اینکه پرسپولیس با این شرایط همچنان چشم به فتح جام دارد، غیراز توانایی‌های فنی این مجموعه، دلیل دیگری هم دارد که به افت سایر رقبا مربوط می‌شود. اگرچه امسال سپاهان تیم پرمهره‌ای بسته، اما حتی بضاعت موجود پرسپولیس هم چیزی از تیم اصفهانی کم ندارد. ۲بازیکن میانی سپاهان سروش رفیعی و فرشاد احمدزاده هستند که خود یحیی گل‌محمدی ابتدای همین فصل آنها را نخواست. همچنین امثال دانیال اسماعیلی‌فرد، امید نورافکن، مسعود ریگی، شهریار مغانلو و سجاد شهباززاده را باید جزو خوب‌های سپاهان دانست، اما از یاد نبریم پرسپولیس هم ستاره‌هایی نظیر جلال حسینی، کمال کامیابی‌نیا، میلاد سرلک، مهدی ترابی، وحید امیری، امید عالیشاه و مهدی عبدی را در اختیار دارد.
در این مدل مقایسه اما، به‌طور مشخص‌تر باید به استقلال اشاره کرد؛ تیمی که حالا حضور کوین یامگا و رودی ژستد در آن از نمادهای ریخت‌وپاش به شمار می‌آید، اما نباید فراموش کرد موجودی این تیم در گذشته بسیار چشمگیرتر بوده است. به‌عنوان مثال دوره اولی که یحیی گل‌محمدی روی نیمکت پرسپولیس نشست، یعنی در نیم‌فصل دوم لیگ دوازدهم، استقلال تیمی بسیار قدرتمند در اختیار داشت که پیش از پایان فصل قهرمانی‌اش را قطعی کرد. در آن تیم ستارگانی همچون مهدی رحمتی، پژمان منتظری، امیرحسین صادقی، حنیف عمران‌زاده، خسرو حیدری، جواد نکونام، جی‌لوید ساموئل، مجتبی جباری، فرهاد مجیدی، آرش برهانی و… توپ می‌زدند.
این تیم در آن سال آخرین قهرمانی لیگی استقلال را به دست‌آورد و نتایج یحیی گل‌محمدی با پرسپولیس، تحت همین فشار زیر سؤال رفت. درنهایت هم گل‌محمدی بعد از شکست در دیدار فینال جام حذفی برابر سپاهان در فضایی کاملا منفی از پرسپولیس جدا شد. او اما امروز باید خوشحال باشد که چنین رقیب قدرتمندی ندارد، در غیراین صورت قافیه برایش بسیار تنگ‌تر از اینها می‌شد.
