک اعلام‌شده به سود الدحیل قطر؟ اینجا که استقلال بختی برای قهرمانی ندارد، اما آنجا همان پنالتی داشت نسخه صعود را می‌پیچید.
پس چرا آن را به‌آسانی تحمل می‌کنید و این یکی را نه؟ این چه استاندارد دوگانه‌ای است؟ چرا با غریبه‌ها مهربان هستیم و با خودی‌ها بی‌رحم؟ صدالبته آسان‌گیری مسوولان داخلی هم در این تفاوت بی‌تاثیر نیست. دیدید که به‌خاطر کوچک‌ترین تخلفات مربیان و بازیکنان ایرانی در همین مرحله قبلی لیگ قهرمانان آسیا جرایم سنگین چند هزار دلاری در نظر گرفته شد، اینجا اما داور بازی حتی هراس دارد یک کارت قرمز به گل‌محمدی نشان بدهد. در این شرایط طبیعی است که خشونت‌ها بیشتر و شدیدتر می‌شود. مربیان و بازیکنان از روی دست هم نگاه می‌کنند و با خودشان می‌گویند وقتی با فلانی برخورد نشد، طبیعتا با من هم کاری نخواهند داشت؛ به همین راحتی!
