امید عبداللهی که در برنامه «انعکاس» رادیو گفت‌وگو سخن می‌گفت، با اشاره به آغاز به کار شبکه‌های خانگی از اواخر دهه ۸۰ که مخاطب را با شکلی جدید از ارائه فیلم و سریال رو به رو ساخت، اظهار کرد: با ظهور این رسانه، پنجره‌ای جدید بر روی ارائه خدمات فرهنگی باز شد و با ارتقای سرعت اینترنت، خود را به شکل VOD نمایان ساخت.

وی افزود: وجه مثبت شبکه نمایش خانگی، مبارزه با قاچاق فیلم و سریال بود؛ چنانچه پیشتر آثار روی پرده یا تلویزیون با تکثیر غیر قانونی مواجه بود و پدید آمدن “فیلیمو” یا “نماوا” این معضل را به شدت کاهش داد.

این کارشناس ادامه داد: در این میان شبکه نمایش خانگی باید ابزاری فرهنگی و رسانه‌ای نوین برای ارائه ارزش‌های فرهنگ ساز تلقی شود و با توجه به رشد قابل ملاحظه وجوه اقتصادی این رسانه‌ها، رنگ و بویِ تجاری آن پر رنگ تر از حوزه فرهنگ سازِ آن شد.

عبداللهی عدم شفافیت مالی و نظارت بر شبکه نمایش خانگی را یادآور شد و افزود: این پلتفرم‌ها با اهدافِ اعلامی از سوی موسسان آن، فاصله پیدا کرده است و ضمن تحلیلِ محتوای فیلم‌های نمایش داده شده، درمی‌یابیم با ادعای اولیه در تعارض است.

وی از درآمد ۲۰۰ میلیارد تومانی پلتفرمی مانند «فیلیمو» در ماه خبر داد و به رادیو گفت‌وگو گفت: این در حالی است که صداوسیما سالانه ۷۰۰ میلیارد تومان برای تولید فیلم و سریال بودجه ریزی می‌کند. از این رو می‌توان نتیجه گرفت که پلتفرم‌های جدیدِ پخش فیلم در حال بدل شدن به سازمان‌های تجاری قدرتمند هستند که علاوه بر گسترش مالی، از تولیدِ محتوای صداوسیما سبقت می‌گیرند. تولیداتِ این پلتفرم‌ها ولی نکته‌ای منفی تلقی نمی‌شود و یک رقیبِ جدی برای صداوسیمای ملی باید وجود داشته باشد.
وی گفت: اما نکته اینجاست که این رقیب باید ماهیتی فرهنگی داشته باشد؛ نه یک سازمان تجاری که اصل و هدف خود را بر سودبریِ تجاری قرار دهد.

عبداللهی معتقد است شبکه نمایش خانگی از اهداف فرهنگیِ ابتدایی فاصله گرفته؛ چراکه هم و غم مسئولانِ آن به سمت درآمدزایی بیشتر سوق یافته است و لذا ابزارهای مورد استفاده آن‌ها، با هویتِ ملی ما فاصله دارد.گواه این ادعا تولید فیلم‌هایی است که از ارگان‌های رسمی جمهوری اسلامی مجوز دریافت می‌کنند ولی عملا باعث رشد و هویت بخشی فرهنگِ ایرانی نشده و در بسیاری جاها ضربه زننده است.