بالاخره یحیی گل‌محمدی رضایت داد به دوران قهر و خانه‌نشینی‌اش خاتمه بدهد و به تمرینات پرسپولیس برگردد. یحیی بعد از انجام مسابقات هفته شانزدهم و آغاز تعطیلی در لیگ، در اعتراض به برخی مسائل مالی و مدیریتی استعفا داد و درحالی‌که همه می‌دانستند این بار هم کناره‌گیری او صرفا جنبه نمایشی و تهدیدآمیز دارد، گل‌محمدی مدتی در تمرینات شرکت نکرد.

گروهی از هواداران در حمایت از او دست به تجمع زدند و در نقطه مقابل یکی مثل علی کریمی با صراحت خاص خودش رفتار سرمربی سرخ‌ها را زیر سؤال برد. هر چه بود این غائله روز سه‌شنبه با حضور گل‌محمدی در تمرین پرسپولیس به پایان رسید، اما دریافت مخاطب از کل این داستان فقط یک چیز است؛ اینکه گل‌محمدی امسال با فشار روانی زیادی کارش را دنبال می‌کند. خود او هم می‌داند به دلایل مختلف قهرمانی در این فصل چقدر می‌تواند ارزشمند باشد و در نقطه مقابل ناکامی احتمالی در دفاع از عنوان قهرمانی چطور می‌تواند این مربی را زیر فشار شدید انتقادات ببرد.

نواری که نباید پاره شود

قهرمانی‌های پیاپی پرسپولیس در لیگ همانقدر که جذاب و شیرین است، به همان اندازه هم برای حفظ این موقعیت روی کادرفنی فشار می‌آورد. خود برانکو هم بارها تأکید کرد سخت‌ترین قهرمانی‌اش در پرسپولیس، در فصل سوم یعنی لیگ هجدهم به‌دست آمد و پس از آن بود که او از ایران رفت. همه می‌دانند که حفظ موفقیت از کسب موفقیت دشوارتر است و امروز هم گل‌محمدی در چنین موقعیتی قرار گرفته است. او نگران است اسمش به‌عنوان کسی در تاریخ پرسپولیس ثبت شود که نوار قهرمانی‌های پیاپی این تیم را پاره کرد.

هر چند بخشی از این استرس کاذب است و به هر حال هر تیمی ممکن است یک روز از بالا پایین بیاید، اما یحیی نمی‌خواهد این اتفاق در دوران او رخ بدهد. از سوی دیگر شرایط این فصل کمی هم متفاوت است. از آنجا که برخی مخالفان پرسپولیس مدام این تیم را متهم می‌کنند به اینکه صرفا با حمایت‌های وزارت ورزش در دولت گذشته موفق به کسب قهرمانی می‌شده، یحیی و بقیه قرمزها بسیار مشتاق‌اند با تکرار قهرمانی در نخستین فصل حضور دولت جدید، روی این فرضیات خط بطلان بکشند. با کنار هم چیدن این نکات، می‌شود درک کرد که کادر فنی پرسپولیس در چه موقعیت خاصی قرار دارد.

قهرمانی فرهاد؛ تهدید بزرگ‌تر

برای پرسپولیسی‌ها و استقلالی‌ها قهرمان نشدن خودشان یک درد است و تماشای قهرمانی رقیب سنتی یک درد دیگر. امسال هم شرایط طوری شده که امثال تراکتور و فولاد و گل‌گهر در قواره قهرمانی نیستند و سپاهان هم به شکل عجیبی با شکست‌های فراوان بخت خودش را پایین آورده است. بنابراین شاید بتوان پرسپولیس و استقلال را مدعیان اصلی کسب عنوان قهرمانی در لیگ بیست‌ویکم به شمار آورد.

حالا فرض کنید در چنین فصلی، پرسپولیس بعد از ۵ سال قهرمان نشود، استقلال بعد از ۹سال جام را بالای سر ببرد و این موفقیت هم به‌دست یک مربی آنتی‌قرمز مثل فرهاد مجیدی رقم بخورد. طبیعی است که تحمل این شرایط برای پرسپولیسی‌ها ساده نخواهد بود و شاید یحیی گل‌محمدی هم در پس ذهنش، نگران همین مسائل است. او از رقم خوردن این پایان‌بندی برای لیگ، احساس هراس می‌کند.

هواداران تحمل می‌کنند؟

صد البته فاجعه فنی بزرگی نیست اگر یک مربی بعد از ۲قهرمانی، یک فصل هم نایب‌قهرمان شود. قاعدتا مردم هم باید با این مربی مدارا کنند و او را تحت فشار قرار ندهند، اما وقتی گروهی از هواداران در همین فصل با ۲ مساوی پیاپی آنطور به کادرفنی می‌تازند، طبیعتا گل‌محمدی هم نگران می‌شود آخر فصل با از دست دادن احتمالی قهرمانی واکنش‌ها به‌مراتب تندتر شود.

او نگران است و بعضی از این واکنش‌ها را هم صرفا به‌خاطر همین فشار روانی انجام می‌دهد، اما در عمل اینها سودمند نیستند. پرسپولیس هنوز به‌طور آشکاری از استقلال پرمهره‌تر است و بازیکنانش تجربه بیشتری در زمینه حضور در میادین حساس دارند. اگر گل‌محمدی و کادرش با خونسردی کارشان را پیش ببرند، شانس موفقیت بیش از آن است که هر روز به بهانه‌ای دست به ایجاد جنجال درون خانوادگی بزنند.