فاطمه خلیلی، دروازه‌بان تیم ملی هندبال زنان ایران در مسابقات قهرمانی جهان خودش را به‌عنوان یک استعداد در این رشته معرفی کرد؛ استعدادی که حتی رئیس فدراسیون جهانی در دفاع از اینکه چرا تیم‌های حاضر در مسابقات زیاد شده‌اند، او را مثال می‌زند. فاطمه، هندبال را از قم شروع کرده اما دل‌ خوشی از مسئولان ورزشی این شهر ندارد. می‌گوید سال‌ها مجانی در این شهر بازی کرده و کسی حامی‌اش نبوده است. او اما از همان جایی که دیده نمی‌شد به مسابقاتی رفت که بازیکنان جهان برای موفقیتش اشک ریختند، تماشاگران اسمش را فریاد زدند و به یادگار امضا گرفتند. اما اینها برای فاطمه کافی نیست. او می‌خواهد به اروپا برود و آرزویش بازی در یک تیم بزرگ است.

در مسابقات قهرمانی جهان با اسم‌های بزرگی بازی داشتید؛ نروژ، رومانی و حتی قزاقستان حریفان سختی برای ایران هستند. درست است که هندبال یک ورزش گروهی است اما گل‌‌هایی که یک تیم دریافت می‌کند‌، بیشتر به اسم دروازه‌بان نوشته می‌شود. قبل از بازی‌ها نمی‌ترسیدید که با اختلاف خیلی زیاد شکست بخورید؟

ما تا قبل از این مسابقات با تیم‌های رومانی و نروژ بازی نکرده بودیم ولی بازی‌های تیم ملی و باشگاهی‌شان را در اینستاگرام و یوتیوب دیده بودیم. می‌دانستیم با ابرقدرت‌های‌ جهان بازی داریم ولی با این ذهنیت که می‌توانیم در مقابل تیم‌ها عملکرد خوبی داشته باشیم، به بازی‌ها رفتیم. در هندبال، ۴۰، ۵۰ یا حتی ۶۰گل خوردن آن هم در مقابل تیم‌های قدرتمندی مثل نروژ و رومانی خیلی عادی است. این تیم‌ها سال‌هاست در مسابقات جهانی و المپیک شرکت می‌کنند، اما ما برای نخستین بار بود که در این مسابقات بازی می‌کردیم. ما سعی کردیم با توانی که داریم عملکرد خوبی از خودمان نشان دهیم. خود من با این دید به مسابقات رفتم و هدفم این بود که بازی خوبی از خودم نشان بدهم.

از نظر ذهنی خودتان را چطور برای مقابله با این تیم‌ها آماده کردید؟

ما برای بازی با این تیم‌های بزرگ خیلی شوق داشتیم. بازی کردن با آنها واقعا حس خیلی خوبی به آدم می‌دهد. می‌دانستیم در مقابل آنها پیروز نمی‌شویم، فقط به این فکر می‌کردیم که بهترین عملکرد خودمان را ارائه بدهیم.

نروژ قهرمان جهان شد، فکر می‌کردید در بازی با این تیم بهترین بازیکن میدان شوید؟

واقعا انتظارش را نداشتم ولی چند سالی بود برای خودم این تصویر را ساخته بودم که روزی در یکی از بازی‌های جهانی یا المپیک به‌عنوان بهترین بازیکن زمین انتخاب می شوم. اما اینکه بخواهم در نخستین حضورم در مسابقات جهانی و آن هم در مقابل تیم قدرتمندی مثل نروژ بهترین بازیکن زمین باشم، اصلا به ذهنم نمی‌رسید. وقتی که انتخاب شدم، واقعا شوکه بودم و باورم نمی‌شد. در آن لحظه هم اصلا نتوانستم احساساتم را کنترل کنم و گریه کردم. بازیکنان نروژ هم وقتی این صحنه را دیدند، خیلی احساساتی شدند و با من گریه کردند. آخر مسابقه هم لباس تیمشان را به من هدیه دادند که همه بازیکنان نروژی امضا کرده بودند.

این حجم از استقبالی که از شما و تیم شد، دور از انتظار بود. از جو مسابقات و سالن بگویید.

بعد از بازی با نروژ که بهترین بازیکن شدم، علاوه بر بازیکنان نروژ، تماشاگران سالن هم احساساتی شدند و تشویقم کردند. لحظه خیلی خوبی بود. احساس غریبگی نمی‌کردم. به قدری همه خونگرم بودند که فکر می‌کردم در شهر خودم هستم. بعد از آن انتخاب در همه بازی‌ها تشویقم می‌کردند. حتی تماشاگران اسم من را روی مقوا نوشته بودند و هر وقت بازی داشتیم، در دستشان بود و تشویقم می‌کردند. قبل و بعد از هر بازی از من امضا می‌‌گرفتند. حس خیلی خوب و لذت‌بخشی بود.

وقتی در بازی سخت با نروژ بهترین بازیکن شدید، انتظارات از شما بیشتر نشد؟ این انتخاب، کار را در بازی‌های بعدی برای شما سخت نکرد؟

من همیشه از خودم انتظار زیادی دارم. در همه بازی‌ها همینطوری هستم. قبل از بازی اول با رومانی هم انتظارم از خودم خیلی زیاد بود و به ‌خودم می‌گفتم باید بتوانم خیلی خوب کار کنم و هر چه که در توانم هست، به نمایش بگذارم. خوشحالم که توانستم این کار را درست انجام بدهم. در بازی‌هایی که بعد از بازی با نروژ داشتیم، هم کادر فنی می‌گفت و هم خودم به‌خودم می‌گفتم که مثل همیشه خوب باش و سعی کن که بهترینِ خودت باشی.

