رسول بهروش در روزنامه همشهری نوشت: ۲ تیم عربستانی، ۴ تیم ایرانی را از لیگ قهرمانان آسیا اوت کرده‌اند، بعد اینجا سرخابی‌ها به جان هم افتاده‌اند و کری می‌خوانند که: «دل‌تان بسوزد، ما بهتر به الهلال باختیم!» حقیقتا که چقدر تأسف‌بار است این اوضاع. الهلال در ۲ مرحله پیاپی به‌ترتیب استقلال و پرسپولیس را حذف کرد، النصر عربستان هم بعد از کنار زدن فولاد در مرحله گروهی، در یک‌چهارم نهایی بر تراکتور چیره شد تا ۲ باشگاه اهل ریاض تمام سهمیه‌های ایران را بسوزانند و خلاص.

این داستان نیاز به تعمق جدی دارد، اما در کمال شگفتی به جای آنکه فکر کنیم و ببینیم چطور این بلا سرمان آمده و چرا ۳ دهه است قهرمان آسیا نمی‌شویم، شاهد سطحی‌ترین کری‌خوانی‌های تاریخ بشریت هستیم. برخی هواداران پرسپولیس و استقلال دارند در فضای مجازی زور می‌زنند که به هم ثابت کنند تیم محبوب آنها در برابر الهلال بازنده شایسته‌تری بوده؛ این طرفی‌ها می‌گویند ما بیشتر موقعیت ایجاد کردیم و آن طرفی‌ها جواب می‌دهند ما در ورزشگاه حریف باختیم، نه زمین بی‌طرف. به راستی که چه افتخار بزرگی؛ دست هر دوتای شما و کل مدیران و مسئولان فوتبال این مملکت درد نکند!

النصر عربستان در این تابستان ۶۰میلیون یورو خرج خرید بازیکن و تقویت تیمش کرده است، بعد ما در فوتبال ایران به‌خاطر پرداخت رقمی ۳۰برابر کمتر از این به مارک ویلموتس بلژیکی در آستانه ورشکستگی هستیم. پرونده مدیران مربوطه در نهادهای ناظر در حال بررسی است و ساختمان فدراسیون و باشگاه پرسپولیس مصادره شده! نمی‌گوییم با متخلفان برخورد نشود؛ اتفاقا به‌شدت باید آنها را به‌خاطر تباه کردن اموال عمومی بازخواست کرد.

مراد از این مقایسه فقط نشان دادن ظرف کوچک فوتبال ایران است. الهلال در پنجره نقل‌وانتقالاتی اخیر ۴۷میلیون یورو خرج کرده، درحالی‌که بهترین بازیکنان پرسپولیس و استقلال فقط به‌خاطر یکی دو میلیون دلار به تیم‌های قطری و اماراتی کوچ کرده‌اند. ما حمدالله رزاق و ماتیوس پریرا نخواستیم؛ شاید اگر استقلال می‌توانست مهدی قائدی را نگه دارد یا کنعانی و نوراللهی در پرسپولیس می‌ماندند، کلک الهلال کنده می‌شد. نه اینکه همه‌‌چیز فقط به ابزار و امکانات محدود شود، اما واقعا اینها هم برای نتیجه‌گیری اهمیت دارند.

مشکل اینجاست که مدیران کشور ما بدون هزینه کردن برای فوتبال، فقط دنبال استفاده حداکثری از آن در جهت تولید سرگرمی و احیای غرور ملی هستند. آقایان فقط می‌خواهند یک تیم ایرانی یک بازی حساس را ببرد تا فورا سرودهای حماسی پخش کنند و بر طبل شادانه بکوبند. همه‌‌چیز را هم مفت و مجانی می‌خواهند؛ بدون اینکه یک ریال حق پخش تلویزیونی بدهند یا لااقل به باشگاه‌ها کمک کنند بازیکنان کلیدی‌شان را نگه دارند.

تیم‌های‌مان را با دست خالی می‌فرستیم به مسلخ غول‌های متمول؛ اگر بردیم که همه‌‌چیز پای«غیرت ایرانی» نوشته می‌شود و اگر باختیم، ۴ روز غر می‌زنیم و خلاص. کاش حالا که می‌خواهید خیلی از آلام و رنج‌های مردم را پشت موفقیت‌های ورزشی پنهان کنید، حداقل کمی هم به حال و روز این باشگاه‌های نگون‌بخت برسید. نیاز به هیچ سخاوت و ترحمی هم نیست؛ فقط ۵دقیقه از پول آگهی‌های قبل از هر مسابقه پرسپولیس و استقلال را به همین ۲ تیم بدهید تا هر تابستان از پشت پنجره‌های بسته شاهد وداع یاران نباشند.