بهمن دان بازیگر پیشکسوت به فیلمنامه‌هایی اشاره کرد که قابل قبول نیستند و گفت: دوست دارم مردم از کاری که می‌کنم راضی باشند نه اینکه بعداً بابتش از مردم عذرخواهی کنم.
بهمن دان بازیگر پیشکسوت خدا را شکر کرد که بعد از انقلاب وارد سینمای حرفه‌ای شده است و گفت: بعد از اینکه علاقه را در خودم کشف کردم به کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان رفتم که همه ما از کانون شروع کردیم. پایه کار را در کانون گذاشتم با چند نفر کار کردم دو فیلم ۸ میلیمتری کار کردیم و در یکی از آثارم در همان ابتدا به عنوان بهترین بازیگر انتخاب شدم و با پول جایزه‌اش که ۲۰ تومان بود یک دوربین خریدم و کار را رسماً شروع کردم. در آن دوران خانواده‌ام مذهبی بودند و نمی‌گذاشتند قبل از انقلاب به سراغ سینما بروم که از این بابت خدا را شکر می‌کنم بعد از انقلاب وارد سینمای حرفه‌ای شدم.
دان دلیل کم‌کاری‌اش را این‌طور عنوان کرد: در حال حاضر فیلمنامه زیاد دارم اما کار نمی‌کنم چون فیلمنامه‌ای که قبول می‌کنم باید از کارهایی که قبلاً کار کرده‌ام بالاتر باشد. معتقدم فیلمنامه باید حرفی برای گفتن داشته باشد، این مهم است که بیننده می‌خواهد چه پیامی را از فیلم ما دریافت کند. اگر بخواهم کاری انجام دهم اثری را کار می‌کنم که خودم خوشم بیاید و مردم هم خوششان بیاید نه اینکه کاری انجام دهم و بعد از مردم عذرخواهی کنم.
وی با اشاره به اینکه نمی‌دانم چرا سینمای دفاع‌مقدس راکد مانده است، افزود: در ادبیات و تاریخ ایران آن‌قدر قصه وجود دارد که بتوان درباره آنها آثار فاخر ساخت. آن‌قدر درباره جنگ می‌توانیم اثر تولید کنیم که این کار را نکرده‌ایم. نمی دانم چرا سینمای دفاع مقدس راکد مانده است، قرارمان این نبود که سینمای جنگ را رها کنیم. با این وضعیت آیندگان ما چیزی ندارند که از جنگ و اتفاقاتی که در آن سال‌ها برای ایران رخ داد ببینند.
