از پرسپولیس یحیی گل‌محمدی که پوکر لیگ را ثبت کرد، بسیاری متفق‌القول بودند که مهدی ترابی، شجاع خلیل‌زاده، بشار رسن، احمد نوراللهی و علی علیپور پنج ستون تیمی بودند که دفاع رسوخ‌ناپذیر و خط حمله غیرقابل مهارش سه امتیازها را یکی پس از دیگری به جیب سرخ‌پوشان می‌ریختند. قابل پیش‌بینی بود که جدایی ۴ ستاره از این ۵ ستاره، دست‌کم برای یک نیم‌فصل چوب لای چرخ پرسپولیس خواهد بود و به رقبای لیگ برتری آنان فرصت این را خواهد داد تا برای تغییر رنگ آسمان فوتبال ایران رقابتی پایاپای با قرمزهای پایتخت داشته باشند اما یکی از همان پنج ستون برای برهم زدن معادلات لیگ به سوی پرسپولیس کافی بود.
احمد نوراللهی برخلاف فصل‌های گذشته‌اش، تنها یک هافبک دفاعی جنگجو در میانه میدان نبود؛ بلکه یک فرمانده قدر بود که جای خالی هر بازیکن جدا شده یا دور از ترکیب را به تنهایی پر کرد. در روزهایی که عیسی آل‌کثیر محرومیت به تماشای انفعال خط آتش پرسپولیس را تجربه می‌کرد، احمد نور وظیفه گلزنی تیم را بر دوش می‌کشید. در دوران نبود شماره ۵ خلاق پرسپولیس در کادر بازیکنان، ستون پنجم پرسپولیس نوراللهی بود که موقعیت‌های گلزنی خطرناک لازم را برای یارانش خلق می‌کرد.
احمد نوراللهی این فصل فراتر از یک بازیکن یا یک کاپیتان دوم بود؛ یک آچار فرانسه با ۱۰ گل زده و ۵ پاس گل که در هر دوی این آمار، برترین هافبک دفاعی لیگ بیستم دانسته می‌شود. از لیگ پانزدهم که بنای تیم طلایی پرسپولیس ریخته شد، در میان ستاره‌هایی نظیر طارمی، شجاع، کنعانی و بیرانوند که همه هم به پیراهن تیم ملی رسیدند و هم پایشان به لیگ‌های قطر و اروپا باز شد، نوراللهی یک اشتراک زیبا میان تیم‌های تمام فصول پرسپولیس است؛ هافبکی که در هر پنج دیدار رسمی تیم ملی، جزئی جدا نشدنی از ترکیب اولیه دراگان اسکوچیچ بوده؛ بازیکنی با تکل‌های دقیق و موفق، دقت پاس نزدیک به ۹۰ درصد و فعال در موقعیت‌سازی. بازیکنی که در آن واحد، هم یک دفاع سرسخت بود و هم یک هافبک خلاق و هم یک مهاجم زهردار.
بدبیاری استیون جرارد فوتبال ایران شاید این است که شماره‌ای را در پرسپولیس بر تن دارد که پیش‌تر علی کریمی مالک آن بوده است. شاید با هر شماره دیگری احمد نور اینچنین برای سرخ‌پوشان می‌درخشید، نام آن شماره تا سال‌های سال با نوراللهی عجین می‌شد اما با همین شماره ۸ نیز شوت‌های سرکشی که قفل باز نشدنی پرتعدادترین دفاع‌های لیگ را می‌شکستند، یک به یک در تاریخ فوتبال ایران جاودانه شدند؛ به عنوان سلاح مرگباری که به ویژه در نیم فصل اول که مهاجمان پرسپولیس در پست غیرتخصصی بی‌فروغ بودند، دشوارترین گره‌ها را باز می‌کردند تا پرسپولیس تنها با یک رقیب در کورس گلات قهرمانی ادامه دهد.
تفاوتی نداشت که کنار میلاد سرلک بازی کند یا کمال کامیابی‌نیا؛ مهدی ترابی در کنارش هنرنمایی کند یا خیر و اینکه پاس‌هایش یک مهاجم معمولی را تغذیه می‌دهند یا زوج مغانلو و مهدی عبدی را. ژنرال نور مانند یک فرمانده در کنار تمام این ستارگان درخشید؛ در فصل گذشته به اندازه ۹ سال قبل خود گلزنی کرد و ارزش خود در وبسایت ترانسفر مارکت را به ۶/۱ میلیون یورو رساند. هافبک آزادشهری پرسپولیسی‌ها در روزهای بی‌بازیکنی قرمزپوشان همان ارتش یک‌نفره‌ای بود که پرسپولیس نیاز داشت تا بدون زوج ترابی – مغانلو – آل‌کثیر بتواند خود را روی ریل قهرمانی برگرداند.
