کوشکی در آغاز درباره چگونگی شکل‌گیری این اثر نمایشی توضیح می‌دهد: در شیوه جدیدی که برای آماده‌سازی کار دارم، هنرجویان شروع می‌کنند به دیالوگ گفتن و من از میان دیالوگ‌هایشان تعدادی را انتخاب می‌کنم تا کم کم اسکلت‌بندی کار شکل بگیرد و بتدریج همراه با بچه‌ها به سمت قصه‌سازی جلو می‌رویم. در این شیوه خودم را به بچه‌ها تحمیل نمی‌کنم بلکه همه بتدریج به سمت یک ایده جمعی می‌رویم.
کوشکی که از بهمن سال گذشته کارگاه آموزشی خود را برای اجرای این نمایش برگزار کرده است، درباره دشواری کار تئاتر در دوران کرونا توضیح می‌دهد: خیلی از بچه‌ها برای اولین بار کلاس تئاتر آمده‌اند و بسیاری از آنها اولین بار است که حضور روی صحنه را تجربه می‌کنند. آماده‌سازی تئاتر در این وضعیت بسیار سخت است ولی بستگی به دوست داشتن‌های آن گروه دارد. ما گاهی دوست‌داشتن‌های خود را تحمیل می‌کنیم که سبب می‌شود همه چیز به بچه‌ها سخت بگذرد و پروسه تمرین و آماده‌سازی نمایش برایشان خوشآیند نباشد.
او اضافه می‌کند: اساس نمایش ما دیالوگ‌های بداهه است و بداهه یعنی ناخودآگاه افراد. در واقع بچه‌ها ناخودآگاه خود را بیرون می‌ریزند و این ۳۰ نفر پای دوست داشتن‌های خود ایستاده‌اند. اما اگر کارگردان ایده‌های ذهنی خود را تحمیل کند، ممکن است روند کار برای بچه‌ها سخت شود.
کوشکی با اشاره به تفاوت نگاه بازیگر حرفه‌ای و آماتور یادآوری می‌کند: نوع دیده شدن این دو گروه با هم متفاوت است. برای بازیگر حرفه‌ای خیلی مهم است که خوب دیده شود چون حیات کاری‌اش وابسته به خوب دیده شدن است. ضمن اینکه شاید دوست داشته باشد تعریف و تمجید تماشاگران را بشنود ولی بازیگر آماتور این نگاه را ندارد.
این کارگردان درباره سختی کار کردن با گروه بزرگی از بازیگران حرفه‌ای توضیح می‌دهد: شوق این بچه‌ها خیلی به پیشبرد کار کمک می‌کند. این روزها ساخت سریال در شبکه نمایش خانگی خیلی رونق دارد و بسیاری از بازیگران تئاتر جذب این سریال‌ها شده‌اند. به همین دلیل هماهنگی بازیگران کار بسیار سختی شده . بسیاری از آنها سر چند پروژه حضور دارند و چاره‌ای هم نیست چون باید زندگی‌شان بگذرد. از طرف دیگر تئاتر هرگز جایی برای پول در آوردن نبوده بویژه الان که بخشی از صندلی‌های سالن به دلیل رعایت پروتکل‌های بهداشتی دوران کرونا باید خالی بماند. البته مرکز هنرها نمایشی کمک می‌کند ولی هزینه‌ها بسیار بالاست و تئاتر درآمد چندانی ندارد.
او نمایش «نان» را برآمده از دغدغه‌های اجتماعی می‌داند و با ابراز تاسف از شرایط سخت اقتصادی اضافه می‌کند: همه دچار غم نان و اضطراب از آینده هستیم. این شرایط اجازه نمی‌دهد که هنرمندان به وجوه هنری آثار خود فکر کنند یا به فکر ارتقای سطح کار خود باشند چون همه درگیر نیازهای اولیه هستند.مهدی کوشکی در پایان از موضوعی عجیب سخن می‌گوید: گرچه گروه‌های نمایشی همیشه دوست دارند کارشان دیده شود ولی این روزها همه آنچنان گرفتاری دارند و درگیر هزاران دغدغه هستند که خجالت می‌کشم کسی را برای دیدن نمایشم دعوت کنم.نمایش «نان» ساعت ۲۰ در تماشاخانه ملک روی صحنه می‌رود.
