شبنم مبارز، کاپیتان تیم ملی فوتبال زنان افغانستان که در آمریکا ساکن است، از فیفا خواست تا جان هم‌تیمی‌هایش را که در افغانستان از ترس جانشان از طالبان پنهان شده‌اند، نجات دهد.
کاپیتان تیم زنان افغانستان از فیفا خواسته است تا پس از سقوط این کشور و به قدرت رسیدن گروه اسلامگرای افراطی طالبان، جان هم تیمی هایش را از دست طالبان “نجات” دهد. بازیکنان تیم ملی فوتبال افغانستان از ترس جانشان از خانه های خود گریخته و در خانه دوستان و آشنایان مخفی شده اند چرا که طالبان آنها را می شناسند، آدرس خانه های‌شان را دارند و این دختران می ترسند به دلیل استفاده از فوتبال به عنوان ابزاری برای قدرت بخشیدن به زنان افغان، توسط طالبان کشته شوند.
پس از تسلط طالبان بر پایتخت کابل در اوایل این هفته، آینده زنان افغان نامشخص است. این در حالی است که آخرین باری که این گروه بین سال‌های ۱۹۹۶ تا ۲۰۰۱ بر این کشور حکومت کرد، حقوق زنان به شدت سرکوب شد.
پیش از این زنان افغان اجازه کار، تحصیل، معالجه توسط پزشکان مرد یا حضور در خیابان ها را نداشتند مگر اینکه با سرپرست مرد همراه باشند. افرادی که قوانین به شدت ضد زن و تبعیض آمیز را زیر پا می گذاشتند زندانی می شدند، در ملاعام شلاق می خوردند و یا حتی به اعدام می شدند.
شبنم مبارز، کاپیتان تیم ملی زنان افغانستان که در حال حاضر در آمریکا زندگی می کند، در حالی که جان بسیاری از هم تیمی هایش در خطر است، از نهاد حاکم بر فوتبال جهان خواست تا در این وضعیت مداخله کند.
مبارز گفتگوی خود با یکی از هم تیمی هایش را در توییتر نقل کرد:
“حالت خوب است؟”
هم‌تیمی من در افغانستان: “نه خوب نیستم. می دانم که آنها به زودی به دنبال من خواهند آمد، می توانی به من کمک کنی؟”
فیفا من چگونه باید به این سوال پاسخ دهم؟ ما باید برای نجات هم تیمی هایم اقدام کنیم. آنها خواهران من هستند.”
در حکومت پیشین طالبان که از سال ۱۹۹۶ آغاز شد، حضور دختران در مدرسه ممنوع شد و زنان فقط می توانستند با پوشش کامل بدن و صورت و تنها با همراهی یکی از مردان خانواده شان در انظار عمومی ظاهر شوند.
زنانی که وفادارانه به قوانین طالبان توجه نکرده بودند، در ملاءعام شلاق خوردند یا اعدام شدند. پس از برکناری طالبان از قدرت در سال ۲۰۰۱ با دخالت قدرت های جهانی، جامعه بین المللی سرانجام برای افتتاح مدارس برای دختران افغانستان تلاش کرد و به زنان اجازه بازگشت به کار داده شد.
این باعث شد تیم ملی زنان افغانستان در سال ۲۰۰۷ تشکیل شود. این تیم سه سال بعد اولین بازی رسمی خود را انجام داد و این کشور اولین برد خود را در سال ۲۰۱۲ در برابر قطر به دست آورد.
خالده پوپل، کاپیتان سابق تیم ملی افغانستان، پس از تصرف این کشور در این هفته، از بازیکنان زن خواست تا حساب های خود رسانه های اجتماعی را حذف کرده و حتی برای حفظ هویت و جان خود، لباس های تیم ملی خود را بسوزانند.
مبارز همچنین گفت که فوتبال به عنوان راهی برای قدرت بخشیدن به زنان در افغانستان مورد استفاده قرار می گرفت، اما اکنون او احساس می کند که در تلاش برای اطمینان بخشیدن به هم تیمی هایش بی پشت و پناه و بیچاره است و هیچ توانی ندارد.
او این هفته در مصاحبه ای درباره هم تیمی های خود گفت: “آنها برای قدرت بخشیدن به زنان در افغانستان جنگیدند، ما سعی کردیم از فوتبال به عنوان ابزاری برای بخشیدن صدایی جدید به زنان استفاده کنیم و کاری کنیم که آنها برای حقوق خود بجنگند. اما اکنون به نظر می رسد که فوتبال چیزی است که می تواند آنها را به خطر بیندازد و شاید آنها را به کشتن دهد، که بسیار ناراحت کننده و دلخراش است.
من به طور مرتب در واتساپ با آنها صحبت می کنم و تمام تلاش خودم را می کنم تا آنها را ناامید نکنم. وقتی کاپیتان تیم ملی بودم به بازیکنان می گفتم که همه چیز خوب پیش خواهد رفت و درست خواهد شد، ما با هم بر همه چیز غلبه می کنیم.
حالا وقتی با آنها صحبت می کنم آنها پشت تلفن گریه می کنند و نگران جان خود هستند. من نمی توانم به آنها بگویم که همه چیز درست می شود، چون مطمئن نیستم فردا یا یک هفته آینده چه اتفاقی می افتد. ”
مبارز همچنین فاش کرد که فدراسیون فوتبال افغانستان از این تیم دست کشیده است و به همین دلیل او از فیفا درخواست کمک می کند.
مبارز ادامه داد: “آنها بدون اینکه هویت خود را فاش کنند در خانه خانواده یا دوستان پنهان شده اند. حتی اعضا و کارکنان فدراسیون فوتبال افغانستان هم به سادگی ناپدید شدند، آنها قرار بود از دختران فوتبالیست محافظت کنند ولی هیچکس آنجا نیست.
به نظر می رسد افرادی که پولی برایشان باقی مانده بود فرار کردند و اکنون ما همه این زنان درمانده را داریم که برای مراقبت از خود تنها گذاشته شده اند.
من دوست دارم بتوانم بیشتر به آنها کمک کنم، اما اوضاع به قدری متشنج است که در حال حاضر اگر آنها از خانه خارج شوند، کشته خواهند شد.
در حال حاضر بهترین کار این است که منتظر بمانیم تا اوضاع آرام شود. این احتمال وجود دارد که طالبان به در خانه آنها بروند و در آن صورت آنها فردا دیگر با ما نخواهند بود.”
