داستان این روزها برای هواداران فوتبال ملی این‌طوری است که از یک طرف کرور کرور اخبار مربوط به قطعی شدن مسابقات دوستانه سایر تیم‌ها را می‌خوانند و از طرف دیگر، شاهد تعلل تاریخی، عجیب و حیرت‌انگیز فدراسیون فوتبال در آماده‌سازی تیم ایران هستند.
فقط به دو خبری که در طول ۴۸ ساعت گذشته مخابره شده توجه کنید و ببینید که چقدر «لج‌درآور» هستند؛ کره‌جنوبی سه بازی دوستانه تدارکاتی‌اش را برابر برزیل، شیلی و پاراگوئه قطعی کرده و البته رقبای عربستان هم در اردوی آماده‌سازی اسپانیا معرفی شدند؛ کلمبیا، ونزوئلا و اکوادور. از سوی دیگر ژاپن هم فعلا بازی با پاراگوئه و برزیل را نهایی کرده است. اینکه تیم‌های آسیایی به سمت برگزاری مسابقات دوستانه با نمایندگان آمریکای جنوبی شیفت کرده‌اند، دلیلش این است که اروپایی‌ها لیگ ملت‌های خودشان را دارند و در دسترس نیستند.
با این حال می‌بینید که هیچ‌کس دست روی دست نگذاشته است. سایر آسیایی‌های حاضر در جام‌جهانی به‌شدت مشغول برنامه‌ریزی هستند، در ایران اما فقط رویا فروخته می‌شود. همان مقام مسوولی که گفته بود به احتمال ۹۵ درصد با برزیل یا آرژانتین بازی دوستانه خواهیم داشت، حالا گفته رایزنی با کانادا در جریان است. امیدواریم بازی با کانادا به سرنوشت مسابقه با آن دو غول آمریکای جنوبی منجر نشود. رویارویی احتمالی با کانادا که به جام‌جهانی رسیده و تیمی شبیه آمریکاست، برای ایران مفید خواهد بود، اما حتی همین هم هرگز کافی نیست. هرگز.
مقایسه کنید
تیم ملی ایران ششمین بار به جام‌جهانی صعود کرده است. لااقل در چهار دوره گذشته، فدراسیون فوتبال متهم بوده به اینکه به اندازه کافی در پشتیبانی از تیم ملی کوشا و موفق نبوده است. با این حال مقایسه وضع فعلی با همه آن دوره‌ها نشان می‌دهد شاید امروز در مسیر ضعیف‌ترین آماده‌سازی تاریخ گام برمی‌داریم. پیش از جام‌جهانی ۷۸ آرژانتین، تیم ملی کشورمان چهار بازی دوستانه برابر یوگسلاوی، ولز، فرانسه و غنا برگزار کرد. پیش از جام‌جهانی ۹۸ فرانسه تیم ایران در پنج بازی دوستانه به مصاف نیجریه، شیلی، کویت، مجارستان و جاماییکا رفت. ما قبل از جام‌جهانی ۲۰۰۶ هم شش بازی تدارکاتی برابر لیبی، کره‌جنوبی، توگو، چین‌تایپه، کاستاریکا و کرواسی داشتیم که از این بین مسابقه با چین‌تایپه در چارچوب مرحله انتخابی جام ملت‌های آسیا برگزار شد.
پیش از جام‌جهانی ۲۰۱۴ هم تیم کشورمان در پنج بازی دوستانه به مصاف گینه، بلاروس، مونته‌نگرو، آنگولا و ترینیداد و توباگو رفت. در این مقطع زمانی ما دو بازی با تایلند و دو بازی هم با لبنان و کویت داشتیم که در چارچوب انتخابی جام ملت‌های آسیا برگزار شد و به آماده‌سازی تیم کشورمان کمک کرد. رکورد تعداد بازی دوستانه اما پیش از جام‌جهانی قبلی، یعنی ۲۰۱۸ روسیه برای تیم ملی ایران شکست و یوزها ۱۰ بازی تدارکاتی برگزار کردند. با صلاحدید کارلوس کی‌روش تیم کشورمان در این بازه زمانی به مصاف تیم‌های توگو، روسیه، پاناما، ونزوئلا، سیرالئون، تونس، الجزایر، ازبکستان، ترکیه و لیتوانی رفت.
حالا خودتان این وضع را با شرایط امروز مقایسه کنید؛ امروز که حدود ۲۰۰ روز به جام‌جهانی فوتبال باقی‌مانده و دست‌کم تا لحظه تنظیم این مطلب هنوز یک بازی تدارکاتی هم برای تیم ملی فیکس نشده است. ما تا جام‌جهانی فقط شش فیفادی داریم و این یعنی در صورت بهره‌وری صددرصدی، فقط شش بازی دوستانه می‌توانیم داشته باشیم. حالا اینکه این شش بازی با چه تیم‌هایی باشد یک بحث دیگر است، اما نکته ترسناک‌تر اینجاست که با دست فرمان فعلی شاید بعضی از این فیفادی‌ها را هم از دست بدهیم و کمتر از حد امکان بازی کنیم.
تدارک پایین، انتظارات بالا
مساله اما فقط همین نیست که تیم ملی به اندازه کافی پشتیبانی نمی‌شود. نکته مهم‌تر به تلاقی این تدارک پایین با انتظارات بالا مربوط می‌شود؛ جایی که مدام شاهد تکرار گزاره جعلی «بهترین تیم ملی تاریخ» هستیم و افکار عمومی هم انتظار دارند این تیم از گروهش صعود کند! ضعف عجیب مدیران فوتبال ایران در حمایت از تیم ملی تا حدی بوده که توجه رسانه‌های آمریکایی را هم جلب کرده و آنها به عنوان یکی از رقبای تیم کشورمان، به تازگی گزارش‌هایی در این مورد منتشر کرده‌اند.