تیم بیشتر از حد توانش بازی کرد، اما در همه بازی‌ها شکست خورد. این شکست حس بدی به بازیکنان نمی‌داد و انگیزه‌شان را کم نمی‌کرد؟

مهم تلاش ما بود، ما سعی کردیم با تمام توان بازی کنیم. این واقعیت را هم درنظر می‌گرفتیم که همه تیم‌های حاضر در مسابقات، اردوهای طولانی‌مدتی داشتند و بازیکنانشان چند سالی است که روی دست هم کار می‌کنند. آنها حتی قبل از مسابقات، بازی دوستانه‌ و کمپ داشتند. ما با اینکه شرایط متفاوتی داشتیم، اما عملکردمان خوب بود.

از گذشته خودتان بگویید؛ اینکه چطور هندبال را شروع کردید و چرا از فوتسال به هندبال رفتید؟ فوتسال قهرمان آسیاست، از انتخابی که کردید پشیمان نیستید؟

من فقط ۳ماه فوتسال بازی کردم و وقتی مدرسه در مسابقات فوتسال تیم نداد، مجبور شدم در دروازه هندبال بایستم و در مسابقات شرکت کنم. بعد از مسابقات استانی، استعدادیابی کردند و من برای هندبال انتخاب شدم. وقتی دیدم در این رشته خیلی سریع پیشرفت می‌کنم، برای همیشه ماندگار شدم. در آن مقطع ۶ماه با مربی خودم خانم احمدنیا کار کردم و در مسابقات نوجوانان شرکت کردم. در آن مسابقات سانیا پانیج که مربی تیم ملی بود، من را برای تیم نوجوانان انتخاب کرد و از آن موقع تا الان در هندبال هستم. از انتخابی که کردم ناراضی نیستم. همه زندگی‌ام را برای این رشته گذاشتم تا بتوانم بهترین باشم.

ورزش کردن برای دختران در یک دوره‌ای خیلی سخت بود و الان شرایط بهتر است، اما باز هم تصور این است که دختران نمی‌توانند راحت ورزش کنند. هندبالیست شدن برای شما چه سختی‌هایی داشت؟

مهم‌ترین سختی برای ما نداشتن امکانات است. من ۵سال بدون هیچ دستمزدی در شهر خودم قم بازی کردم، بدون اینکه کسی به ما رسیدگی یا از ما حمایتی کند. وقتی دیدیم در شهر خودمان کسی حامی ما نیست، مجبور شدیم در شهرهای دیگر بازی کنیم. بعد از این همه سال من هیچ پس‌اندازی ندارم و حتی از جیب خودم برای هندبال خرج کرده‌ام. سختی کار، مشکلات مالی است.

شما در لیگ ترکیه بازی می‌کنید. چطور برای این تیم انتخاب شدید و کیفیت لیگ ترکیه و وضعیت تیم شما در مقایسه با ایران چطور است؟

ما کلیپ باز‌ی‌هایمان را برای تیم آنادلو فرستادیم و قرار شد اگر بازی‌مان رضایت‌بخش باشد، بگویند برای تست برویم. کلیپ را دیدند و به من گفتند بیا. رفتم و آنجا بازی کردم. سطح لیگ ترکیه خیلی بالاست، ترکیه در منطقه اروپا بازی می‌کند و به‌خاطر همین بازیکنان سطح بالایی دارد. موضوع دیگر این است که لیگ ترکیه بازیکنان شاخص اروپایی زیاد دارد، سطح فنی این بازیکنان بالاست و کیفیت لیگ را خیلی بالاتر می‌برد.

با دیده شدن شما در مسابقات جهانی، انتظار دارید که پیشنهادهای بهتری برسد؟ دوست دارید کجا و برای کدام تیم بازی کنید؟

دوست دارم در تیم‌های اروپایی بازی و پیشرفت کنم. به‌خصوص در لیگ‌های رومانی، فرانسه، مجارستان یا روسیه که تیم‌های خوبی دارند. دوست دارم سال‌های بعد که سطح بازی‌ام بالا رفت، از تیم‌های خوب این لیگ‌ها پیشنهاد داشته باشم.

چرا تا قبل از مسابقات جهانی کسی فاطمه خلیلی را نمی‌شناخت؟ ما افسوس خوردیم که چرا شما و تیم دیده نشده بودید، خودتان با این مسئله چطور کنار می‌آیید؟

نمی‌دانم چه بگویم. همه‌‌چیز به علاقه مردم و رسانه بستگی دارد. اینکه مردم چه رشته‌ای را دوست دارند و رسانه‌ها چه رشته‌ای را پوشش می‌دهند. اگر یک رشته و بازیکنانش در رسانه دیده نشوند، کسی آنها را نمی‌شناسد.

دستمزد بازیکنی که در یک بازی جهانی بهترین می‌شود، چقدر است؟ قیمت زنان هندبالیست در ایران با ترکیه و تیم‌های بزرگ جهان چقدر متفاوت است؟

این عنوان تأثیرش را روی دستمزد سال آینده می‌گذارد و آنجا مشخص می‌شود که دستمزدم چقدر افزایش داشته است. قراردادم را قبل از مسابقات جهانی امضا کردم. دستمزدی که ما در ایران می‌گیریم، خیلی ناچیز است و کفاف زندگی ۴یا ۵ماه را می‌دهد. ولی دستمزد بازیکنان هندبال در تیم‌های اروپایی به قدری هست که ورزشکار بتواند به‌عنوان شغل به رشته‌اش نگاه کند و دغدغه مالی نداشته باشد.