تقدیر کار ما را به جایی کشاند که قاسمی‌نژاد و رضا اسدی بشوند بمب‌های نقل‌وانتقالات. دم‌شان گرم و نوش جان‌شان پول‌های درشتی که می‌گیرند. فقط یک سوال؛ خداوکیلی اگر یکی از آن ستارگان تاریخ‌ساز دهه هفتاد با همان شمایل در بازار رقابتی و دیوانه‌وار امروز حضور داشت، برای هر قراردادش باید چقدر باید پول می‌گرفت؟
روی رضایتنامه محمدرضا اخباری پانزده میلیارد قیمت گذاشته‌اند؛ کسی می‌داند اگر احمدرضا عابدزاده امروز سی ساله بود، چند می‌ارزید؟ از افسانه خالصی حرف می‌زنیم که اگر «جیگر» همه بازیکنان امروز لیگ را روی هم بگذاری، بعید است به اندازه شجاعت او برسد. کسی که در آزادی هری کیول را دریبل می‌کرد و در جهنم ملبورن توپ را یک دستی می‌گرفت، لابد حالا باید سند کاخ گلستان را به نامش می‌کردند تا راهی تیم جدیدش شود! با پیراهن سرخابی‌ها در سیزده دربی هرگز نباخت. خنده‌هایش، بیمه عمر هر تیمی بود لاکردار.
رضا اسدی «بمب» است، قبول؛ اما ما یک کریم باقری داشتیم که در پست هافبک دفاعی، دومین گلزن برتر تاریخ تیم ملی است. هنوز خاصیت «سایه سر» بودن کریم، چند میلیارد می‌ارزد، ببینید روزگاری که شوت‌های چهل متری می‌زد چقدر باید می‌گرفت.
قاسمی‌نژاد هم حتما بمب است؛ البته برای آنهایی که عنایتی را ندیده‌اند. شماره هشت امروز استقلال، بر تن بازیکنی است که با افتخار می‌گوید «آزادم، نه مازاد.» با سالی دو، سه تا پاس گل، به قول خودش فقط دو میلیارد «هدیه» از اسپانسر گرفته. همین هشت اما روزگاری نه‌چندان دور، بر تن مجتبی جباری بود که پاس‌هایش هر دری را باز می‌کرد. مجتبی در مارکت امروز، چقدر باید می‌گرفت تا جواب سلام باشگاه را بدهد آقای فرشید اسماعیلی؟
رضایتنامه تیکدری شده یازده میلیارد و البته مدافع راست «دائم‌التمدیدی» هم داریم که جمع پاس گل‌هایش به اندازه انگشتان یک دست نرسیده؛ بعد فکر کنید مهدی مهدوی‌کیا چند می‌ارزید؟ کیا و لژیونرهای ممتاز که هیچ؛ گاهی آدم فکر می‌کند امثال شاهرودی و نوازی و مرحوم میناوند هم در بازار امروز قیمت‌های عجیب و غریبی پیدا می‌کردند.
از آن مدافع خالخالی استقلال که هی فسخ می‌کند و با اسم پرسپولیس قراردادش را بالاتر می‌برد، بپرسید پژمان منتظری اگر امروز همسن او بود، چقدر می‌ارزید؟ حالا مهدی پاشا و سهراب بختیاری‌زاده به کنار. صد البته موجودی بازار همین است و باید مدارا کرد، اما «بمب» شدن اینها، شوخی زجرآور تاریخ با ماست. باور کنید همان حمید استیلی که با هشتاد بازی ملی گل قرن را به آمریکا زد و همیشه سفید می‌بست، امروز قابل معامله نبود.
