دو تساوی پیاپی مقابل استقلال و هوادار احتمالا به این معناست که سرخ‌ها قید قهرمانی لیگ را زده‌اند. این حتی مستقل از نتایج حریف مستقیم آنها در راه رسیدن به قهرمانی است.
پرسپولیس بعد از کسب ۵ عنوان قهرمانی پیاپی در لیگ، دو نایب‌قهرمانی آسیا و چند جام حذفی و سوپرجام به سرنوشت تمام تیم‌های بزرگ دنیا دچار شده. فوتبال روز دنیا پر است از تیم‌های مطرحی که چند سال بزرگی می‌کنند و مقام‌های قهرمانی متعددی به دست می‌آورند، بعد از آن با یک افت مقطعی مواجه می‌شوند و سپس برمی‌خیزند و دوباره برای عناوین می‌جنگند. آنچه اهمیت دارد این است که باشگاه در دوران افت چه واکنشی نشان بدهد. هرچقدر مقامات باشگاه و کادر فنی زودتر متوجه بشوند که دوره تغییرات از راه رسیده، موفقیت‌ها هم زودتر بازمی‌گردند. رئال مادرید از آن دسته تیم‌هایی است که مدیرانش خیلی زود می‌فهمند باید دست به تغییرات بزنند؛ برای همین همیشه مدعی‌اند. از آن طرف هرچقدر انجام تغییرات دیرتر یا بر اساس محاسبات اشتباه صورت بگیرد روند بازگشت به موفقیت با تاخیر مواجه می‌شود. مثال بارزش در این سال‌ها میلان و منچستریونایتد بوده است.
بدون وارد شدن به این گرداب که آیا بازیکنان جدید حاصل انتخاب‌های آزادانه کادرفنی بوده یا تنها موجودی بازار، باید گفت که کیفیت فنی بازیکنان جدید پرسپولیس متوسط است. در خریدهای جدید پرسپولیس هیچ بازیکنی که بتواند اصطلاحا «کار را در بیاورد» دیده نمی‌شود. از آن طرف عملکرد برخی بازیکنان سابق تیم هم به متوسط کاهش پیدا کرده است. پرسپولیس زیاد موقعیت خلق نمی‌کند، زیاد موقعیت می‌دهد و نتایج هم که چندان دلگرم‌کننده نیست.
همه اینها یعنی زمان تغییر در پرسپولیس فرا رسیده است. نه تغییرات ظاهری مثل عوض کردن سرمربی و روی کار آوردن چند گزینه داخلی امتحان پس داده. نه خرید کور بازیکن یا کنار گذاشتن بی‌دلیل چند ستاره سابق. پرسپولیس نیاز دارد قبل از هر چیز نگرش خود را درباره برخی مسائل تغییر دهد.
سرخ‌ها این روزها بسیار شبیه به استقلال چند سال قبل عمل می‌کنند. مدام از رقم خوردن نتایج در بیرون از زمین حرف می‌زنند. به تئوری‌های توطئه متوسل می‌شوند و بابت هر مساله کوچک و بزرگی جنجال به راه می‌اندازند. همان‌طورکه عصبانیت یحیی گل‌محمدی در دربی ۱۵ دقیقه مفید را از تیمش گرفت و به استقلال کمک کرد با یک تساوی مطمئن سال را به پایان برساند، در بازی با هوادار هم بازیکنان رفتاری مشابه سرمربی تیم از خودشان بروز دادند. خیلی راحت بابت وقت‌کشی‌های بازیکنان حریف از کوره در رفتند و در نهایت با یک تساوی ناامید‌کننده از زمین خارج شدند. بعد از مسابقه هم مدیرعامل تیم و دیگران از دست‌های پشت پرده گفتند. این نگرش باید اصلاح شود. بازیکنان، کادر فنی و مدیران پرسپولیس به خوبی می‌دانند آنچه می‌توانست نتیجه بازی با هوادار را عوض کند، رد کردن یک توپ از خط دروازه حریف بود و این کاملا به خودشان بستگی داشت.
مورد بعدی که باید در پرسپولیس اصلاح شود و به تنظیمات کارخانه برگردد همدلی تیم است؛ چیزی که این روزها کمتر دیده می‌شود. در چند هفته گذشته هواداران عوض دیدن ارکستر سمفونیک پرسپولیس شاهد تک‌نوازی‌های ناکوک بودند. اینکه عیسی آل‌کثیر دی‌ماه سال گذشته مصدوم می‌شود و شخصا تصمیم می‌گیرد جراحی نکند و این روزها فشار می‌آورد که به ترکیب برگردد، اینکه حامد لک مقابل سرمربی می‌ایستد، اینکه مهدی عبدی تمرکزش را به‌طور کامل از دست داده و نمونه‌های دیگر همه به این معناست که چیزی در اتمسفر باشگاه عوض شده.
پرسپولیس باید از زیر فشار خودساخته خارج شود. قرار نیست یک تیم فوتبال هر سال قهرمان شود که اگر این‌طور بود در این ورزش سال‌ها پیش تخته می‌شد. پرسپولیس قهرمان ۵ دوره لیگ بوده، در این فصل نایب‌قهرمان است و شانس خوبی برای قهرمانی جام حذفی دارد. اگر پذیرفتن این مساله که زمان برخی تغییرات رسیده زودتر صورت بگیرد و نگرش‌های اشتباه تعدیل شود، آن وقت یحیی گل‌محمدی و شاگردانش می‌توانند دوباره شانس اول قهرمانی باشند. اصرار روی رویه‌های اشتباه اما چیزی جز به تاخیر انداختن بازگشت به روند موفقیت در پی نخواهد داشت.
